Άυριο ξημερώνει μία...

Καληνύχτα Αριστερά

Καληνύχτα Αριστερά (μέρος β')

Εκφράζοντας ακραίες διεθνιστικές θέσεις, εφαρμόζοντας κοινωνικά, διασπαστικές πρακτικές προωθούν αποκλειστικά και μόνο, μια διεθνιστική εμμονή. Μια μανία διάσπασης την δομής και της κοινωνικής συνοχής και της Εθνικής ομοιογένειας. Όταν μιλούν για ταξικό πόλεμο, θέτουν άτομα της ίδιας κοινωνίας ( Έλληνες) σε βάρος άλλων ατόμων, της ίδιας κοινωνίας (Ελλήνων) απλά και μόνο επειδή είναι άλλης τάξης. Όσο και εάν ελάχιστοι Έλληνες, έχουν δυνατή αίσθηση της ταξικής τους θέσης, η αριστερά φροντίζει να τους υπονομεύσει. Εδώ δεν συναντά κανείς μια τάση προς την ετερότητα. Συναντά μια τάση προς το μίσος (προς τις ''άλλες'' τάξεις) και προς τον εξισωτισμό (άπαντα κοινά, ίδια, όμοια). Ενώ στην περίπτωση του μετανάστη όλοι ''είμαστε μια γροθιά'', στο ζήτημα της οικονομικής θέσεως, πρέπει να πολεμήσουμε τον ''άλλον'', διότι δεν είναι σαν ''εμάς'' ή εμείς σαν αυτόν. Και ο πόλεμος προς την ''άλλη'' τάξη και ο εξισωτισμός με τον αλλοδαπό, τον αδύναμο, με τον άλλον, οδηγούν στην αίσθηση του φόβου προς το διαφορετικό.

Διότι εάν αποτύχουμε, εάν δεν καταφέρουμε να γίνουμε όπως ο ξένος, ο οποίος είναι θύμα (των καταστάσεων) και αδύναμος, τότε συνεχίζουμε να είμαστε διαφορετικοί. Η διαφορετικότητα στην σκέψη της αριστεράς, είναι πλήρως δαιμονοποιημένη και πηγάζει από ένα φαντασιακό υπόβαθρο και μια ανικανότητα αναγνώρισης της απόλυτης αρχής. Ότι δηλαδή, στην ζωή, επιβιώνει ο δυνατός. Στην διαδικασία επιβίωσης των δυνατών, ο άνθρωπος έχτισε πολιτισμούς, θρησκείες, κουλτούρες, μηχανές και διαρκώς τρέχει σε έναν μαραθώνιο ανόδου, προόδου και βελτίωσης. Αυτόν τον ρυθμό, δεν μπορεί να τον ακολουθήσει, ο έχων την αριστερή σκέψη. Αυτός, ο φυσικός ανταγωνισμός, είναι ο απόλυτος φόβος ατόμων που ασπάζονται, την αριστερίζουσα διαλεκτική.

Είναι ουσίας το ζήτημα των πυλώνων της αριστεράς. Οικονομική ομοιομορφία και πολυπολιτισμικότητα, είναι διαρκώς τα κύρια ζητούμενα. Η δε ποιοτική και ποσοτική ενίσχυση, αναβάθμιση και χρήση, επιχειρημάτων υπέρ της πολυπολιτισμικότητας, αποσκοπεί στη δημιουργία μιας νέας δεξαμενής, μάλλον νέο-προλετάριων. Ο όρος μεταναστευτικότητα, είναι ο όρος που αρμόζει, στο σχήμα που η αριστερά δίνει στις επιδιώξεις της. Η φιλανθρωπία πλεόν, πάει στον κάλαθο των ψευδών απόψεων.

Η οικονομική ομοιομορφία, επιτρέπει στον αδύναμο να έχει όσα και ο δυνατός. Αυτό επιτρέπει στον αδύναμο να φέρει τον δυνατό στην θέση του, να τον κάνει να θεωρήσει ανούσια και ανώφελη την απόδοση του και την ποιότητα του. Και πώς αλλιώς, αφού στο τέλος θα αξίζει όσο και ο αδύναμος; Εκεί ο αδύναμος θα ικανοποιήσει το εγώ του, θα πάψει να αισθάνεται πως είναι αδύναμος. Όχι επειδή πλέον θα είναι δυνατός, μα ίσος. Η φυσική λειτουργία της ανταγωνιστικότητας, πάει βόλτα και η ''ισότητα'' παύει τις διακρίσεις. Εκεί ο μέσος Έλληνας καλείται να αποδείξει πως θέλει ''παραπάνω'' οικονομική ισότητα. Λιγότερη διαφοροποίηση στις οικονομικές απολαβές. Να παραδεχθεί εμμέσως, πως δεν είναι μέλος της Ισχυρής τάξης. Πως δεν διαφέρει. Πως θέλει να είναι όχι διαφορετικός, μα ίσος.

Η πολυπολιτισμικότητα, θεωρητικά επιτρέπει εντός της, την συνύπαρξη ανομοιόμορφων εθνοτικών και φυλετικών συνόλων. Σήμερα, πολιτικά και όχι μόνο, έχει αποτύχει παταγωδώς(βλέπε Ε.Ε). Έτσι αν όντως η αριστερά, επιθυμεί και επιδιώκει τον νεωτερισμό και την πρόοδο, ποιος ο λόγος να έχει κάνει σημαία της την πολυπολιτισμικότητα; Ένα μοντέλο καταρρέον και ανίκανο να ζήσει. Αν και ο μεγαλύτερος κερδισμένος, σε κάθε πολυπολιτιστική κοινωνία, είναι ο καπιταλισμός (για χίλιους δύο λόγους), η αριστερά εμφανίζεται παθιασμένα υπέρ. Η ανικανότητα της συμμετοχής σε ένα ισχυρό και δυναμικό σύνολο, όπως είναι το έθνος ή η φυλή, οδηγεί σε μια έκφραση διεθνιστικής εμμονής. Έναν αγωνιώδη αγώνα, εξαφάνισης του Έθνους και της Δύναμης που αυτό συμβολίζει. Διαρκώς ακούμε από την αριστερά, πως τα Έθνη προκαλούν ανούσιες διαφορές και στην συνέχεια πολέμους, οι πόλεμοι πείνα και η πείνα δυστυχία. Όμως παρά τις πείνες, τους πολέμους και τους αναρίθμητους νεκρούς, Έθνη υπάρχουν και μάλιστα πολλά, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η ειρηνική διευθέτηση των Εθνικών θεμάτων και των Φυλετικών διαφορών, δεν μπορεί να επιτευχθεί, δια της εξαφανίσεως των Εθνών. Όμως με την ύπαρξη πολυφυλετικών κοινωνιών, μπορεί να επιτευχθεί (στο φαντασιακό υπόβαθρο της αριστεράς) η εξαφάνιση της ποικιλομορφίας. Παράλληλα η αδυναμία ορισμένων ατόμων, να αποτελέσουν μέρος του συνόλου και να αποδείξουν πως είναι κοινωνικά όντα, εξαλείφεται. Χάνεται τουλάχιστον στην πολυχρωμία! Ο ''άλλος'' θα αντιμετωπιστεί ως ''εγώ''. Δηλαδή ο ισχυρός (πχ ο Έλληνας μεσοαστός) θα πρέπει να μπει στην θέση του αδύναμου (φτωχός και όντως κατατρεγμένος, μετανάστης). Εκεί ο αδύναμος θα χαίρει ισότητας με τον δυνατό, εκεί η διαφορετικότητα εξαφανίζεται. Η ετερότητα θριαμβεύει και ο αδύναμος χαίρει ισοδύναμος με τον δυνατό. Δεν τίθεται θέμα πραγματικού ενδιαφέροντος για τους μετανάστες της τάδε φυλής, που οι πόλεμοι επί παραδείγματι, τους οδήγησαν σε αναζήτηση νέας ζωής. Τίθεται προσπάθεια εξίσωσης του ισχυρού με τον αδύναμο, ο οποίος δεν μπορεί να μπει σε διαδικασία ανταγωνισμού και ακόμα χειρότερα, δεν μπορεί να αντιληφθεί την έννοια της ιεραρχίας, ως φυσική κατάσταση.

Τέτοιου είδους αντιλήψεις, οδηγούν αναπόφευκτα σε καταστάσεις κοινωνικής αποδομής, κλονισμούς της εαυτογνωσίας και σε εαυτοφοβικά σύνδρομα. Καταστάσεις οι οποίες λειτουργούν ως διαβρωτικά στοιχεία, διασπαστικά οξέα και σε συνδυασμό με τις οικονομικές αλυσίδες, που μας φορέσανε, ωθούν την κοινωνία σε αποδόμηση. Οι λαοί είναι σαν τα χρώματα. Όμορφοι και ο καθένας με την δικιά του ομορφιά. Όλοι μαζί συγκροτούν ένα ουράνιο τόξο. Εάν τους βάλουμε στον πολυπολιτισμικό κουβά, θα πάρουμε αυτό που θα μας έδιναν και όλα τα χρώματα μέσα σε έναν κουβά. Το μαύρο χρώμα, το χρώμα του θανάτου.

Αυτόνομος Λίθος

Πηγή: Αυτόνομο Δίκτυο

Σεβαστιανός Φουλίδης.

Ο ήρωας Έλληνας εθελοντής Αξιωματικός της Μεραρχίας Brandenburg.



Με τους Ελληνοπόντιους του ΡΟΑ είχε σχέση και ένα ικανότατο στέλεχος των γερμανικών Ειδικών Δυνάμεων (Μεραρχία Brandenburg), ο συμπατριώτης μας Σεβαστιανός Φουλίδης , ο οποίος χρησιμοποιήθηκε από το γερμανικό επιτελείο στις πιο δύσκολες αποστολές. Ο Φουλίδης καταγόταν από τον Πόντο και ήταν φανατικός αντικομουνιστής. Στη γερμανική αντικατασκοπία είχε ενταχθεί το 1938, με μοναδικό σκοπό να πλήξει τους Μπολσεβίκους με οποιονδήποτέ τρόπο. Αφού φοίτησε σε μια σχολή πρακτόρων και εκπαιδεύτηκε στο Quenz, εντάχθηκε στο τμήμα της Brandenburg που είχε την ευθύνη των βαλκανικών χωρών. Ο Κανάρης, που συνδεόταν φιλικά με τον Φουλίδη, ζήτησε από τον Έλληνα πράκτορα να του μεταφέρει πληροφορίες για την κατάσταση που επικρατούσε στη νότια Ρωσία και στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Επειδή όμως η τουρκική αστυνομία τον καταζητούσε από την εποχή του Μικρασιατικού Πολέμου (1919-1922) , ο Φουλίδης μετέφερε την έδρα του στην Αθήνα. Στη συμφωνία που έκανε με τον Κανάρη τόνισε πως η δράση του και οι πληροφορίες που θα συγκέντρωνε θα αφορούσαν αποκλειστικά τη Σοβιετική Ένωση και σε καμία περίπτωση την Ελλάδα, την οποία θεωρούσε πατρίδα του και υπεραγαπούσε. Άλλωστε σε προσωπικές του συζητήσεις με τον αρχηγό της Abwehr ανέφερε πως ότι έκανε το έκανε για να δει τον Πόντο ενωμένο με τη μητροπολιτική Ελλάδα, μετά τον νικηφόρο αγώνα του Άξονα εναντίον των Σοβιετικών.


Επί δύο ολόκληρα χρόνια ο Φουλίδης συνεργαζόταν στενά, εκτός από τη γερμανική Αbwehr και με τον αστυνόμο Σπύρο Παξινό της Υπηρεσίας Αλλοδαπών. Είχε συμφωνήσει με τον Παξινό, με την έγκριση του Κανάρη, να παραχωρεί στις ελληνικές αρχές όλα τα έγγραφα και τα δελτία των πρακτόρων του , τα οποία, αφού θα φωτογραφίζονταν, θα του επιστρέφονταν για να σταλούν στο Βερολίνο. Με τη βοήθεια του Παξινού ο Φουλίδης οργάνωσε το δίκτυό του, που το αποτελούσαν κυρίως ρωσομαθείς Έλληνες. Κατόρθωσε να τους ναυτολογήσει σε τουρκικά καράβια που επισκέπτονταν τα ρωσικά λιμάνια του Ευξείνου Πόντου. Παράλληλα αποκατέστησε επαφή με τους πράκτορες του οι οποίοι κατοικούσαν στη νότια Ρωσία. Για τη συνεργασία Φουλίδη - Παξινού έγραψε στα απομνημονεύματα του ο Άρθουρ Ζάιτς, ένας άλλος σημαντικός Γερμανός πράκτορας στην Ελλάδα : "Με αυτόν τον τρόπο η εναντίον της Ρωσίας κατασκοπευτική εργασία του Φουλίδη κατέληγε να γίνεται τη και να επωφελούνται συγχρόνως η ελληνική η αγγλική και η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών. Τούτο το γνώριζε βέβαια η γερμανική κατασκοπία, η οποία κατά κανόνα δεν επέτρεπε στους πράκτορες της παρόμοιες συνεργασίες. Και αυτό επετράπη μόνο στον Φουλίδη, επειδή αυτός είχε δηλώσει ότι ως Έλληνας στην καταγωγή, δεν δεχόταν να εργασθεί στην Ελλάδα ως κατάσκοπος της Γερμανίας, χωρίς τη συγκατάθεση των ελληνικών αρχών. Και ο ίδιος πρότεινε αυτού του είδους τη συνεργασία, την οποία τόσο ο Ναύαρχος Κανάρης, όσο και ο άμεσος προϊστάμενος του Φουλίδη στο Βερολίνο, συνταγματάρχης Μούντσιγκερ, υιοθέτησαν απολύτως, διότι αφενός είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη και εκτίμηση στον χαρακτήρα του Φουλίδη και αφετέρου οι πληροφορίες αφορούσαν τη Ρωσία, εναντίον της οποίας στρέφονταν τότε όλοι. Αυτά βέβαια ίσχυαν ως την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, οπότε οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν ανάγκασαν τη γερμανική κατασκοπεία να τροποποιήσει το πρόγραμμα της.



