Η γοητεία των λύκων έγκειται στην εναρμόνιση των αρχών των ευγενικών ενστίκτων με τις αρχές της σκληρής επιβιώσεως δια την ύπαρξη και επικράτηση. Το αριστοκρατικό τους παράστημα αντλεί το κάλλος του από την κατάσταση της σαρκός η οποία το ορθώνει. Ένα γκριζωπό τρίχωμα, καλοσχηματισμένο και λαμπυρίζoν υπό τις ακτίνες του Ηλίου θα αποτελούσε μία ακόμη φυσική ομορφιά. Οι πληγές, όμως, οι ουλές, τα ματωμένα σαγόνια, η πείνα και το κυνήγι που το χαράσσουν στο πέρασμα τους, αποτελούν ικανές και αναγκαίες συνθήκες διαπλάσεως μίας μοναδικότητος η οποία εξευγενίζεται πλήρως εν συνεχεία μέσω του διεισδυτικότερου από ποτέ, νέου ουρλιαχτού τους. Πυρακτωμένο ατσάλι, σκληρυμένο εκ της σφύρας του Αγώνος, με την προσοχή πάντοτε της αποφυγής υπερβάσεων των ορίων εκείνων της σκληρότητος τα οποία οδηγούν σε ευθραυστότητα.
Τα λιπαρά δάχτυλα, οι αφράτες κοιλιές, οι βυθισμένοι στην παχυσαρκία γνάθοι, τα χοντρά και λεπτά καλοδιατηρημένα και μυρωδάτα από κρέμες και αισθητικές περιποιήσεις σώματα των οποίων η επιφανειακή καθαρότητα της επιδερμίδος καλύπτει μία ηθική βρωμερή, ουδεμία σχέση δύνανται να έχουν με αγωνιστές του εθνικού σοσιαλισμού. Διότι, μήτε η συγγραφή, μήτε ο λόγος, μήτε η πολιτική, μήτε οι δράσεις για την διάδοση θέσεων, μήτε η οικονομική κατάσταση, μήτε οι ψευδαισθήσεις- διέξοδοι αποτελούν προορισμό μας. Προορισμός μας, είναι ο Παραδοσιακός Άνθρωπος, ο μόνος ικανός αναρριχητής στα όρη του εθνικοσοσιαλισμού διά την μετέπειτα μεταπήδηση στην Αλήθεια.
Και προορισμός ενός Παραδοσιακού Ανθρώπου είναι εκείνη η Αυγή της ύστατης αυτοπραγματώσεως, την επομένη όλων των – ισμών, όπου όλα τα βιβλία θα έχουν γίνει στάχτες, όλη η δράση και η αντίδραση θα ανήκει στο παρελθόν, όλη η υπόσταση – ύλη θα έχει παραμεριστεί. Τους θορύβους, τις λέξεις και τις «θέσεις» θα έχει διαδεχτεί η σιωπή. Τα σύμβολα θα έχουν χαθεί, και όλος ο βίος θα αποτελεί έναν κόκκο άμμου παρασυρμένο από μύριους ανέμους. Το σώμα, με τα τελευταία του σημάδια από την χθεσινή μάχη, το πνεύμα, με το τελευταίο τρόχισμα των κόψεων του και η φυσική παρουσία, με την ύστατη προσέγγιση του εσώτερου κέντρου της, θα αποτελούν την μόνη «περιουσία», την απεικόνιση του –ισμού που υπήρξε το μέσο, την Νίκη.