Η επίθεση στη Σοβιετική Ένωση ήταν θέμα χρόνου. Ο Φουλίδης ήταν ενημερωμένος από τους προϊσταμένους του στο Βερολίνο. Οργάνωσε λοιπόν ένα σώμα από αποφασισμένους Λευκορώσους μετανάστες ρου ζούσαν από καιρό στην Ελλάδα και τους έστειλε λίγους μήνες αργότερα πίσω από τις ρωσικές γραμμές για διενέργεια δολιοφθορών, συλλογή πληροφοριών και διασπορά ψευδών ειδήσεων.Ο ίδιος ο Φουλίδης έφυγε από την Ελλάδα τον Αύγουστο του 1941 και παρουσιάστηκε στον συνταγματάρχη φον Κλάουζεβιτς , αρχηγό της Υπηρεσίας Κατασκοπείας της Ομάδας Στρατιών του Νότου. Αποστολή του ήταν η συλλογή πληροφοριών για την κατάσταση που επικρατούσε στα ρωσικά μετόπισθεν και ο κλονισμός του ηθικού των Ουκρανών οι οποίοι υπηρετούσαν στον Κόκκινο Στρατό. Ο Σ. Φουλίδης και η ομάδα του εφοδιάστηκαν με το και κατάλληλο προπαγανδιστικό υλικό και μεταφέρθηκαν ένα βράδυ με γερμανικό αεροπλάνο πίσω από τις ρωσικές γραμμές.Ο τολμηρός Έλληνας κατάφερε πολύ περισσότερα από όσα περίμενε το γερμανικό στρατηγείο. Πρώτα από όλα ενημέρωσε με τον ασύρματο του τον Κλάουζεβιτς για την ακριβή θέση των αεροδρομίων τα οποία χρησιμοποιούσαν οι Σοβιετικοί, καθώς και για τον αριθμό και τη θέση των αρμάτων μάχης που υπεράσπιζαν το Κίεβο. Όταν άρχισε η γερμανική επίθεση ο Φουλίδης και οι σύντροφοι του πέρασαν πάλι μέσα από τις ρωσικές γραμμές. Με κίνδυνο της ζωής τους ενημέρωσαν τον επιτελάρχη του γερμανικού στρατεύματος για τις κινήσεις των ρωσικών τεθωρακισμένων, τα οποία τελικά εξουδετερώθηκαν.Δύο μέρες μετά την κατάληψη του Κιέβου στο πολεμικό ανακοινωθέν της Wehrmacht έγινε μνεία του ηρωισμού και της αυτοθυσίας της ομάδας Φουλίδη. Ο ίδιος από ανθυπολοχαγός προήχθη στον βαθμό του υπολοχαγού έπ’ ανδραγαθία. Στη συνέχεια οι επιτυχίες του Φουλίδη, ιδιαίτερα στον Καύκασο, ξεπέρασαν και την πιο τολμηρή φαντασία, "αφού υπερέβη σε κατορθώματα και τη δράση του θρυλικού Άγγλου πράκτορα Λόρενς της Αραβίας", όπως έγραψε ο Ζάιτς.

Με τα κηρύγματα και την προπαγάνδα του δαιμόνιου Έλληνα εξεγέρθηκαν χιλιάδες Πόντιοι , Γεωργιανοί και Αρμένιοι εναντίον των Σοβιετικών. Ήταν τόσο μεγάλη η ταραχή της ρωσικής κυβέρνησης ώστε και μετά το τέλος του πολέμου οι λαοί αυτοί θεωρήθηκε ότι δεν μπόρεσαν να αποβάλουν το "σπέρμα της προδοσίας" με το οποίο "διαβρώθηκαν" από τους Γερμανούς. Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν να εκτοπισθούν 500.000 περίπου Καυκάσιοι, μεταξύ των ετών 1944 και 1947 στη Σιβηρία. Το τέλος του Φουλίδη ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο. Τον Δεκέμβριο του 1943 ο Κλαούζεβιτς του ανέθεσε να εισχωρήσει εκ νέου στις ρωσικές γραμμές για να εξακριβώσει τον αριθμό των Σοβιετικών και τη διάταξη των εχθρικών τεθωρακισμένων. Ο Φουλίδης έγινε όμως αντιληπτός από μια ρωσική περίπολο και άφησε την τελευταία του πνοή σε απόσταση μόλις 200 μέτρων από τις γερμανικές γραμμές.

ΠΗΓΗ: http://espolegion.blogspot.com/

Θεοί και γιορτές της Ανοιξης στην αρχαιότητα

Πολλοί μύθοι της Άνοιξης σχετίζονται με τον θάνατο και την ανάσταση κάποιου θεού.

Υπάρχουν κυρίως δύο τρόποι με τους οποίους οι θεοί πεθαίνουν την άνοιξη:

1. Με διαμελισμό συνήθως σε 14 ή σε 7 κομμάτια, όπως στην περίπτωση του Διόνυσου Ζαγρέα στην Ελλάδα και του Όσιρι στην Αίγυπτο.

Ο διαμελισμός συμβολίζει την ανάγκη για εξάπλωση της πνευματικής ουσίας του θεού, αλλά και των διδασκαλιών. Ακριβώς τον ίδιο συμβολισμό συναντάμε στο μυστήριο της θείας κοινωνίας, που υπάρχει σε διάφορες θρησκείες, όπου μοιράζεται στους πιστούς κρασί και ψωμί, συμβολίζοντας το σώμα και το αίμα του θεού.

Επίσης ο θάνατος του αρνιού και ο διαμελισμός του για φαγωθεί συμβολίζει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το αρνί αποτελεί ένα κατεξοχήν μυθικό σύμβολο, με την έννοια της αθωότητας και της αγνότητας κυρίως σε πνευματικό επίπεδο, έτσι με τον διαμελισμό του επιτρέπει στους ανθρώπους την επικοινωνία με την αγνότητα αυτή.

2. Με σταύρωση ή κάρφωμα σ' ένα δέντρο.

Ο σταυρός είναι επίσης ένα πανάρχαιο σύμβολο, που δεν έχει λείψει από καμία εποχή και κανένα λαό. Αποτελείται από
δύο διασταυρωμένα ξύλα: ένα κάθετο που συμβολίζει τον πνευματικό κόσμο και ένα οριζόντιο που συμβολίζει τον υλικό κόσμο. Έτσι αποτελεί την εναρμόνιση των αντιθέτων αλλά και συμπληρωματικών στοιχείων που αποτελούν τον εκδηλωμένο κόσμο.

Το δέντρο έχει τον ίδιο συμβολισμό με τον σταυρό, εδώ το ιερό, το πνευματικό στοιχείο αντιπροσωπεύεται στα
κλαδιά, που βρίσκονται στο υψηλότερο σημείο του δέντρου, ενώ οι ρίζες του είναι το χθόνιο στοιχείο, ο κόσμος των νεκρών. Ο κορμός του δέντρου συμβολίζει τον εκδηλωμένο κόσμο, τον κόσμο των ανθρώπων.



Σε όλους τους πολιτισμούς υπήρχε πάντοτε ένας θεός μία θεά ή ένα ζευγάρι θεών, που χαρακτήριζαν την άνοιξη. Ήταν οι θεοί που έφερναν την γονιμότητα, την ανανέωση, την βλάστηση, την νιότη και τον έρωτα.

Στους Ρωμαίους συναντάμε τη θεά Φλώρα (ή Χλωρίδα). Η θεά της Aνοιξης έκανε τα λουλούδια να ανθίζουν και τους αγρούς να καρποφορούν. Στην αρχή του Μαΐου διοργάνωναν τα Φλωράλια, γιορτή προς τιμήν της Θεάς, που χάριζε στους ανθρώπους και στη φύση την άνθηση, την νιότη και τον έρωτα.
Στους Φινλανδούς υπήρχε ένα θεϊκό ζευγάρι ο Ράουμ και η Ούκκο που κάθε χρόνο την άνοιξη γιόρταζαν τον ιερό τους γάμο, μετά από τον οποίο καρποφορούσαν οι αγροί. Το χειμώνα οι σκοτεινές δυνάμεις τους χώριζαν και την άνοιξη έσμιγαν ξανά.

Στην αρχαία Ελλάδα η εναλλαγή των εποχών του χρόνου σχετιζόταν με τον μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης. Ο Aδης έκλεψε την Περσεφόνη για να την κάνει σύζυγό του. Η Δήμητρα όμως μαράζωνε από την θλίψη της και έψαχνε παντού την κόρη της, μαζί της όμως μαράζωνε και η φύση, πενθούσε μαζί της. Όταν κατάλαβε ότι η Περσεφόνη είναι στον Aδη την διεκδίκησε, όμως ο Aδης δεν ήταν διατεθειμένος να την αφήσει. Έτσι ο Δίας αποφάσισε η Περσεφόνη μισό χρόνο να μένει με τον Aδη στον κάτω κόσμο (Φθινόπωρο Χειμώνας) και μισό χρόνο να επιστρέφει στη μητέρα της στον επάνω κόσμο (Aνοιξη Καλοκαίρι).

Το αρχαίο ελληνικό ημερολόγιο, διέφερε λίγο από το σύγχρονο, τόσο ως προς την ονομασία των μηνών όσο και ως προς τις ημερομηνίες. Οι μήνες που κατά προσέγγιση αντιστοιχούν στους δικούς μας Μάρτιο, Απρίλιο και Μάιο, είναι οι Ανθεστηρίων, Ελαφηβολιών και Μουνηχιών.

Στον μήνα Ανθεστηρίων τελούνταν τα Ανθεστήρια προς τιμήν του θεού Διόνυσου. Ήταν μία πολύ σημαντική γιορτή που έχει φτάσει και ως τις μέρες μας ως Αποκριές. Τα Ανθεστήρια κρατούσαν 3 μέρες και κατά την διάρκειά τους γινόταν διαγωνισμοί οινοποσίας, πομπές του αγάλματος του Διόνυσου και η αθυροστομία καθώς και οτιδήποτε τρελό είχαν την τιμητική τους, παράλληλα όμως γινόταν και παραστάσεις μυητικού θεάτρου. Συγκεκριμένα την πρώτη μέρα γιόρταζαν τα Πιθοίγια, τότε άνοιγαν όλοι τα πιθάρια τους για να δοκιμάσουν όλοι για πρώτη φορά τη νέα σοδειά. Την δεύτερη μέρα γιόρταζαν τις χοές, έτσι λέγονταν τα πήλινα δοχεία που κρατούσαν όλοι, ήταν η μέρα της πομπής του αγάλματος του Διόνυσου. Την τρίτη μέρα γιόρταζαν οι Χύτροι, μέρα αφιερωμένη στους νεκρούς, που τους τιμούσαν βράζοντας για τις ψυχές τους διάφορους σπόρους και όσπρια.

Στο μήνα Ελαφηβολιών, γιορτάζονταν και τα Αδώνια ή «οι κήποι του Aδωνι» προς τιμή του Aδωνη και της Αφροδίτης. Η γιορτή κρατούσε 2 μέρες. Η πρώτη μέρα ονομάζονταν «αφανισμός» και θρηνούσαν τον θάνατο του Άδωνι, ενώ η δεύτερη μέρα ονομάζονταν «εύρεσις» και γιόρταζαν την ανάστασή του. Ο Aδωνις συμβόλιζε τη φύση, τη βλάστηση. Με τον θάνατό του δηλώνονταν η εξαφάνιση της βλάστησης από το κρύο του χειμώνα και με την ανάσταση η αναγέννηση της φύσης της άνοιξης.

esoterica.gr

Κορνήλιος Ζέλεα Κοντρεάνου.

Κορνήλιος Ζέλεα (Ζελίνσκι) Κοντρεάνου (Corneliu Zelea Codreanu) , ήταν το όνομα εκείνου που πέρασε σαν το κυρίαρχο πρόσωπο του ρουμανικού Εθνικιστικού Κινήματος της περιόδου του Μεσοπολέμου , γνωστού σαν "Η Λεγεώνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ" ή αλλιώς η Σιδηρά Φρουρά.

Γεννημένος στο Huşi στις 13 Σεπτεμβρίου 1899 ο Κορνήλιος από τον εθνικιστή δάσκαλο Ion Zelea Codreanu και την βαβαρικής καταγωγής Elise Brauner , σπούδασε Νομική στο Ιάσιο ξεκινώντας ταυτόχρονα την ενεργή εθνικιστική του δράση. Προηγουμένως όμως , μεταξύ των έντεκα (!) ώς και δεκαέξι ετών του , ασκήθηκε στην διάσημη στρατιωτική Σχολή Manastirea Dealului όπου έμαθε στην σκληρή πειθαρχία και διάφορες στρατιωτικές τεχνικές. Το 1916 χωρίς να βρίσκεται καν σε ηλικία στράτευσης βρέθηκε στο πλευρό του πατέρα του στον λόχο που διοικούσε , εγκαταλείποντας την οικογένειά του , λαμβάνοντας μέρος στον ρουμανο-αυστροουγγρικό πόλεμο.

Κατόπιν αυστηρής εντολής του πατέρα του αναγκάστηκε τελικά να επιστρέψει στην οικία του. Παρόλα αυτά το ανήσυχο πνεύμα του τον έκανε να βρίσκεται με το πέρας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου σε Σχολή Αξιωματικών ως δόκιμος. Κατά την διάρκεια των σπουδών του (τα πρώτα χρόνια του Μεσοπόλεμου) η πατρίδα του είχε οδηγηθεί σε διάλυση εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης και των επαναλαμβανόμενων απεργιών. Μέσα στο γενικό χάος οι κομμουνιστές εμφανίζονταν όλο και πιο πολύ κηρύττοντας την διεθνιστική ιδεολογία τους. Ακόμα και στην Σχολή του , μεγάλος αριθμός καθηγητών του δήλωναν Μαρξιστές και καλούσαν τους σπουδαστές τους να τους ακολουθήσουν. Ανάμεσά τους όμως βρήκε τον ιδεολογικό μέντορά του , έναν ακαδημαϊκό καθηγητή τον Αλέξανδρο Κούζα (Alexandru C. Cuza).

Αηδιασμένος από την μαρξιστική ιουδαιοκρατία της εποχής του , ο Κοντρεάνου κατάρτισε ιδεολογικά τις θέσεις του επηρεασμένος από τα μεγαλύτερα Εθνικιστικά Κινήματα της Ευρώπης , κυρίως από το (ΡNF) Εθνικό Φασιστικό Κόμμα του Μουσολίνι αλλά και το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών. Έγινε μέλος μιας τοπικής εθνικιστικής οργάνωσης της Φρουράς Εθνικής Συνείδησης του σωματώδους σιδηρουργού Constantin Pancu και σύντομα έκανε αισθητή την παρουσία του με την ακατάβλητή του δράση.

Μέσα σε έναν πολύ σκληρό Αγώνα που πολλές φορές τον έφερε αντιμέτωπο με ένοπλες ομάδες Εβραίων και Μπολσεβίκων , αποφοίτησε από την Νομική και έκανε αίτηση για μεταπτυχιακές σπουδές στην Γερμανία όπου συναντήθηκε με τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές και τον Α. Χίτλερ. Όμως η φοιτητική του ζωή στην Γερμανία , διακόπηκε σύντομα έπειτα από την έντονη δράση του σε συνεργασία με άλλους Γερμανούς συμφοιτητές του. Επιστρέφοντας στην Ρουμανία ίδρυσε μαζί με τον καθηγητή Κούζα , μια πατριωτική χριστιανική οργάνωση γνωστή ως η Λίγκα Εθνικής κι Χριστιανικής Άμυνας.

Η οργάνωση αυτή, παρά τον δυναμικό της χαρακτήρα και την ευρεία αποδοχή της από την ρουμανική κοινωνία , δεν μπόρεσε τελικά να επικρατήσει έναντι της εβραϊκής παντοδυναμίας και της διαφθοράς που είχε πλήξει όλους τους τομείς της Ρουμανίας. Με την πάροδο του χρόνου σχεδόν διαιρέθηκε σε δυο μέρη , στους ακολούθους του συντηρητικού καθηγητή Κούζα και στους οπαδούς του ακτιβιστή Κορνηλίου Κοντρεάνου. Ο Κοντρεάνου στις 24 Ιουνίου του 1920 ίδρυσε, κατά την διάρκεια μιας σύναξης λίγων και πιστών οπαδών του , στα πρότυπα του Φαλαγγιτισμού την δική του οργάνωση , την Σιδηρά Φρουρά. Αυτό που έκανε το κίνημά του διαφορετικό με τα μέχρι τότε άλλα Εθνικιστικά Κινήματα , ήταν η απόλυτη προσήλωσή του στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό ( που λειτουργικά ήταν κάτι παρόμοιο των Ρεξιστών του Λεόν Ντε Γκρέλλ στο Βέλγιο, με τον Καθολικισμό ) , η μεγάλη επιρροή που ασκούσε αυτός στις ιδεολογικές θεωρήσεις του ιδρυτή του αλλά και ο τρόπος που τον συνδύαζε με τις λαϊκές εθνικιστικές αντιλήψεις του.

Ο χώρος στον οποίο δραστηριοποιούταν για στρατολόγηση των Λεγεωνάριων του ήταν οι «χαμηλού επιπέδου» πολίτες (χωρικοί κι εργάτες) της Ρουμανίας , η λεγόμενη "συντηρητική" αντικομμουνιστική μερίδα που αντιστεκόταν στην πολιτική ισοπέδωση (τον καπιταλισμό και τον κοινοβουλευτισμό) και οι νεαροί φοιτητές. Το Κίνημα του άρχισε να αυξάνεται με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας του, λαμβάνοντας μέρος σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες κι αποτύγχανε ευρισκόμενο αντιμέτωπο με όλες τις «δημοκρατικές» δυνάμεις. Ο Κοντρεάνου όμως και οι Λεγεωνάριοί του δεν έθεταν τέρμα στον Πόλεμο που είχαν επιδοθεί με το Σύστημα και τελικά μετά από τιτάνια προσπάθεια (Δεκέμβριος του 1937) κατόρθωσαν να εκλέξουν βουλευτές και να φθάσουν τρίτοι σε εκλογική δύναμη.

Με την αύξηση του αριθμού τους και της επιρροής τους στην ρουμανική κοινωνία και την πολιτική τους επιτυχία, οι Λεγεωνάριοι Εθνικιστές ονόμασαν Αρχηγό (Capitan) τον Κοντρεάνου , τίτλο που κράτησε μέχρι την φυλάκιση και την τελετουργική δολοφονία του στις 30 Νοεμβρίου 1938 από το αστικό καθεστώς του Βασιλέα της Ρουμανίας Καρόλου του 2ου, κατόπιν μιας μεγάλης εις βάρος του συνομωσίας που πίσω της κρυβόταν η εβραία ερωμένη του βασιλιά Madga Lupescu αλλά και μεγάλο μέρος ορθόδοξων κληρικών.



Ο Ηρωικός κι Επαναστατικός του Αγώνας «αγιοποιήθηκε» μετά τον Θάνατό του οπότε και οι συνεχιστές του Έργου του ίδρυσαν την Mişcarea Legionară του Gigi Becali (και αργότερα το Noua Dreapta), σαν την συνέχεια της Σιδηράς Φρουράς του , τα μέλη της οποίας κυνηγήθηκαν ανηλεώς μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά φυσικά.

ΠΗΓΗ: http://espolegion.blogspot.com/

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΣΟΙ ΤΙΜΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΦΥΛΗ!

΄Ελλην Εθνικός είναι μόνον όποιος τιμά τις Πατρώες Παραδόσεις, όποιος δέχεται το Αίμα και αναγνωρίζει την Φυλή ως πρωτεύοντα συστατικά στοιχεία της Ελληνικής Υποστάσεως, όπως ακριβώς πρέσβευαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι: «Το Ελληνικόν, είναι ΟΜΑΙΜΟΝ και ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΝ και έχει κοινούς τόπους ιδρυθέντες για τους Θεούς και θυσίες-ΟΜΟΘΡΗΚΣΟΝ και παρόμοια ήθη-ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ».
Ηρόδοτος (Ιστορίαι, Ουρανία Η, 144, 2)
Στην επερχόμενη θύελλα που καλείται να αντιμετωπίσει ο Ελληνισμός, δεν υπάρχουν διαχωρισμοί σε Εθνικούς και Χριστιανούς, όποιος πιστεύει στην ΕΛΛΑΔΑ, οφείλει να αποδυθεί σε ενωτικό αγώνα. Διότι τα Εθνικά θέματα προεξάρχουν πάσης θρησκευτικής ή άλλης επιμέρους διαφωνίας, διότι ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ, ΤΙΜΙΟΤΕΡΟΝ ΚΑΙ ΟΣΙΟΤΕΡΟΝ ΚΑΙ ΣΕΜΝΟΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙΝ Η ΠΑΤΡΙΣ ΚΑΙ ΕΝ ΜΕΙΖΟΝΙ ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΘΕΟΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡ΄ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΤΟΙΣ ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙΝ», σύμφωνα με τις διακηρύξεις του Σωκράτη.
΄Οσοι από τους χριστιανούς και όσοι από τους αυτοαποκαλούμενους «Εθνικούς» κραυγάζουν για «φωτιά και τσεκούρι» μονοπολώντας το ενδιαφέρον τους στις ενδοελληνικές-θρησκευτικές διαμάχες, ή δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει και είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα, ή άλλα παιχνίδια παίζουν και δεν έχουν γίνει αντιληπτοί...
Το γεγονός ότι κάποιοι εξ αυτών που υποδύονται τους ΄Ελληνες Εθνικούς υβρίζουν χυδαία τον Εθνικισμό, προωθώντας παράλληλα την θρησκευτική σύγκρουση, όπως επίσης και κάποιοι που δηλώνουν χριστιανοί πράττουν το ίδιο καταδικάζοντας τον Εθνοφυλετισμό ως «Αίρεση», σημαίνει ότι αμφότερες οι πλευρές των εθνοδιασπαστών λειτουργούν με τον ίδιο στόχο: Να πλήξουν την εθνική ενότητα του λαού μας, στόχος που αποτελεί την απώτερη επιδίωξη των φορέων της παγκοσμιοποιήσεως...

ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟ ΦΩΣ

http://barelskitsa.blogspot.com/

H Casa Pound Italia επισκέπτεται την Αφρική

Μετά τις επιτυχημένες αποστολές διεθνούς αλληλεγγύης στους Καρέν της Βιρμανίας και στους Σέρβους του Κοσόβου, το ιταλικό Casa Pound ξεκίνησε ένα νέο ανθρωπιστικό project στην Αφρική αυτή τη φορά. Ο Gianluca Iannone μαζί με μία αποστολή Γάλλων συντρόφων επισκέφθηκαν το Ναϊρόμπι της Κένυας όπου και ξεκινούν εργασίες για να βοηθηθούν οικονομικά κάποιες κοινότητες. Άμεσα θα σταλούν βιβλία, φάρμακα και τρόφιμα, αλλά θα οργανωθούν και μικρά εργαστήρια για να διδάσκονται τέχνες τα πιο νεαρά μέλη των κοινοτήτων. Μαζί με τον θαυμασμό μας, ευχόμαστε να μη χρειαστούμε και στην Ελλάδα σύντομα ανάλογες αποστολές του Casa Pound, γιατί έτσι που διαμορφώνεται η κατάσταση, σε λίγο το Ναϊρόμπι θα μπορεί να διδάξει πολλά στην χώρα μας... Λίγα από τα λόγια του Iannone: "Αν δε θέλουμε έναν κόσμο που να θυμίζει Βαβέλ, οι άνθρωποι πρέπει να συνεργάζονται μεταξύ τους και να γίνονται οι ίδιοι αφέντες του τόπου τους. H Casa Pound θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Θέλουμε με αυτό τον τρόπο να στείλουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα: πρέπει να αντιστρέψουμε το δεδομένο, αυτή την τάση που υπάρχει. Τα Έθνη και οι Λαοί, που στέκονται Ελεύθερα και ανεξάρτητα, πρέπει να αλληλοϋποστηρίζονται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση."

* περισσότερο υλικό και φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στη σελίδα "Εθνική Αντίσταση"

122 Χρόνια Μετά.

122 Xρόνια πρίν γεννήθηκε αυτός που χάραξε τον δρόμο,αυτός που μας έδειξε πως να πολεμάς μέχρις εσχάτων τα ιδανικά σου με πίστη και περηφάνεια .Aιώνια Ζωντανός πάντα αθάνατος και οδηγός μας.Χρόνια πολλά σε οσους πιστευούν στην ΙΔΕΑ.Ολοι μάζι για την νικη η τον ηρωικό θάνατο.

http://www.ediktyo.gr/

Τι διαβάζουν στις Εκκλησίες κατά το ΙουδαιοΧριστιανικό Πάσχα

Την Κυριακή των Βαΐων

• «Ιδού ο Βασιλεύς σου, Σιών.» (Στον Μικρό Εσπερινό, ήχος πλ. δ΄.)

• «Λαμπρύνου, η Σιών, η νέα, και βαΐοις ανύμνει μετά παίδων· ιδού ο Βασιλεύς σου, σώζων προς πάθος έρχεται.» (Στον Μικρό Εσπερινό, ήχος β΄, οίκος του Ευφραθά.)

• «Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, Βασιλεύς του Ισραήλ.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος πλ. β΄ και εις τον Λιτό, Στιχηρό Ιδιόμελον, ήχος α΄.)

[ Η λέξη Ωσαννά είναι Εβραϊκή και σημαίνει «δεόμαστε στον Γιαχβέ για τη σωτηρία». Ομοίως καθαρά Εβραϊκές είναι και οι συχνά χρησιμοποιούμενες λέξεις Μεσσίας, Αμήν και Αλληλούια. Μεσσίας σημαίνει «κεχρισμένος», «Χριστός». Αμήν σημαίνει «μακάρι», «σίγουρα», «είθε να γίνει». Αλληλούια σημαίνει «δόξα στο Γιαχβέ» («Ωρολόγιον το Μεγα», έκδοση Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος 1983, σελ. 17). Η λέξη Ιησούς επίσης αποτελεί απόδοση του Εβραϊκού Γιεσουά, που σημαίνει «ο Γιαχβέ είναι η σωτηρία».]

• «Ο ηγαπημένος Ισραήλ» (στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος πλ. β΄) και «τω ηγαπημένω Ισραήλ» (τροπάριο στον Όρθρο).

• «Διό ευφραίνεται θυγάτηρ Σιών.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό, ήχος β΄.)

• «Χαίρε, ευφραίνου, πόλις Σιών.» (Στον Μεγάλο Εσπερινό και στο Λυχνικό, ήχος πλ. δ΄.)

• «Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από του Κυρίου· ως χόρτος γαρ πυρί έσεσθαι απεξηραμμένοι.» (Στον Όρθρο, αντίφωνο των αναβαθμών του δ ήχου.)

• «Ευφράνθητι Ιερουσαλήμ· και πανηγυρίσατε οι αγαπώντες Σιών.» (Στον Όρθρο, καταβασία, ο διασώσας εν πυρί, ωδή η΄, ο ειρμός.)

• «Αίνεσιν Εκκλησία οσίων τω ενοικούντι Σιών σοι Χριστέ, προσφέρει· εν σοι, Ισραήλ, τω ποιητή αυτού, χαίρει.» (Από τροπάριο στον Όρθρο.)

• «Άσατε λαοί, θεοπρεπώς εν Σιών, και ευχήν απόδοτε Χριστώ εν Ιερουσαλήμ.» (Ομοίως.)

• «Ασύγκριτος υπάρχει ευπρέπεια εν Σιών.» (Ομοίως.)

• «Κύριος παρέστη· Σιών γαρ εξελέξατο.» (Ομοίως.)

• «Σιών Θεού όρος το άγιον, και Ιερουσαλήμ.» (Όμοίως.)

• «Ισραήλ του Θεού το βασίλειον.» (Ομοίως.)

• «Θεοπρεπώς σε, Βασιλεύ Ισραήλ.» (Ομοίως.)

• «Ο Βασιλεύς σου, Σιών.» (Ομοίως.)

• «Ο Θεός σου, χαίρε, Σιών, σφόδρα, εβασίλευσεν εις τους αιώνας Χριστός.» (Ομοίως.)

• «Ποιμήν ημών Χριστός ο Βασιλεύς Ισραήλ. Υπόδεξαι, Ιουδαία, τον Βασιλέα.» (Στο Απόδειπνο, ωδή θ΄, αλλότριον των μητέρων.)

• Την Κυριακή των Βαΐων διαβάζονται επίσης το απαράδεκτο για τους Έλληνες απόσπασμα του Ζαχαρία «εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων» (Ζαχ. θ΄, 9-15), ένα του Σοφονίου κι ένα του Ιεζεκιήλ, που μιλάνε για λύτρωση του Ισραήλ από τους εχθρούς του Κρητικούς, επαναλαμβάνοντας τα «χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών» κι άλλα παρόμοια» (Σοφ. γ΄, 14-19). [Βλ. «Τα υβριστικά κατά των Ελλήνων επίσημα κείμενα της Ορθοδοξίας.»]

___________________________________________
Την Μεγάλη Δευτέρα

Τη Μεγάλη Δευτέρα αρχίζει να ψάλλεται στις εκκλησίες ένα μεγάλο corpus κειμένων, το όποιο βρίζει και απειλεί κάθε άλλον λαό -εκτός του περιουσίου:

• «Ευρεθείη η χειρ σου πάσι τοις εχθροίς σου, η δεξιά σου εύροι πάντας τους μισούντάς σε. Ότι θήσεις αυτούς εις κλίβανον πυρός, εις καιρόν του προσώπου σου· Κυριος εν οργή αυτού συνταράξει αυτούς, και καταφάγεται αυτούς πυρ.» (Ψαλμός Κ΄.)