Ο λόγος διατηρήσεως της φλόγας, ο λόγος του προσδιορισμού των συντεταγμένων προσανατολισμού, η γενεσιουργός αιτία κάθε κινήσεώς μας, εκπορεύεται από το νέο αυτό πρότυπο ανθρώπου, το οποίο δεν συζητάμε , δεν αναλύουμε, δεν σχολιάζουμε, δεν ευαγγελιζόμαστε, αλλά δημιουργούμε. Κάθε πτυχή της προσωπικότητός μας παραμένει ζωντανή, όσο εξελίσσεται. Όσο απομακρύνεται από την κοινωνία των μαζανθρώπων και τα αστικά τους πρότυπα. Εντός των τειχών της παρακμής, μα θωρακισμένοι με πίστη και θέληση αποτίναξής της, με λιγοστούς συντρόφους και αμέτρητους εχθρούς προχωρούμε εμπρός καθυποτάσσοντας τις αδυναμίες και τα πάθη. Σε όλες τις ανούσιες ερωτήσεις και απορίες των αστών και μαζανθρώπων υπάρχουν μονάχα τρεις λέξεις που αρκούν. Στρατιώτης, Πόλεμος, Νίκη. Ο Παραδοσιακός Άνθρωπος είναι στρατιώτης των Ιδεών του, ο Πόλεμος είναι η ζωή του και η Νίκη ο προορισμός του. Δεν έχει τομείς, δεν έχει δεύτερες και τρίτες παράλληλες ζωές. Η ψυχαγωγία του, η πάλη του για επιβίωση, ο ελεύθερος χρόνος του, κάθε του στιγμή φλέγεται από την παθιασμένη λύσσα του γκρεμιστή και την γαλήνια ηρεμία, υπομονή και μεθοδικότητα του χτίστη. Οι ήχοι των αστών, οι εικόνες των πόλεων τους, οι γεύσεις των πλαστικών τους παρασκευασμάτων, η μυρωδιά των «εκπνοών» τους, μονάχα αηδία και αποστροφή δύνανται να δημιουργούν. Η καθημερινότητα ανάμεσα στα «ερείπια» του κόσμου τους, είναι ένα αναπόφευκτο πέρασμα. Το ψέμα, η προδοσία, η αχαριστία, το ξεπούλημα, η κοροϊδία, αποτελούν αναμενόμενα χαρακτηριστικά ανθρώπων που αρέσκονται να θεωρούν τα «ερείπια» ως Ιθάκη τους. Ο Παραδοσιακός άνθρωπος, δείχνει κατανόηση και είναι ευγενικός. Ποτέ, όμως, δεν συγχωρεί και δεν θα δείξει ίχνος οίκτου τις στιγμές εξακτίνωσης της δράσης του, απέναντι σε όλους όσους θελημένα ή μη, ωθούν ταχύτερα τον κόσμο στην επερχόμενη Kali Yuga.
Όταν λοιπόν κάποιος αναρωτηθεί, ποιος είναι ο αγώνας μας, τότε εμείς αρκεί να κοιτάξουμε τους αληθινούς και ειλικρινείς συντρόφους μας. Δεν χρειάζονται ούτε επιχειρήματα ούτε εξηγήσεις. Ο ίδιος μας ο εαυτός, οι ίδιοι μας οι σύντροφοι είναι τα αποτελέσματα του Αγώνος. Όλοι μας κάποτε άνθρωποι του κόσμου που αφήσαμε πίσω μας. Η αληθής πολιτική δράση, δεν αναζητά ισχύ μέσω της ποσότητος, αλλά δύναμη μέσω της ποιότητος, μιας και αυτή είναι που θα θεμελιώσει εκείνο το οικοδόμημα που σταθερό στο κέντρο των αξιών του, θα ορθώνεται στα ιδανικά και θα εξαπλώνεται στα εναπομείναντα υγιή στοιχεία των κοινωνιών. Σε εκείνους δηλαδή που διατίθενται να μεταβούν από τον πόλο της ποσότητος σε εκείνο της ποιότητος, σε εκείνους που εμπνέονται από την μάχη για την διάπλαση ενός Νέου Τύπου Ανθρώπου.
Τα λιπαρά δάχτυλα, οι αφράτες κοιλιές, οι βυθισμένοι στην παχυσαρκία γνάθοι, τα χοντρά και λεπτά καλοδιατηρημένα και μυρωδάτα από κρέμες και αισθητικές περιποιήσεις σώματα των οποίων η επιφανειακή καθαρότητα της επιδερμίδος καλύπτει μία ηθική βρωμερή, ουδεμία σχέση δύνανται να έχουν με αγωνιστές του εθνικού σοσιαλισμού. Διότι, μήτε η συγγραφή, μήτε ο λόγος, μήτε η πολιτική, μήτε οι δράσεις για την διάδοση θέσεων, μήτε η οικονομική κατάσταση, μήτε οι ψευδαισθήσεις- διέξοδοι αποτελούν προορισμό μας. Προορισμός μας, είναι ο Παραδοσιακός Άνθρωπος, ο μόνος ικανός αναρριχητής στα όρη του εθνικοσοσιαλισμού διά την μετέπειτα μεταπήδηση στην Αλήθεια.
Και προορισμός ενός Παραδοσιακού Ανθρώπου είναι εκείνη η Αυγή της ύστατης αυτοπραγματώσεως, την επομένη όλων των – ισμών, όπου όλα τα βιβλία θα έχουν γίνει στάχτες, όλη η δράση και η αντίδραση θα ανήκει στο παρελθόν, όλη η υπόσταση – ύλη θα έχει παραμεριστεί. Τους θορύβους, τις λέξεις και τις «θέσεις» θα έχει διαδεχτεί η σιωπή. Τα σύμβολα θα έχουν χαθεί, και όλος ο βίος θα αποτελεί έναν κόκκο άμμου παρασυρμένο από μύριους ανέμους. Το σώμα, με τα τελευταία του σημάδια από την χθεσινή μάχη, το πνεύμα, με το τελευταίο τρόχισμα των κόψεων του και η φυσική παρουσία, με την ύστατη προσέγγιση του εσώτερου κέντρου της, θα αποτελούν την μόνη «περιουσία», την απεικόνιση του –ισμού που υπήρξε το μέσο, την Νίκη.