• «Ότι συ επάταξας πάντας τους εχθραίνοντάς μοι ματαίως, οδόντας αμαρτωλών συνέτριψας» (Ψαλμός Γ΄.)

• «Επ΄ εμέ διήλθον αι οργαί σου, οι φοβερισμοί σου εξετάραξάν με.» (Ψαλμός ΠΖ'.)

• «Κύριος τους φοβούμενους αυτόν.» (Ψαλμός ΡΒ΄.)

• Το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της εκδίκησης (της άδικης εκδίκησης) περιγράφεται στο επεισόδιο με τη συκιά, που βρήκε στο δρόμο του ο Ιησούς, την καταράστηκε κι εκείνη ξεράθηκε, επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει∙ και να φαντασθεί κάνεις ότι «δεν ήταν ο καιρός των σύκων» («κατά Ματθαίον» κα΄ 18-20, «κατά Μάρκον», ια΄ 13-14, 20-23)। Διαβάζεται τη Μεγάλη Δευτέρα το πρωί.

• Την Μεγάλη Δευτέρα διαβάζονται επίσης αποσπάσματα από την Βίβλο γεμάτα εξωπραγματικές ιστορίες (Ιεζεκιήλ α΄, 1-20, Ιώβ α΄, 1-12) κι ένα απόσπασμα από την Έξοδο (α', 1-20), στο όποιο παρατίθενται πλείστα ονόματα «υιών του Ισραήλ εισπορευομένων εις Αίγυπτον» (Ιακώβ, Ρουβήμ, Συμεών, Λευί, Ιούδα, Ισσάχαρ, Ζαβουλών, Βενιαμίν, Δαν, Νεφθαλείμ, Γαδ, Ασήρ).
Τι σχέση έχουν οι Έλληνες να ασχολούνται με το ποιοι υιοί του Ισραήλ εισπορεύτηκαν στην Αίγυπτο, να το ψέλνουν στις εκκλησίες κι επί πλέον να το θεωρούν ιερό τους κείμενο; (Κείμενα από την «Έξοδο», τον «Ιεζεκιήλ» και τον «Ιώβ» διαβάζονται και άλλες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας.)

• Ολόκληρη τη Μεγάλη Εβδομάδα επίσης ψάλλεται ο Ψαλμός Ν΄, στον όποιο μεταξύ των άλλων αναφέρεται: «Αγάθυνον, Κυριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ»। (Πρόκειται περί εξαιρετικά δημοφιλούς ψαλμού· είναι ο ψαλμός εκείνος, που πρέπει να απαγγέλλει πολλές φορές ο πιστός σαν τιμωρία για τυχόν «παρεκκλίσεις» του, όπως προβλέπεται στο «Πηδάλιον».)


__________________________________________________

Την Μεγάλη Τρίτη

• «Κάθου εκ δεξιών μου έως άν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.» (Στον Όρθρο, από το «κατά Ματθαίον», κβ΄, 44.)

• «Ελπισάτω Ισραήλ επί τον Κύριον.» (Στον Όρθρο, προκείμενον, ήχος δ΄, ψαλμός ΡΛ΄).

___________________________________________


Την Μεγάλη Τετάρτη

• «Ευλογήσαι σε Κυριος εκ Σιών» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος πλ. β΄, ψαλμός ΡΛΓ΄.)

• «Οι φοβούμενοι τον Κύριον, ευλογήσατε τον Κυριον. Αινείτε το όνομα Κυρίου, αινείτε, δούλοι, Κύριον.» (Στον Όρθρο, «προκείμενον», ήχος β΄, ψαλμός ΡΛΔ΄.)

• «Εις οδόν εθνών μη απέλθητε, και εις πόλιν Σαμαριτών μη εισέλθητε· πορεύεσθε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ.», ι΄, 1-2, 5-8.)

• «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρί-οις» (Απόσπασμα από το «κατά Ματθαίον», ιε', 21-28.) Το κυναρίοις (σκυλιά) αναφέρεται στους Έλληνες. Πρόκειται για μία καταπληκτική ιστορία, που περιγράφεται κι από τον Μάρκο (ζ΄, 25-30) κι αφορά στη θεραπεία της κόρης μιας «Ελληνίδος, Συροφοίνισσας το γένος·» (Μαρκ. ζ΄, 26). [Εδώ θέλει αρκετή προσοχή, γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για Ελληνίδα. Αν διαβάζετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζεται το «Ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρις», οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο, χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του.]

Η γυναίκα αυτή λοιπόν έπεσε στα πόδια του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατ’ εξοχήν ως θεραπευτής. Ποια ήταν όμως η αντίδραση του Ιησού; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν διώξε την, γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: “Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνεις στα σκυλιά”.» (Ματθ. ιε΄,26 και Μαρκ. ζ΄, 27-28.)
«Ναι, Κύριε», του απάντησε τότε η γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους»। Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός, και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη». Η συμπεριφορά του «Υιού του θεού» στο περιστατικό αυτό δεν εγείρει καμμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους Έλληνες σκυλιά, που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των Εβραίων.

_______________________________________________

Την Μεγάλη Πέμπτη

• «Οι μακαριστοί, εν τη Σιών.» (Από τροπάριο στον Όρθρο.)

• «Ότι τάδε λέγει Κυριος τω λαώ μου Ίσραήλ.» (Απόσπασμα από τον Ιερεμία, ια΄18-23 και ιβ΄ 1-5, 9-11, 14-15.)

• «Ο πρωτότοκος υιός μου Ισραήλ.» (Ιδιόμελον, ήχος γ΄, ψαλλόμενον την εσπέρα.)

• «Πάσα κτίσις ηλλοιούτο φόβω.» (Απόστιχο ιδιόμελο, ήχος α΄.)

• «Φοβος και τρόμος επέπεσε τη κτίσει.» (Δοξαστικόν, ήχος πλ. δ'.)

• Αποσπάσματα από την «Έξοδο» και τον «Ιώβ» εξακολουθούν να διαβάζονται και τη Μ. Πέμπτη, όπως κάθε ήμερα, αλλά ο Ιεζεκιήλ έχει αντικατασταθεί από τον «Ιερεμία».





Την Μεγάλη Παρασκευή

• «Tότε λαλήσει προς αυτούς εν οργή αυτού και εν τω θυμώ αυτού ταράξει αυτούς.» «Aίτησαι παρ’ εμού, και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου.» «Ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά, ως σκεύη κεραμέως συντρίψεις αυτούς.» «Δουλεύσατε τω Κυρίω εν φόβω και αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω» (Ώρα πρώτη, αποσπάσματα άπο τον ψαλμό ΚΑ'.)

• «Επί τον Ισραήλ του Θεού.» (Απόσπασμα από την «προς Γαλατάς επιστολή», στ΄ 14-18.)

• «Πάσα η κτίσις ηλλοιούτο φόβω.» (Την εσπέρα, ήχος α΄.)

___________________________________________

Το Μεγάλο Σάββατο

• «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσσε, θύγατερ Ιερουσαλήμ· ευφραίνου και κατατέρπου εξ όλης της καρδίας σου, θύγατερ Ιερουσαλήμ. Λελύτρωταί σε εκ χειρός εχθρών σου Βασιλεύς Ισραήλ» (Απόσπασμα Σοφονίου, γ΄ 8-15, την εσπέρα- το ίδιο που είχε διαβαστεί και την Κυριακή των Βαΐων.)

• «Ευλογείτε, Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ, τον Κυριον.» (Από τον "Ύμνο των Τριών Παίδων.)
Είναι τόσο σημαντικοί για την Ελλάδα ο Ανανίας, ο Αζαρίας κι ο Μισαήλ, τους οποίους επικαλούνται το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου οι ιερείς;

Στις δώδεκα τα μεσάνυκτα ψάλλεται το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών», ο παιάνας της Χριστιανοσύνης, ο όποιος προοιμιάζεται με απειλές κι εκδικήσεις:
«Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν... Ως εκλείπει καπνός εκλειπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός, ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.»

http://ns-hellas.blogspot.com/

Αριστείδης Ανδρόνικος.

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ

(Φιλιππούπολη Ανατολικής Ρωμυλίας 1862 - Αθήνα την 21 Νοεμβρίου 1952)

Ο Αριστείδης Ανδρόνικος, γόνος αρχοντικής οικογένειας της Ανατολικής Ρωμυλίας γεννήθηκε στην Φιλιππούπολη το 1862 και πέθανε στην Αθήνα την 21 Νοεμβρίου 1952.

Ολόκληρη η ζωή του υπήρξε στίβος περιπετειών, μελετών και εθνικών αγώνων. Έπειτα από λαμπρές εγκύκλιες σπουδές στην Φιλιππούπολη, βρέθηκε στο Παρίσι όπου σπούδασε ιατρική. Δεν περιορίστηκε στην μελέτη των βιβλίων της ιατρικής, στο Παρίσι αποφάσισε ν’ ανακαλύψει τις κυρίαρχες δυνάμεις της εποχής του (Τραπεζίτες της πλατείας Πιγκάλ, άνθρωποι των χρηματιστηρίων, τοκογλύφοι των λαών της Ευρώπης) οι οποίες καθόριζαν τη ροπή της πολιτικής και της οικονομίας, δυνάμεις οι οποίες είχαν στραφεί αμέτρητες φορές κατά του Ελληνισμού.

Η απόφασή του αυτή τον έφερε από το Παρίσι στην Άπω Ανατολή. Στην Κίνα μελέτησε την σινική επανάσταση, το 1910 βρέθηκε στη Ρωσία όπου τον είχαν ελκύσει τα προμηνύματα της κοινωνικής εξέγερσης που θα ξεσπούσε μετά από 7 χρόνια. Διετέλεσε αμισθί διευθυντής του Γενικού Προξενείου της Ελλάδος στην Πετρούπολη απ’ όπου είδε τον μπολσεβικισμό να επικρατεί. Οι μπολσεβίκοι τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν κατάφερε όμως να διασωθεί και να έρθει στην Ελλάδα το 1924.

Το Νοέμβριο του 1929 μαζί με τους Π. Σαρηγιάννη, Α. Αθηνογένη, Ι. Αραπάκη, Αριστ. Σκυλίτση ιδρύει την Πανελλήνια Ένωση Κοινωνικής Άμυνας (ΠΕΚΑ) με στόχο τον αντικομμουνιστικό αγώνα και την αφύπνιση της εθνικής συνείδησης.

Τον Σεπτέμβριο του 1942, μετά την ανατίναξη του κτιρίου της Ελληνικής Σοσιαλιστικής Πατριωτικής Οργάνωσης (ΕΣΠΟ) ο Αριστείδης Ανδρόνικος αναλαμβάνει μεταξύ άλλων την ηγεσία της.

Τον Σεπτέμβριου του 1944, λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών ο Ανδρόνικος έφυγε με ειδική αμαξοστοιχία για τη Βιέννη μαζί με πλειάδα άλλων εθνικοσοσιαλιστών. Εκεί συμμετείχε στην «εξόριστη κυβέρνηση» του Έκτορα Τσιρονίκου, που συγκροτήθηκε στις αρχές Νοεμβρίου 1944 στην κωμόπολη Κίτσμπυλ, στο ξενοδοχείο Grand Hotel αναλαμβάνοντας μαζί με τον Κωνσταντίνο Σκανδάλη το «Υπουργείο Διαφώτισης και Προπαγάνδας».

Ένα σημαντικό μέρος της βιβλιοθήκης του και του πολύτιμου αρχείου του καταστράφηκε από τους κομουνιστές το 1944 κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών.


Έργα του Αριστείδη Ανδρόνικου:

ΤΙ ΕΣΤΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ – Αθήνα 1952

Ο ΙΟΥΔΑΣ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΙΡΗΝΗΣ

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΝ ΟΨΕΙ

Εργασίες του δημοσιευμένες στο περιοδικό ΦΩΣ :

Η ΣΙΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣΗ

ΜΕΓΑΛΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

http://espolegion.blogspot.com/

Ukrainian NS Falange.

http://falange-galicia.blogspot.com/

Όποιος θέλει να ζήσει...