Ο λόγος διατηρήσεως της φλόγας, ο λόγος του προσδιορισμού των συντεταγμένων προσανατολισμού, η γενεσιουργός αιτία κάθε κινήσεώς μας, εκπορεύεται από το νέο αυτό πρότυπο ανθρώπου, το οποίο δεν συζητάμε , δεν αναλύουμε, δεν σχολιάζουμε, δεν ευαγγελιζόμαστε, αλλά δημιουργούμε. Κάθε πτυχή της προσωπικότητός μας παραμένει ζωντανή, όσο εξελίσσεται. Όσο απομακρύνεται από την κοινωνία των μαζανθρώπων και τα αστικά τους πρότυπα. Εντός των τειχών της παρακμής, μα θωρακισμένοι με πίστη και θέληση αποτίναξής της, με λιγοστούς συντρόφους και αμέτρητους εχθρούς προχωρούμε εμπρός καθυποτάσσοντας τις αδυναμίες και τα πάθη. Σε όλες τις ανούσιες ερωτήσεις και απορίες των αστών και μαζανθρώπων υπάρχουν μονάχα τρεις λέξεις που αρκούν. Στρατιώτης, Πόλεμος, Νίκη. Ο Παραδοσιακός Άνθρωπος είναι στρατιώτης των Ιδεών του, ο Πόλεμος είναι η ζωή του και η Νίκη ο προορισμός του. Δεν έχει τομείς, δεν έχει δεύτερες και τρίτες παράλληλες ζωές. Η ψυχαγωγία του, η πάλη του για επιβίωση, ο ελεύθερος χρόνος του, κάθε του στιγμή φλέγεται από την παθιασμένη λύσσα του γκρεμιστή και την γαλήνια ηρεμία, υπομονή και μεθοδικότητα του χτίστη. Οι ήχοι των αστών, οι εικόνες των πόλεων τους, οι γεύσεις των πλαστικών τους παρασκευασμάτων, η μυρωδιά των «εκπνοών» τους, μονάχα αηδία και αποστροφή δύνανται να δημιουργούν. Η καθημερινότητα ανάμεσα στα «ερείπια» του κόσμου τους, είναι ένα αναπόφευκτο πέρασμα. Το ψέμα, η προδοσία, η αχαριστία, το ξεπούλημα, η κοροϊδία, αποτελούν αναμενόμενα χαρακτηριστικά ανθρώπων που αρέσκονται να θεωρούν τα «ερείπια» ως Ιθάκη τους. Ο Παραδοσιακός άνθρωπος, δείχνει κατανόηση και είναι ευγενικός. Ποτέ, όμως, δεν συγχωρεί και δεν θα δείξει ίχνος οίκτου τις στιγμές εξακτίνωσης της δράσης του, απέναντι σε όλους όσους θελημένα ή μη, ωθούν ταχύτερα τον κόσμο στην επερχόμενη Kali Yuga.
Όταν λοιπόν κάποιος αναρωτηθεί, ποιος είναι ο αγώνας μας, τότε εμείς αρκεί να κοιτάξουμε τους αληθινούς και ειλικρινείς συντρόφους μας. Δεν χρειάζονται ούτε επιχειρήματα ούτε εξηγήσεις. Ο ίδιος μας ο εαυτός, οι ίδιοι μας οι σύντροφοι είναι τα αποτελέσματα του Αγώνος. Όλοι μας κάποτε άνθρωποι του κόσμου που αφήσαμε πίσω μας. Η αληθής πολιτική δράση, δεν αναζητά ισχύ μέσω της ποσότητος, αλλά δύναμη μέσω της ποιότητος, μιας και αυτή είναι που θα θεμελιώσει εκείνο το οικοδόμημα που σταθερό στο κέντρο των αξιών του, θα ορθώνεται στα ιδανικά και θα εξαπλώνεται στα εναπομείναντα υγιή στοιχεία των κοινωνιών. Σε εκείνους δηλαδή που διατίθενται να μεταβούν από τον πόλο της ποσότητος σε εκείνο της ποιότητος, σε εκείνους που εμπνέονται από την μάχη για την διάπλαση ενός Νέου Τύπου Ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.