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της ανεξέλεγκτης παρακμής, της πλήρους αποσυνθέσεως του έθνους και του ντροπιαστικού ξεπουλήματος της πατρίδος μας, δεν υπάρχει χώρος μήτε για αναλύσεις, μήτε για διαξιφισμούς, μήτε για σχεδιασμούς. Το μέλλον μας έχει ξεπεράσει, οι ρυθμοί των γεγονότων δημιουργούν σύγχυση και απαισιοδοξία, η πολυμέτωπη μάχη εξαντλεί προτού καν ξεκινήσει. Σε αυτούς τους καιρούς, οφείλουμε να γίνουμε σκληρότεροι. Στο ήθος και την ηθική, τις αρχές και τις αξίες. Οφείλουμε να πειθαρχήσουμε στην Πίστη, την Αφοσίωση, την Συντροφικότητα και τον Αγώνα. Οφείλουμε πρωτίστως να συντρίψουμε τον αστό, τον δημοκράτη, τον νεοέλληνα που ίχνη τους ελλοχεύουν εντός μας. Οφείλουμε να υπερβούμε τις ανάγκες που τους χαρακτηρίζουν και να υπερκεράσουμε τα εμπόδια που συναισθηματισμοί θα θέσουν. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί το τέλος των συναισθημάτων. Βουβή «συμπλοκή». Δίχως γιατί, πως , αν και εφόσον. Μονάχα πάλη, ικανότητες, νίκη, ήττα, πόνος και ορθό ανάστημα. Οι προβληματισμοί, τα αδιέξοδα, οι αναζητήσεις, αν δεν αποσκοπούν στον Αγώνα, αποτελούν πολυτέλειες που δεν δυνάμεθα να απολαμβάνουμε εφεξής. Πολλοί μπορούν να στρέφονται στον «αγνό πατριωτισμό», άλλοι στα κοινοβουλευτικά κόμματα, άλλοι αρέσκονται απλώς να παρακολουθούν τις εξελίξεις, άλλοι να «αποκαλύπτουν» , άλλοι να δημιουργούν τις όποιες δομές τους. Το ζήτημά μας, δεν ήταν και δεν είναι ποτέ τι κάνουν κάποιοι άλλοι. Το κατά πόσο είναι εκείνοι αποτελεσματικοί, τι έχουν καταφέρει ή αν είναι ορθές οι μέθοδοί τους ή όχι. Ευρισκόμενοι σε κοινωνικό, ηθικό, πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό χάος, το ζήτημά μας είναι τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Και αυτό το ερώτημα είναι το βασικό ερώτημα που οφείλει να απασχολεί οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Εντός αυτού του χάους η μάχη μας είναι διμέτωπη. Στο ένα σκέλος υπάρχει ο τομέας της αυτοβελτιώσεως, της καλλιέργειας, της αναζητήσεως, του εσωτερισμού, της διαμορφώσεως δηλαδή ολόκληρου του βίου και όλων των πτυχών ή εκφάνσεών του, ενώ στο έτερο σκέλος, η αγωνιστικότητα, η ανιδιοτελής προσπάθεια διάδοσης και υπερασπίσεως των Ιδεών και της Ελληνικότητος μας. Βεβαίως, ενόσω ο χρόνος αξιοποιείται καταλλήλως για αυτά τα δύο σκέλη, από ένα σημείο και πέραν, παύουν να είναι διακριτά, και ενσωματώνονται στην φυσική παρουσία κάθε μονάδος, που έσπασε τα δεσμά του σύνηθες βίου. Η σπουδαιότητα αυτής της ολιστικής θεωρήσεως, έγκειται σε μία πολύ βασική πτυχή, η οποία γενικώς έχει παραμεληθεί. Την αλληλεπίδραση μεταξύ αυτοπραγματώσεως και αγωνιστικότητος. Το αρχικώς διακριτό σκέλος της αυτοβελτιώσεως αναδεικνύει τις τάσεις, τις ροπές, τις κλίσεις κάθε χαρακτήρος / προσωπικότητος, των οποίων ο εν συνεχεία εξευγενισμός τους εκ της πυράς του μόχθου, της προσπάθειας και του αγώνος, οδηγεί στην διαμόρφωση ανθρώπων αγωνιζομένων για την Αλήθεια και την Δικαιοσύνη, την οποία πλέον δύνανται να αντιληφθούν τόσο σε εξωτερικό όσο και σε εσωτερικό επίπεδο. Η αποτύπωση του δικαίου, της αληθείας, της πνευματικής αριστοκρατίας, του φυλετισμού και πλήθος άλλων εκφάνσεων των ιδεών μας, στον ίδιο μας τον εαυτό αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους τρόπους παρουσίασής και διάδοσής τους. Επίσης, η συντριβή των δύο –τριών συγχρόνων προτύπων εθνικοσοσιαλιστών, τα οποία έχουν διαμορφωθεί ως στερεότυπα και στα οποία όλοι επιθυμούν να ομοιάσουν ή να μιμηθούν, αποτελεί βασική παράμετρος ούτως ώστε να μπορέσει η ουσία των Ιδεών μας να δραπετεύσει από τα στεγανά κελιά στα οποία κείτεται εγκλωβισμένη. Βέβαια, αυτή η βούληση για αναζήτηση της ουσίας της μεταφυσικής του εθνικού σοσιαλισμού, εντός ενός ανθρώπου, διά την μετέπειτα αναγέννηση και του ιδίου ατόμου και της Αριανικότητος, εμπεριέχει πληθώρα λεπτών σημείων, στα οποία οι ακροβατικές ικανότητες πνεύματος, νου και ψυχής καλούνται να δοκιμαστούν, κυρίως σε εποχή πλήρους πολιτισμικού εκφυλισμού, όπου παραδόσεις, μέθοδοι, διδασκαλίες και πρακτικές παρουσιάζονται κατόπιν της διαστρεβλώσεώς τους από πρίσματα αμφιβόλου ποιότητος ανθρώπων. Ένας τρόπος αυτοελέγχου και αυτοκυριάρχησης, χάριν της πλάσεως και της προπαγάνδας, είναι η έξωθεν αυτοπαρατήρησή μας. Αναλογιζόμενοι την ιερότητα του Λαβάρου, μάρτυρα των όρκων Πίστεως, των Ηρώων που θυσιάστηκαν στο παρελθόν, μα και όλων εκείνων που ασφυκτιούν στα κελιά των φυλακών σήμερα, ας παρατηρούμε τον εαυτό μας ανά πάσα στιγμή, όπου και αν βρίσκεται. Είναι αντάξιος να αποκαλείται εθνικοσοσιαλιστής; Ο ίδιος μας ο εαυτός σέβεται αυτόν που βλέπει; Τον εκτιμά; Μπορεί να τον θεωρεί μαχητή; Και εν συνεχεία, ας φέρουμε στον νου, τον σκληρότερο κριτή που γνωρίζουμε. Ποια γνώμη θα είχε εκείνος αν μας έβλεπε; Θα ήταν περήφανος να μας θεωρεί στρατιώτες ή συναγωνιστές του; Η ειλικρινής αυτοκριτική, δίχως προσπάθειες μετριασμού ή υποβιβάσεως των αξιών στα εκάστοτε μέτρα, αποτελεί μία από τις δυσκολότερες πρακτικές. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και εκείνη που οδηγεί σε έναν εμπειρικό τρόπο ζωής, συνεχώς ανελικτικό, προσανατολιζόμενο προς την εσώτερη και εξώτερη αλήθεια. Διότι, ο πιο σκληρός εκδικητής, δεν βρίσκεται μήτε στις γραμμές των εχθρών, μήτε των «φίλων». Ο πιο σκληρός εκδικητής είναι η ίδια η μας η Φύση. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ο εθνοκοινοτισμός αποτελεί την βάση και τον προορισμό μας. Κάθε νύχτα, ας εμπλουτίσουμε την πυθαγόρεια πρακτική της καθάρσεως, με λίγο χρόνο ειλικρινούς αυτοκριτικής. Πόσα πράξαμε για το ένα σκέλος, πόσα πράξαμε για το έτερο; Πόσο έχει προχωρήσει η σύγκλισή τους; Αν ασχοληθήκαμε μόνο με την αυτοβελτίωση της φυσική μας παρουσίας, υπήρξαμε θλιβεροί ατομιστές. Αν ασχοληθήκαμε μονάχα με τις Ιδέες και όχι με την ενσάρκωσή τους σε εμάς, υπήρξαμε καλοπροαίρετοι υποστηρικτές τους, μα όχι φορείς. Αν όλα κύλισαν μακράν των δύο σκελών, τότε δεν υπήρξαμε καθόλου…

Υπερβορεία

ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

Ο Σύλλογος Τριών Τέκνων Μεγαλόπολης «Ο ΑΡΚΑΣ» με την διεύθυνση του Γενικού Λυκείου Μεγαλόπολης και την συνεργασία του Μουσείου Καραθεοδωρή που έχει έδρα την Κομοτηνή, πραγματοποίησαν ενημερωτική Ημερίδα με θέμα "Συμβολή του Καραθεοδωρή στην Στρατηγική" στην βιβλιοθήκη του Γενικού Λυκείου Μεγαλόπολης Αρκαδίας.
Παραβρέθηκε, και τον ευχαριστούμε, ο καθηγητής μαθηματικός, στρατηγικός σύμβουλος, ιδιαιτέρα πολυπραγματογνώμων, ποιητής, ζωγράφος κλπ κ. Λυγερός Νικόλαος. Η παρουσία του ευφυέστερου Έλληνα είναι τιμή για την Μεγαλόπολη...»
Την Ημερίδα τίμησαν αντιπροσωπεία της Περιφέρειας με τον Αποστολόπουλο Δημήτριο, η αντιπροσωπεία της μαθηματικής εταιρείας με τον κ. Γκόνη, παραβρέθηκαν επίσης καθηγητές και στρατιωτικοί όπως και όλοι οι μαθητές του Γενικού Λυκείου.
Προς τον Σύλλογο έστειλε χαιρετισμό ο βουλευτής Αρκαδίας και Γ.Γ. της ΝΔ κ. Ανδρέας Λυκουρέντζος.
Ο Σύλλογος θα μοιράσει DVD της ομιλίας του κ. Λυγερού στους μαθητές.
Το μήνυμα της Ημερίδας είναι ότι η Ελλάδα έχει ανθρώπους σε συνεχές χρόνο που διαθέτουν γνώση και δύναμη και τα παιδιά έχουν να πάρουν πρότυπα από την Ελλάδα όπως ο κ. Λυγερός που είναι άνθρωπος γνώσης και δύναμης.
Ο Σύλλογός μας συνεχίζει να προσφέρει στους Τρίτεκνους και όχι μόνο, δείχνοντας νέους ορίζοντες.

Εκ του Συλλόγου
Ο Πρόεδρος
Αποστολόπουλος Νίκος

http://www.stoxos.gr/

Επίθεση των ΜΑΤ και προσαγωγές στον Βωμό των 12 θεών στο Μοναστηράκι

Η αστυνομία χθες προχώρησε σε προσαγωγή ατόμων τα οποία έκαναν καθιστική διαμαρτυρία, σχετικά με την υπόθεση του θαψίματος του αρχαίου βωμού που βρέθηκε, προκειμένου να ... περάσουν από επάνω, οι ράγες του τραίνου. Εδώ και αρκετό καιρό αρκετοί άνθρωποι,άλλοι για πολιτιστικούς και άλλοι για θρησκευτικούς λόγους, βρίσκονται στον χώρο περιφρουρώντας τον, προκειμένου να μην θαφτεί αυτό το τόσο σημαντικό αρχαιολογικό εύρημα.
Χθες λοιπόν το πρωί και ενώ οι παρευρισκόμενοι δεν ενοχλούσαν κανέναν, δέχτηκαν επίθεση από δυνάμεις των ΜΑΤ, οι οποίες αφού έδιωξαν αρκετούς από τους παριστάμενους, με ιδιαιτέρως βίαιο τρόπο, προσήγαγαν αρχικά δύο άτομα, εναντίον των οποίων κατατέθηκαν μηνύσεις από την αρμόδια "αρχαιολόγο", ενώ αναμένονται σύμφωνα με πληροφορίες οι προσαγωγές οκτώ ακόμη ατόμων, εναντίον των οποίων κατατέθηκαν μηνύσεις.

Αυτό που προκαλεί όμως την περισσότερη εντύπωση ήταν η συμπεριφορά των ΜΑΤ, τα οποία επιτέθηκαν δίχως λόγο, με υβριστικό και βίαιο τρόπο εναντίον ανθρώπων οι οποίοι προάσπιζαν την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας.
Και αυτά από την κυβέρνηση, η οποία θέλει να μετατρέψει την ... σπιναλόγκα σε "αρχαιολογικό χώρο", ενώ δεν διστάζει να καταχώσει τα πραγματικά αρχαία στο θησείο για τις γραμμές του τραίνου, αλλά και στην λαυρεωτική για τα ΧΥΤΑ, προκειμένου να υπερασπίσει τα συμφέροντα των διαφόρων εργολάβων.

http://www.elkosmos.gr/

Η Σάγκα του Χάραλντ Σίγκουρντσσον !

Δεν πρόκειται να αλλάξουμε ουσιαστικά εποχή, καθώς θα παραμείνουμε στον 11ο αιώνα. Ούτε θα αλλάξουμε με τρόπο θεαματικό τόπο και θεματολογία. Βέβαια, σε αντίθεση προς τους εκγαλλισμένους Νορμανδούς μας, ο ήρωας τούτης της διήγησης έχει απευθείας σκανδιναβική καταγωγή, είναι ένας Βίκινγκ με όλη τη σημασία της λέξης, έστω κι αν η δράση του τοποθετείται χρονικά στα όρια της περιόδου εκδήλωσης του φαινομένου “Βίκινγκ” (9ος αιώνας-μέσα 11ου αιώνα). Δεν έχουμε επί του παρόντος τη δυνατότητα να αναφερθούμε διεξοδικά στους Βίκινγκς, οι οποίοι αποτέλεσαν αντικείμενο τόσων παρεξηγήσεων, ιδεοληψιών και στερεοτύπων (για περισσότερα βλ. Régis Boyer “Les Vikings: Histoire, Mythes, Dictionnaire“, εκδ. Robert Laffont, Παρίσι 2008, και Sylvain Gouguenheim “Regards sur le Moyen Âge“, εκδ. Tallandier, Παρίσι 2009, κεφ. 34: “Les Vikings“, σελ. 342-351). Θα περιοριστούμε στην επισήμανση ότι ο όρος δεν αποτελεί εθνοτικό ή φυλετικό προσδιορισμό. Αφορά, για τη συγκεκριμένη περίοδο, όλους τους σκανδιναβικούς λαούς, όχι όμως όλους τους Σκανδιναβούς (ως άτομα). Ο όρος υποδηλώνει αφενός τον πεπειραμένο έμπορο που μετέχει σε επιχείρηση η οποία περιλαμβάνει θαλάσσιο ταξίδι και έχει καταρχήν εμπορικό σκοπό που μπορεί, εφόσον το επιβάλλουν οι συνθήκες, να μετατραπεί, περιστασιακά ή όχι, σε στρατιωτική εκστρατεία λεηλασίας, αφετέρου την ίδια την επιχείρηση. Έργο των Βίκινγκς είναι η έντονη εμπορική δραστηριότητα στον ευρωπαϊκό Βορρά κατά τους πρώτους αιώνες του Μεσαίωνα, οι επιδρομές σε όλη την Ευρώπη, από την Ιρλανδία ως την Ανδαλουσία, το άνοιγμα νέων εμπορικών δρόμων και η ίδρυση ηγεμονιών στη Βαλτική και στη Ρωσία, ο αποικισμός της Ισλανδίας και της Γροιλανδίας, καθώς και οι εξερευνητικές αποστολές μέχρι τις ακτές της Βόρειας Αμερικής.

Ο “τελευταίος Βίκινγκ”: Ο ήρωάς μας, του οποίου η συναρπαστική και περιπετειώδης ζωή συμπυκνώνει πολλές από τις πτυχές της δράσης των Βίκινγκς (για αυτό και τον αποκάλεσαν “τελευταίο Βίκινγκ”), ονομαζόταν Χάραλντ Σίγκουρντσσον (σε αρχαία σκανδιναβικά: Haraldr Sigurðarson) κι έμεινε στην Ιστορία με το προσωνύμιο Χαρντράαντα (αρχαία σκανδιναβικά: harðráði, το οποίο πιστεύω, όσο μου επιτρέπουν οι ανύπαρκτες γνώσεις μου, ότι πρέπει να προφερόταν περίπου ως “Χαρδράοδι”). Κατά λέξη ο όρος δηλώνει αυτόν που διοικεί με τρόπο αυστηρό και σκληρό, αλλά έχει αποδοθεί συχνά ως “Σκληρόκαρδος”, “Ανελέητος” ή “Αμείλικτος”. Για τον Χάραλντ διαθέτουμε μια πρώτης τάξεως πηγή: τη Σάγκα με θέμα τη ζωή του που συνέθεσε ο διάσημος Ισλανδός πολιτικός, ιστορικός και λογοτέχνης Σνόρρι Στούρλουσον (1179-1241) και η οποία περιλαμβάνεται στην Χάιμσκρίνγκλα, το βιβλίο του Στούρλουσον για τους Νορβηγούς βασιλιάδες (είναι η ένατη σάγκα της συλλογής, βλ. Régis Boyer “La Saga de Harald l’Impitoyable“, Payot, Παρίσι 1979, και ”Sagas islandaises“, συλλογή “Bibliothèque de la Pléiade“, εκδ. Gallimard, 4η έκδοση, Παρίσι 2006 ). Μολονότι η σάγκα δεν αποτελεί καθαυτό ιστορικό σύγγραμμα (είναι επική διήγηση με ιστορικό περιεχόμενο, σε πεζό λόγο στον οποίο παρεμβάλλονται στίχοι σκαλδικής ποίησης), παρέχει ανεκτίμητες ιστορικές πληροφορίες. Γενικά, ο Χάραλντ αποτελεί τον βασικό ήρωα της μεσαιωνικής σκανδιναβικής λογοτεχνίας, μια και τον συναντούμε και σε πάμπολλες θέττιρ, δηλαδή μικρές σάγκα (βλ. σχετικό λήμμα σε R. Boyer “Les Vikings…”, σελ. 830-833). Επιπλέον, καθώς ο Χάραλντ έδρασε για αρκετά χρόνια στο Βυζάντιο, έχουμε στη διάθεσή μας και μια βυζαντινή πηγή που περιέχει μια συνοπτική διήγηση της σταδιοδρομίας του ήρωά μας στην υπηρεσία του Βυζαντίου. Πρόκειται για το λεγόμενο “Στρατηγικόν” του Κεκαυμένου, δηλαδή ένα πρακτικό εγχειρίδιο συμβουλών και νουθεσιών το οποίο χρονολογείται μάλλον στο τελευταίο τέταρτο του 11ου αιώνα και του οποίου συγγραφέας είναι πιθανώς κάποιος από τους δύο βυζαντινούς στρατηγούς, αρμενικής καταγωγής, που έφεραν το όνομα Κατακαλών Κεκαυμένος (βλ. “Κεκαυμένος, Στρατηγικόν”, εισαγωγή-μετάφραση: Δημ. Τσουγκαράκης, επιμέλεια: Θεόδ. Μωυσιάδης, εκδ. Κανάκη, Αθήνα 1993, και “Cecaumeni Strategicon et incerti scriptoris De Officiis Regis Libellus“, επιμ. Μπ. Βασσιλιέφσκυ και Β. Γέρνστεντ, έκδ. Αυτοκρατορικής Ακαδημίας Επιστημών, Αγία Πετρούπολη 1896. Το απόσπασμα που μας ενδιαφέρει είναι η αριθ. 81 παράγραφος, η οποία για κάποιους εντάσσεται σε άλλο σύγγραμμα, τον, ανωνύμου συγγραφέα, Λόγο Νουθετητικό προς Βασιλέα). Ας δούμε, όμως, ποιός ήταν ο Χάραλντ, γιος του Σίγκουρντ, ή Αράλτης, για τους Βυζαντινούς.

Το πορτρέτο του Χάραλντ σύμφωνα με τον Σνόρρι Στούρλουσον: “Κατά γενική ομολογία, ο βασιλιάς Χάραλντ ξεπερνούσε όλους τους άλλους σε σοφία και οξυδέρκεια, είτε έπρεπε να ενεργήσει με ταχύτητα είτε να καταστρώσει μακροπρόθεσμα σχέδια, για τον ίδιο ή για άλλους. Στα όπλα, ήταν ο γενναιότερος των ανδρών. Είχε, επίσης, την τύχη να κατακτήσει τη νίκη…. Ο βασιλιάς Χάραλντ ήταν όμορφος άντρας με ευγενικό παρουσιαστικό, ξανθομάλλης και γενειοφόρος, με μακριά μουστάκια… Είχε μακριά και καλοφτιαγμένα μέλη. Ήταν ψηλότερος από κάθε άλλον. Ήταν σκληρός για τους εχθρούς του και αμείλικτος σε όποιον του πρόβαλλε αντίσταση. Ο βασιλιάς Χάραλντ ήταν εξαιρετικά άπληστος για εξουσία και πλούτη. Ήταν πολύ γενναιόδωρος στους φίλους του που αγαπούσε. Ο βασιλιάς Χάραλντ ήταν πενήντα ετών όταν πέθανε.

Δεν έχουμε στη διάθεσή μας κάποια αξιοπρόσεκτη διήγηση για την εποχή της νεότητάς του, παρά μόνον ότι πια είχε ζήσει δεκαπέντε χειμώνες και έλαβε μέρος στη μάχη του Στικλαρστάδιρ με τον αδελφό του, τον βασιλιά Όλαφ. Έπειτα, έζησε τριάντα πέντε χειμώνες. Όμως, όλα αυτά τα χρόνια. δεν γνώρισε παρά αναταραχές και πόλεμο. Ο βασιλιάς Χάραλντ δεν επιδίωξε ποτέ να αποφύγει τη μάχη, συχνά, όμως, κατέφευγε σε τεχνάσματα όταν οι αντίπαλοί του υπερτερούσαν σε αριθμητική δύναμη. Όσοι τον συνόδεψαν σε μάχες και εκστρατείες έλεγαν ότι, όποτε βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο, έπαιρνε πάντα τις καλύτερες αποφάσεις, όπως αποδεικνυόταν στη συνέχεια από τα γεγονότα” (Σνόρρι Στούρλουσον “Η Σάγκα του Βασιλιά Χάραλντ“. κεφ. 99).

Τα πρώτα χρόνια – Από τη Νορβηγία στη Ρωσία: Γιος του άρχοντα Σίγκουρντ Συρ Χάλφαντάνσσον, ο Χάραλντ (που γεννήθηκε το 1015) είναι ετεροθαλής αδελφός (μητέρα και των δύο ήταν η Άστα Γκουντμπραντσντόττιρ) του Όλαφ Χάραλντσσον ή Όλαφ Β΄ (995-1030), βασιλιά της Νορβηγίας από το 1016 και υπεύθυνου για τον πλήρη εκχριστιανισμό της χώρας (λόγος για τον οποίο αγιοποιήθηκε). Ο Όλαφ βρίσκεται σε σύγκρουση με τον Δανό βασιλιά Κνουτ, ο οποίος θέλει να ελέγξει και τη Νορβηγία, τοποθετώντας ως κυβερνήτες της ευγενείς της επιλογής του. Χάνοντας τον έλεγχο των Νορβηγών αρχόντων, ο Όλαφ εγκαταλείπει τη χώρα του το 1026. Το 1029-1030, κρίνοντας ότι οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για την παλινόστησή του, ο Όλαφ επιστρέφει στη Νορβηγία. Η προσπάθειά του τερματίζεται με τη Μάχη του Στικλαρστάδιρ (1030) όπου θα σκοτωθεί. Όπως αναφέρει και ο Στούρλουσον, η πρώτη ιστορική μνεία στον Χάραλντ Σίγκουρντσσον είναι ακριβώς η συμμετοχή του στη μάχη αυτή. Μετά την ήττα και τον θάνατο του αδελφού του, ο Χάραλντ είναι αναγκασμένος να φύγει από την πατρίδα του και να αναζητήσει καταφύγιο στο Κίεβο.

Οι σχέσεις ανέμεσα στους Νορβηγούς και στους σουηδικής καταγωγής Βαράγγους της Ρωσίας και Ουκρανίας ήταν παλιές και πολύ στενές. Στα χρόνια της εξορίας του, ο βασιλιάς Όλαφ είχε καταφύγει στην αυλή του Σκανδιναβού ηγεμόνα του Νόβγκοροντ και του Κιέβου (για τους Σκανδιναβούς Holmgarðr και Koenugarðr αντίστοιχα), του Γιαροσλάβ Α΄ του Σοφού (ρωσικά: Ярослав Мудрый, αρχαία σκανδιναβικά: Jarizleifr), στην κηδεμονία του οποίου είχε άλλωστε αφήσει και τον γιο του. Με τη φυγή του στο Κίεβο, επομένως, ο Χάραλντ, ακολούθησε την πεπατημένη. Ο νεαρός Νορβηγός πρέπει να πέρασε μερικά χρόνια (μάλλον πέντε) στην αυλή του Κιέβου, υπηρετώντας τον Γιαροσλάβ: συμμετέχοντας σε πολεμικές επιχειρήσεις κατά των Πολωνών και άλλων Σλάβων (βλ. Sigfùs Blöndal “The Varangians of Byzantium“, μετάφρ. Benedikt S. Benedikz, Cambridge University Press, 1978, επανέκδοση 2007, σελ. 54-55), κέρδισε την εκτίμηση του ηγεμόνα, ο οποίος του έδωσε ως σύζυγο μια από τις κόρες του, την Ελισσάβετ (αρχαία σκανδιναβικά: Ellisif). Δεν είναι βέβαιο ότι ο γάμος αυτός τελέσθηκε στα χρόνια παραμονής του Χάραλντ στο Κέβο, καθώς οι περισσότεροι εκτιμούν ότι ο Νορβηγός νυμφεύθηκε την Ελισσάβετ αρκετά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1043 ή το 1045). Έπειτα έκανε το επιβεβλημένο βήμα για κάθε φιλόδοξο νεαρό Σκανδιναβό που έχει φτάσει μέχρι τα εδάφη των Ρως: πέρασε στο Βυζάντιο.

Ο Χάραλντ στο Βυζάντιο: Ας παραθέσουμε πρώτα τη συνοπτική περιγραφή της βυζαντινής σταδιοδρομίας του Χάραλντ, όπως μνημονεύεται στο “Στρατηγικόν” του Κεκαυμένου.

Η σταδιοδρομία του Χάραλντ στο Βυζάντιο σύμφωνα με το ”Στρατηγικόν” του Κεκαυμένου: “Αράλτης βασιλέως μεν Βαραγγίας ην υιός, έχων δε αδελφόν τον Ιούλαβον, ος και μετά θάνατον του πατρός αυτού κατέσχε την πατρικήν βασιλείαν, προβαλόμενος Αράλτην τον αδελφόν αυτού δεύτερον μετ’ αυτού εις την βασιλεία. Ος δη και νέος ων ηθέλησεν εισελθείν και προσκυνήσαι τω μακαριωτάτω βασιλεί κυρ Μιχαήλ τω Παφλάγονι και εν θέα γενέσθαι της ρωμαϊκής καταστάσεως.Ήγαγε δε και μετ’ αυτού και λαόν, άνδρας γενναίους πεντακοσίους και εισήλθε, και εδέξατο αυτόν ο βασιλεύς ως ενεδέχετο, και απέστειλεν αυτόν μετά του λαού αυτού εις Σικελίαν. Εκεί γαρ ην ο ρωμαϊκός στρατός, πολεμών την νήσον. Και απελθών ενεδείξατο έργα μεγάλα. Υποταγείσης δε της Σικελίας υπέστρεψε μετά του λαού αυτού προς τον βασιλέα, και ετίμησεν αυτόν μαγγλαβίτην. Μετά δε ταύτα έλαχε τότε μουλτεύσαι τον Δελιάνον εις Βουλγαρία. Και εσυνεταξίδευσε και ο Αράλτης μετά του βασιλέως, έχων τον λαόν αυτού, και ενεδείξατο έργα εις τους πολεμίους άξια της ευγενείας και της γενναιότητος αυτού. Υποτάξας δε την Βουλγαρίαν ο βασιλεύς υπέστρεψεν. Ήμην δε καγώ τότε αγωνιζόμενος υπέρ του βασιλέως κατά το δυνατόν. Ελθόντων δε ημών εν Μοσυνουπόλει, αμειβόμενος αυτώ ο βασιλεύς υπέρ ων αγωνίσατο ετίμησεν αυτόν σπαθαροκανδιδάτην. Μετά δε την τελευτήν του κυρ Μιχαήλ και του ανεψιού αυτού του αποβασιλέως ηθέλησεν επί του Μονομάχου αιτησάμενος υποχωρήσαι εις την χώραν αυτού, και ου συνεχωρήθη, αλλά γέγονεν αυτώ στενή η έξοδος. Όμως λαθών υπεχώρησεν και εβασίλευσεν εις την χώραν αυτού αντί του αδελφού αυτού Ιουλάβου. Και ουκ εγόγγυσεν υπέρ ων ετιμήθη μαγγλαβίτης ή σπαθαροκανδιδάτης, αλλά μάλλον και βασιλεύων εφύλαξε πίστιν και αγάπην προς Ρωμαίους“.

Ένας Βίκινγκ στην υπηρεσία του Βυζαντίου: ο Χάραλντ βρίσκει το Βυζάντιο στην εποχή του τέλους της Μακεδονικής Δυναστείας. Φορέας της δυναστικής νομιμότητας είναι η αυτοκράτειρα Ζωή η Πορφυρογέννητη (978-1050, αυτοκράτειρα από το 1028), κόρη του Κωνσταντίνου Η΄ και ανηψιά του Βασίλειου Β΄: βασιλεύουν, επομένως, οι κατά καιρούς σύζυγοι της Ζωής (για δύο σχετικά περιορισμένα χρονικά διαστήματα – ένα στις αρχές και ένα πριν από τον τελευταίο γάμο της, η Ζωή συμβασίλεψε και με την αδελφή της, τη Θεοδώρα, η οποία συνήθως ήταν κλεισμένη σε κάποιο μοναστήρι). Όταν ο Χάραλντ φτάνει στη Βασιλεύουσα (τη Mikligarðr, όπως θα την έλεγε στη γλώσσα του), μόλις έχει ανέβει στον θρόνο ο δεύτερος σύζυγος της Ζωής, ο Μιχαήλ Δ΄ ο Παφλαγών, ο οποίος οφείλει το στέμμα στις ραδιουργίες του αδελφού του, του Ιωάννη του Ορφανοτρόφου, και, φυσικά, στον παράφορο έρωτα της πενηνταπεντάχρονης αυτοκράτειρας. Λέγεται μάλιστα ότι το ζεύγος των εραστών, για να επιταχύνει την αλλαγή φρουράς, δηλητηρίαζε τον μέχρι τότε σύζυγο της Ζωής και αυτοκράτορα, τον Ρωμανό Γ΄ Αργυρό, και στο τέλος τον έπνιξε στα λουτρά του ανακτόρου. Παρόλες αυτές τις επιβαρυντικές περιστάσεις, ο Μιχαήλ αποδείχθηκε ικανότατος μονάρχης που αν δεν τον σταματούσε η ασθενική φύση του (ήταν επιληπτικός κι έπασχε από υδρωπικία) ίσως κατόρθωνε να αντιμετωπίσει επιτυχώς όλους τους εξωτερικούς κινδύνους που απειλούσαν την αυτοκρατορία.

Ο Χάραλντ (και προφανώς και οι άνδρες του) στρατολογείται φυσικά στο Τάγμα Βαράγγων, την αυτοκρατορική φρουρά που αποτελούν Σκανδιναβοί μισθοφόροι, και πολύ γρήγορα διορίζεται διοικητής της. Η ταχύτατη άνοδος του Χάραλντ/ Αράλτη εξηγείται όχι μόνο από τη φήμη του ως ικανού στρατιωτικού, αλλά και από την ντε φάκτο ισχύ που του προσέδιδε το γεγονός ότι ηγείτο του προσωπικού στρατιωτικού του σώματος, από τη βασιλική καταγωγή του και τις στενές σχέσεις του με την αυλή του Κιέβου, δηλαδή μιας συμμάχου του Βυζαντίου. Ως διοικητής του Τάγματος Βαράγγων, ο Χάραλντ θα συμμετάσχει σε όλες σχεδόν τις εκστρατείες που διοργανώθηκαν στα χρόνια βασιλείας του Παφλαγόνα. Θα πολεμήσει στη Μικρά Ασία, στη Βουλγαρία – όπου θα καταστείλει μια ιδιαίτερα επικίνδυνη εξέγερση, όπως αναφέρει και το “Στρατηγικόν” – , πιθανώς στη Βόρεια Συρία (γεγονός που θα του δώσει την ευκαιρία να επισκεφτεί για προσκύνημα τους Άγιους Τόπους και την Ιερουσαλήμ ειδικότερα), ίσως στη Βόρεια Αφρική. Το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μας, γεγονός είναι η συμμετοχή του στη μεγάλη εκστρατεία του στρατηγού Γεώργιου Μανιάκη με σκοπό την ανάκτηση της Σικελίας την οποία κατέχουν οι Άραβες (1038). Ο Χάραλντ θα πολεμήσει μαζί με Βυζαντινούς, Νορμανδούς και Λομβαρδούς και θα διακριθεί στο πλαίσιο μιας εκστρατείας που σχεδόν ξανάδωσε στο Βυζάντιο την κυριαρχία στη Σικελία. Το 1040 η στρατηγική ιδιοφυία του Μανιάκη και η γενναιότητα των πολεμιστών του Χάραλντ έχουν σχεδόν καταβάλει τη μουσουλμανική αντίσταση: οι Βυζαντινοί έχουν καταλάβει τις Συρακούσες κι ελέγχουν τα δύο τρίτα του νησιού. Κάπου εκεί, όμως, το χρήμα σταμάτησε να ρέει κι άρχισε η μουρμούρα από τους Νορμανδούς και Ιταλούς μισθοφόρους. Ο Μανιάκης ανακλήθηκε, θύμα συκοφαντιών. Και η εκστρατεία τερματίσθηκε άδοξα. Τόσο άδοξα, που κατέληξε σε μια γενικευμένη εξέγερση στην Απουλία, ενώ από τις σικελικές κτήσεις απέμεινε στους Βυζαντινούς μόνο το προγεφύρωμα της Μεσσήνης. Ο Χάραλντ συνέβαλε στην καταστολή της εξέγερσης στην Απουλία κι επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη (βλ. και Blöndal, όπ.π., σελ. 67 επ.).

Σε αντίθεση με τη λιτή και κατά τα φαινόμενα ιστορικά ακριβή διήγηση του “Στρατηγικού“, η Σάγκα που συνέγραψε για τον Χάραλντ ο Στούρλουσον περιλαμβάνει την αφήγηση αμέτρητων τεχνασμάτων και στρατηγημάτων που φέρεται να χρησιμοποίησε ο ήρωας προκειμένου να πετύχει τους στρατηγικούς στόχους του. Πολλά από αυτά παρατίθενται στην ελληνική έκδοση της Βίκι (λήμμα για τον Χάραλντ Γ΄ της Νορβηγίας). Στην πραγματικότητα, οι ιστορίες αυτές αποτελούν τόπους της σκανδιναβικής λογοτεχνίας, έχουν μόνο σκοπό να ενισχύσουν τη φήμη του ανίκητου και πανέξυπνου ήρωα και δεν ανταποκρίνονται στην ιστορική αλήθεια (βλ. R. Boyer “Les Vikings…”, λήμμα “Haraldr l’ Impitoyable…”, σελ. 520 επ., ειδ. σελ. 522-523). Σε μια από αυτές τις διηγήσεις (Σνόρρι Στούρλουσον “Η Σάγκα του Βασιλιά Χάραλντ“. κεφ. 10), ο Χάραλντ καθώς δεν κατορθώνει να καταλάβει την πόλη που πολιορκεί προσποιείται τον βαριά άρρωστο. Λίγες μέρες μετά οι άνδρες του ανακοινώνουν στους άρχοντες της πολιορκούμενης πόλης ότι ο αρχηγός τους πέθανε με τελευταία επιθυμία να ταφεί χριστιανικά εντός των τειχών της πόλης. Το αίτημα γίνεται δεκτό. Όταν οι άνδρες του αγήματος που συνοδεύει το φέρετρο του Χάραλντ μπαίνουν στην πόλη, ανοίγουν τις πύλες της ώστε να μπουν όλοι οι συμπολεμιστές τους και η ιστορία τελειώνει με μια ωραία πυρπόληση και ένα ακόμη ωραιότερο (για τους Σκανδιναβούς) πλιάτσικο. Ο μύθος του τεχνάσματος αυτού αποτελεί πολλάκις επαναλαμβανόμενη διήγηση της επικής σκανδιναβικής λογοτεχνίας που χρησιμοποιείται προς επίρρωση του πολυμήχανου πνεύματος των Βίκινγκ πολεμιστών. Θαρρώ πως το τέχνασμα αυτό το διηγείται και ο Μπόρχες σε κάποια από τις σύντομες ιστορίες του, αποδίδοντάς το σε ανώνυμο Βίκινγκ πολέμαρχο κι όχι στον Χάραλντ. Ο Στούρλουσον μεταφέρει ακόμη τον θρύλο (που δεν αποκλείεται πάντως να είχε κυκλοφορήσει ως κουτσομπολιό και στην αυλή της Βασιλεύουσας) ότι ο Χάραλντ είχε γοητεύσει την αυτοκράτειρα Ζωή, η οποία των ερωτεύτηκε. Δεν παραθέτουμε άλλες λεπτομέρειες αυτής της φήμης, μια και δεν την ενισχύει κανένα απολύτως ιστορικό στοιχείο (βλ. Gwynn Jones “A History of the Vikings“, Oxford University Press, 1968).

Τα τελευταία χρόνια του Χάραλντ στην αυλή της Κωνσταντινούπολης: Το 1041 πεθαίνει ο Μιχαήλ ο Παφλαγών, αφού πρώτα, ύστερα από παρότρυνση του Ορφανοτρόφου, έχει υιοθετήσει μαζί με τη Ζωή και ορίσει ως διάδοχο τον συνονόματο ανηψιό του. Όχι ιδιαίτερα προικισμένος, ο Μιχαήλ Ε΄ Καλαφάτης αποδεικνύεται εξαιρετικά αδέξιος: προσπαθώντας να βασιλέψει μόνος, ο Μιχαήλ έρχεται σε σύγκρουση με αυτούς που του χάρισαν τη βασιλεία (τη Ζωή και τον Ορφανοτρόφο), την ίδια ώρα που ο λαός τον θεωρεί απλώς σφετεριστή. Το αποτέλεσμα είναι η εκδήλωση πραξικοπήματος, μόλις τέσσερις μήνες μετά την ενθρόνιση του Καλαφάτη, ο οποίος όχι μόνο χάνει τον θρόνο, αλλά τυφλώνεται (φυσικά) και ευνουχίζεται (Απρίλιος 1042). Φαίνεται ότι η φρουρά των Βαράγγων και ο Χάραλντ προσωπικά έπαιξαν οπωσδήποτε κάποιο ρόλο στην ανατροπή του Καλαφάτη. Προσωρινά συμβασιλεύουν η Ζωή με την αδελφή της, τη Θεοδώρα. Δυό μήνες μετά, η Θεοδώρα επιστρέφει στην αγαπημένη της μοναστική ζωή, καθώς η αδελφή της έχει επιλέξει τον νέο σύζυγό της και αυτοκράτορα, τον αριστοκράτη Κωνσταντίνο Μονομάχο (ο οποίος θα βασιλέψει μέχρι τον θάνατό του το 1055).

Όπως αναφέρει το ”Στρατηγικόν“, ο Χάραλντ εξεδήλωσε την επιθυμία να επιστρέψει στην πατρίδα του, πλην όμως δεν του δόθηκε η άδεια να εγκαταλείψει τη Βασιλεύουσα. Για ποιό λόγο άραγε; Η πιο ανώδυνη εξήγηση είναι να υποθέσουμε ότι ο Κωνσταντίνος δεν ήθελε να χάσει έναν τόσο ικανό στρατηγό. Όσο και αν κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποκλεισθεί, άλλες εξηγήσεις είναι πθανότερες. Ίσως ο Μονομάχος να πίστευε ότι ο Νορβηγός δεν ήταν και τόσο πιστός, ότι είχε αναμιχθεί στη συνωμοσία του παλιού συμπολεμιστή του Γεώργιου Μανιάκη. Θυμίζουμε ότι προς το τέλος της βασιλείας του Παφλαγόνα, ο Μανιάκης ανακλήθηκε κατασυκοφαντημένος στην Κωνσταντινούπολη. Έπειτα, ο Καλαφάτης τον ξαναέστειλε στην Κάτω Ιταλία. Όταν αυτοκράτορας ήταν ο Μονομάχος, ο Μανιάκης στασίασε εναντίον του καθώς έκρινε ότι η Σικελία χανόταν για το Βυζάντιο εξαιτίας της ολιγωρίας και της απροθυμίας της Βασιλεύουσας να του παράσχει τα αναγκαία μέσα για να φέρει σε πέρας τη σικελική εκστρατεία του. Η στάση τερματίσθηκε με τον ξαφνικό θάνατο του Μανιάκη. Πάντως, η πιθανότερη εξήγηση για την εχθρική στάση του Μονομάχου προς τον Χάραλντ μπορεί να έχει σχέση με οικονομικές διαφορές. Η ίδια η σάγκα του Στούρλουσον μαρτυρά ότι ο Χάραλντ επιδίωκε με ιδιαίτερο ζήλο τη συγκέντρωση πλούτου: η περιουσία που συγκέντρωσε τόσο από τις αυτοκρατορικές αμοιβές όσο και από τις λεηλασίες λέγεται ότι, για να εξασφαλισθεί από κάθε κίνδυνο, είχε σταλεί στο Κίεβο και στο Νόβγκοροντ. Φαίνεται ότι είχε ανακύψει μια σημαντική οικονομική διαφορά μεταξύ του Χάραλντ και του θρόνου του Βυζαντίου: ο Νορβηγός κατηγορήθηκε ότι δεν είχε αποδώσει στον θρόνο όσα όφειλε ως μερίδιο λεηλασιών (Σνόρρι Στούρλουσον “Η Σάγκα του Βασιλιά Χάραλντ“. κεφ. 90, Blöndal, όπ.π., σελ. 77-78). Σε κάθε περίπτωση, ο Χάραλντ κατάφερε να φύγει κρυφά από την Κωνσταντινούπολη και ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο (Ουκρανία, Ρωσία, Βαλτική) επέστρεψε στη Νορβηγία μαζί με τη σύζυγό του, την Ελισσάβετ του Κιέβου.

Ο Χάραλντ βασιλιάς της Νορβηγίας: Πίσω στη Νορβηγία, ο Χάραλντ βρίσκει βασιλιά τον ανηψιό του, τον Μάγκνους τον Καλό. Σύμφωνα με την παράδοση, έρχονται σε συνεννόηση και αποφασίζουν να συμβασιλέψουν (1045). Ένα χρόνο μετά, ο Μάγκνους πεθαίνει υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες και ο Χάραλντ βασιλεύει πλέον μόνος. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, αποδεικνύει τις διοικητικές ικανότητές του. Οργανώνει την Εκκλησία της Νορβηγίας και χτίζει πολυάριθμους χριστιανικούς ναούς. Ιδρύει το Όσλο, το οποίο προορίζει για πρωτεύουσα του βασιλείου του αντί του Νίνταρος (του σημερινού Τρόντχαϊμ). Επιχειρεί να τερματίσει με στρατιωτικά μέσα την προαιώνια διαμάχη με τον βασιλικό οίκο της Δανίας. Πολεμά κατά του Δανού βασιλιά Σβεν Έστριντσεν. Στο πλαίσιο της σύγκρουσης αυτής πυρπολεί και καταστρέφει (1049) το δανικό λιμάνι του Χέντεμπυ (σήμερα ανήκει στο γερμανικό ομόσπονδο κράτους του Σλέσβιχ-Χολστάιν), το οποίο για περισσότερους από τρεις αιώνες ήταν ίσως το σημαντικότερο εμπορικό κέντρο των Βίκινγκς. Έπειτα, ενώ έφτανε σε ηλικία πενήντα ετών, μπλέχτηκε στην περιπέτεια που έμελλε να είναι η τελευταία της ζωής του.

Επίδοξος μονάρχης της Αγγλίας: Εδώ και αιώνες, η Αγγλία αποτελεί παραδοσιακό πεδίο δράσης των Σκανδιναβών, οι οποίοι, ήδη από τον 9ο αιώνα, έχουν εγκατασταθεί μαζικά και ελέγχουν μια μεγάλη περιοχή στα βορειοανατολικά, γύρω από τη Υόρκη (Γιάρβικ), η οποία θα μείνει στην Ιστορία με το όνομα Danelaw. Επιπλέον, χάρη και σε διάφορους δυναστικούς γάμους, επεμβαίνουν συχνά στο νησί και ενίοτε βασιλεύουν σ’ αυτό. Τον Ιανουάριο του 1066 πεθαίνει άκληρος ο μονάρχης της Αγγλίας Εδουάρδος. Με τον θάνατό του ξεσπά μεγάλη δυναστική κρίση. Την εξουσία τη σφετερίζεται ο γαμπρός (;) του Εδουάρδου, ο Αγγλοσάξονας ευγενής Χάρολντ Γκόντγουινσον, άρχοντας του Γουέσσεξ. Ο ίδιος ο Εδουάρδος, όμως, μισός Νορμανδός καθώς ήταν (από τη μητέρα του την Έμμα), φαίνεται ότι είχε υποσχεθεί τον θρόνο στον Δούκα της Νορμανδίας, τον Γουλιέλμο τον Νόθο (που θα μείνει στην Ιστορία ως ο Κατακτητής). Παρακινημένος από τον Τόστιγκ, άρχοντα του Γουέσσεξ και αδελφό του Χάρολντ με τον οποίο έχει συγκρουσθεί, ο Χάραλντ Σίγκουρντσσον θα προβάλει αίτημα διεκδίκησης του αγγλικού θρόνου. Προς νομιμοποίηση της διεκδίκησής του, ο ήρωάς μας επικαλείται τη συμφωνία που είχαν συνάψει ο ανηψιός του Μάγκνους με τον Δανό βασιλιά Κνουτ Β΄ τον Τολμηρό. Ο Κνουτ ήταν ετεροθαλής αδελφός του Εδουάρδου της Αγγλίας, τον οποίο είχε εκδιώξει από τον αγγλικό θρόνο κατά το διάστημα 1040-1042. Τότε φέρεται να είχε συμφωνήσει με τον Μάγκνους ότι αν πέθαινε άκληρος η βασιλεία της Αγγλίας θα περιερχόταν στον νόμιμο Νορβηγό μονάρχη.

Τυφλωμένος από τις συμβουλές του Τόστιγκ, ο Χάραλντ πιστεύει ότι έφτασε η ώρα να γίνει ο μεγαλύτερος μονάρχης του ευρωπαϊκού Βορρά. Αποβιβάζεται με τον στρατό του στο Γιόρκσιρ (όπου πιστεύει ότι θα τον υποστηρίξει ο σκανδιναβικός πληθυσμός), την ίδια ώρα που ο Γουλιέλμος και οι Νορμανδοί του αποβιβάζονται στα νότια. Εκεί, όμως, τον περιμένει ο Χάρολντ. Τα όσα συνέβησαν πριν τη μάχη που δόθηκε στο Στάμφορντ Μπριτζ, κοντά στην Υόρκη, στις 25 Σεπτεμβρίου 1066, τα περιγράφει γλαφυρά ο Μπόρχες:

“Είκοσι καβαλάρηδες πλησίασαν τις γραμμές του εισβολέα. Άνθρωποι και άλογα ήταν σιδηρόφρακτοι. Ένας καβαλάρης φώναξε:
-Είναι εδώ ο κόντες Τόστιγκ;
-Εδώ είμαι, δεν το αρνούμαι, είπε ο κόντες.
-Αν στ’αλήθεια είσαι ο Τόστιγκ, είπε ο καβαλάρης, έρχομαι να σου πω ότι ο αδελφός σου προσφέρει την συγχωρεσή του και το ένα τρίτο από το βασίλειο.
-Αν δεχτώ, είπε ο Τόστιγκ, τι θα δώσει στον βασιλιά Χάραλντ Ζιγκούρνταρσον;
-Δεν τον ξέχασε ο αφέντης μου, αποκρίθηκε ο καβαλάρης. Θα του δώσει έξι πόδια γης εγγλέζικης, και αφού είναι και θεόψηλος, ένα παραπάνω.
-Ε τότε, είπε ο Τόστιγκ, πες στον βασιλιά πως θα χτυπηθούμε μέχρι τον θάνατο.
Οι καβαλάρηδες έφυγαν. Σκεφτικός ο Χάραλντ Ζιγκούρνταρσον, ρώτησε
-Ποιός ήταν αυτός ο καβαλάρης που μίλησε τόσο όμορφα;
-Ήταν ο Χάρολντ, ο γιος του Γκόντουιν.
Σε άλλα κεφάλαια πιο κάτω είναι γραμμένο πως, πριν πέσει ακόμα ο ήλιος αυτής της ημέρας, ο νορβηγικός στρατός είχε ηττηθεί. Ο Χάραλντ Ζιγκούρνταρσον χάθηκε στην μάχη, το ίδιο και ο κόντες”. (Χόρχε Λ. Μπόρχες “Η Σεμνότητα της Ιστορίας”, μετάφραση Αχ. Κυριακίδης).

Είναι βέβαιο ότι οι Αγγλοσάξονες του Χάρολντ υπερτερούσαν κατά πολύ σε αριθμό των Σκανδιναβών του Χάραλντ. Σύμφωνα με τη διήγηση του Στούρλουσον (“Η Σάγκα του Βασιλιά Χάραλντ“. κεφ. 92), το Αγγλικό ιππικό επιτέθηκε, αλλά αποκρούστηκε. Ακολούθησαν συγκρούσεις μεταξύ του πεζικού των δύο παρατάξεων: οι Νορβηγοί αντιστάθηκαν, αλλά επιχείρησαν να καταδιώξουν τις αγγλικές δυνάμεις. Χάνοντας την αμυντική διάταξή τους, έγιναν εύκολη λεία των εχθρών τους και συνετρίβησαν. Ο Χάραλντ πολέμησε γενναία μέχρι που ένα βέλος τον πέτυχε στον λαιμό και τον σκότωσε. Η διήγηση αυτή ίσως να μην είναι και τόσο αξιόπιστη, μια και ο Στούρλουσον υποπίπτει σε σύγχυση μεταξύ της Μάχης του Στάμφορντ Μπριτζ και της Μάχης του Χάστινγκς, όπου οι δυνάμεις του Χάρολντ ηττήθηκαν επιχειρώντας να καταδιώξουν τους Νορμανδούς (βλ. R. Boyer “Les Vikings…”, λήμμα ”Batailles – La Bataille de Stamford Bridge“, σελ. 341-342). Σύμφωνα με το Αγγλοσαξονικό Χρονικό, η μάχη εξελίχθηκε διαφορετικά: οι Νορβηγοί αιφνιδιάστηκαν από την παρουσία των δυνάμεων του Χάρολντ και επιχείρησαν ανεπιτυχώς να κρατήσουν τη γέφυρα του Στάμφορντ. Μετά από αυτό, οι Άγγλοι κατέπεσαν στους Σκανδιναβούς και τους κατέσφαξαν. Ό,τι κι αν συνέβη στην πραγματικότητα, εκείνη η φθινοπωρινή μέρα ήταν η τελευταία της περιπέτειας του Χάραλντ Σίγκουρντσσον. Ακόμη κι έτσι, ο Χάραλντ καθόρισε το μέλλον της Αγγλίας: οι απώλειες που κατάφερε στις δυνάμεις του Χάρολντ αποδείχθηκαν μοιραίες λίγες μέρες μετά, όταν οι Άγγλοι αναμετρήθηκαν στο Χάστινγκς με το στρατό του Δούκα της Νορμανδίας. Η Αγγλία ήταν μοιραίο να καταλήξει σε απογόνους Σκανδιναβών.

Επίλογος: Μέλος της βασιλικής οικογένειας της Νορβηγίας, νεαρός πολεμιστής στη σκανδιναβοκρατούμενη Ρωσία και Ουκρανία, στρατιωτικός διοικητής στην υπηρεσία του Βυζαντίου που πολεμά από τη Σικελία ως τη Μικρά Ασία, βασιλιάς της πατρίδας του και, στο δειλινό της ζωής του επίδοξος μονάρχης της Αγγλίας, ο Χάραλντ Σίγκουρντσσον αποτελεί την επιτομή του Βίκινγκ πολέμαρχου. Η μυθιστορηματική ζωή του αποδεικνύει ότι οι Σκανδιναβοί, όχι μόνο με τις κατακτήσεις, αλλά και με το εμπόριο και τη διπλωματία, είχαν φτιάξει τη δικιά τους οικουμένη, την οποία διέτρεχαν με άνεση όχι μόνον οι ευγενείς, αλλά και οι κοινοί θνητοί. Πάμπολλες είναι οι επιγραφές με ρουνικούς χαρακτήρες (ο R. Boyer “Les Vikings…”, λήμμα “Runes et inscriptions runiques“, σελ. 745, αναφέρει έξι παραδείγματα, η Βίκι κάνει λόγο για 30 ρουνικές επιγραφές), οι οποίες εξιστορούν τα κατορθώματα Σκανδιναβών που έδρασαν και καμιά φορά πέθαναν στο Βυζάντιο, στη χώρα που αποκαλούσαν Ελλάδα (Grikkland, όρος που δεν περιορίζεται στη μητροπολιτική Ελλάδα, αλλά δηλώνει το ελληνόφωνο τμήμα της αυτοκρατορίας). Ας κλείσουμε με το εξής περιστατικό: το 1687 και μετά τον ενετοτουρκικό πόλεμο, ο Ενετός Δόγης Φραντσέσκο Μοροζίνι έφερε ως λάφυρα στην πατρίδα του δύο αρχαιοελληνικά γλυπτά λεόντων από την Αττική, τα οποία τοποθετήθηκαν στην είσοδο του ναύσταθμου της Βενετίας. Το ένα από αυτά, ο Λέων του Πειραιώς, φέρει επιγραφές με ρουνικούς χαρακτήρες, που σκάλισαν Βαράγγοι μισθοφόροι που βρίσκονταν στην υπηρεσία του Βυζαντίου, λίγο μετά από τον Χάραλντ. Οι Σκανδιναβοί (που θέλησαν με τις επιγραφές να τιμήσουν τη μνήμη νεκρών συντρόφων τους) βρέθηκαν στην Αττική για να καταστείλουν μια τοπική εξέγερση, που φαίνεται πως προκλήθηκε λόγω της αβάσταχτης φορολογίας που είχε επιβάλει η κεντρική αυτοκρατορική διοίκηση.

ΠΗΓΗ: Το ιστολόγιο του Ρογήρου

ΘΩΡ. Ο Θεός του Κεραυνού

Ο Υιός του Odin και της Jord(της θεάς την Γης).Ο Thor ήταν ο δυνατότερος στο Aesir,το κύριο όνομα της αρχηγικής φυλής των Σκανδιναβικών Θεών,που έζησαν στο Asgrad και που με τον Πατέρα Όλων Odin κυβερνούσαν τις ζωές των θνητών.

Γνωστός ως ο Θεός του κεραυνού ,διαμένει στο Bilskirnir,που βρίσκεται στην τοποθεσία Thrundheim (τόπος της δύναμης).

Παντρεύτηκε την χρυσομαλλούσα Sif , Θεά της γονιμότητας. Κράτησε και μια ερωμένη που ονομαζόταν Jarnsaxa(το σιδερένιο γιαταγάνι) με την οποία απέκτησε δύο γιούς , τους Mangni και Modi και την κόρη του Thrud.

)

Ο Thor απεικονίζεται συνήθως σαν Μέγας και παντοδύναμος άντρας με κόκκινη γενειάδα ,που αγαπάει το φαγητό και το ποτό , ενώ τα μάτια του είναι λαμπερά .

Παρά την θηριώδη εμφάνισή του εμφανίζεται ως ο προστάτης και των Θεών αλλά και των ανθρώπων , ενάντια στις δυνάμεις του κακού. Στην δημοτικότητα ξεπέρασε ακόμα και τον πατέρα του Odin. Στον Ναό του , στην Uppsala , φαίνεται μαζί με τον πατέρα του Odin , ενώ ο ίδιος κάθεται στα δεξιά του. Τον 11ο αιώνα ο χριστιανός ιεραπόστολος ,Αδάμ της Βρέμης , εντοπίζοντας τον μεγάλο ναό των Θεών στην Uppsala(Σουηδία) ,έγραψε …” Ο Thor λένε πως προεδρεύει στον αέρα, κυβερνά τον κεραυνό και την αστραπή ,τους ανέμους και τη βροχή και αν πανούκλα και λιμός απειλήσει προστατεύει ,και τη καλοκαιρία και την καλλιέργεια προστατεύει. Μια σπονδή(από κρασί) χύνεται επάνω στο είδωλο του Thor.

Οι Σκανδιναβοί πίστευαν ότι κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας , ο Thor οδηγάει το άρμα του ,το οποίο σέρνουν δυο αιγόκεροι ο Tanngrisni και ο Tanngnost , και πως την ώρα της αστραπής ρίχνει το σφυρί του Mjollnir. Το Mjollnir(αυτό που συνθλίβει)φτιάχτηκε γι’αυτόν από τους νάνους Brok και Eitri ,οι οποίοι είχαν φτιάξει πολλά μαγικά αντικείμενα για τους Θεούς. Ο Thor φόραγε μια ζώνη (Megingjard) η οποία διπλασίαζε την ήδη αξιοσημείωτη δύναμή του.

Ο μεγαλύτερος εχθρός του Thor είναι ο Jormugand (το ερπετό της Μέσης Γής). Την ημέρα του Ragnarok(Τελική αναμέτρηση των Θεών ) ο Thor θα σκοτώσει το ερπετό αλλά θα πεθάνει από το δηλητήριό του. Οι γιοί του είναι εκείνοι που θα κληρονομήσουν το “Σφυρί”. Το Ragnarok ονομάζεται επίσης και Gotterdammerung που σημαίνει το τέλος του κόσμου στην Σκανδιναβική μυθολογία.

Ο Thor ήταν πολύ γνωστός για την ταχύτητά του και το πάθος του. Αυτό το βλέπουμε στις μάχες με τους Γίγαντες (τους κύριους εχθρούς των Θεών). Θα συνθλίψει τα κεφάλια τους με το πανίσχυρο σφυρί του . Για να χειριστεί αυτό το όπλο ο Thor θα πρέπει να φορά την ζώνη της δύναμης και ένα ζευγάρι σιδερένια γάντια. Το σφυρί του Thor γυρίζει πάντα στο χέρι του μετά από μια ρίψη. Επίσης η ρίψη του σφυριού συμβολίζει την αστραπή.

Ο Thor ήταν ο πρώτος από τους Θεούς , που ο κοινός άνθρωπος θα επικαλούταν για να εξασφαλίσει την γονιμότητα και λατρευόταν ευρέως. Φυλακτά σε σχήμα σφυριού (μια και αυτό ήταν το όπλο του Thor) φοριόταν γύρω από το λαιμό για προστασία.

Το όνομά του έχει δοθεί σε πάρα πολλές τοποθεσίες και το άγαλμά του ήταν εκείνο που βρισκόταν στο κέντρο του μεγάλου Ναού της Uppsala . Έχει συνδεθεί από τους Ρουμάνους με τον πλανήτη Δία . Μια προγενέστερη έκδοση του Thor ήταν ο Donar από τους Γερμανούς .Οι Αγγλοσάξονες λάτρευαν επίσης τον Θεό του Κεραυνού που τον ονόμαζαν Thunor.

Πηγή : http://www.mythicalrealm.com

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΘΑ ΞΑΝΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΗ ΓΥΑΡΟ ΣΚΑΤΟΨΥΧΕ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΝΑ ΓΛΑΦΥΡΟ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ (ΠΟΝΤΙΟΥΣ) ΠΟΥ ΣΤΑΛΘΗΚΑΝ ΣΕ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΣΤΑ ΓΚΟΥΛΑΓΚ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ...

ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΛΛΕΣ ΨΥΧΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΕ ΔΕΚΑΔΕΣ ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ ΑΝΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ. ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΑΛΛΑ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ -ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΣΚΑΤΟΨΥΧΟ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΕΙ- ΑΣΤΕΙΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΡΕΜΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΩΝ ΤΟΥ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ...

http://www.stoxos.gr/