Πολιτική οργάνωση (υπό το φως του εθνικοσοσιαλισμού)

Κράτος, κατά τις αντιλήψεις του εθνικοσοσιαλισμού, είναι η οργάνωσις μιας κοινωνίας φυσικώς και ψυχικώς ομοίων ανθρώπων προς την αποτελεσματικότερη επίτευξι της διατηρήσεως του είδους της και πραγματοποίησι των από την Πρόνοια ορισθέντων σ’ αυτήν σκοπών. Το κράτος πρέπει να είναι ισχυρό εσωτερικώς και εξωτερικώς. Μόνο ένα ισχυρό κράτος μπορεί βάσιμα να ελπίζη στην επιτέλεσι των άμεσων και απώτερων σκοπών του, η συνισταμένη των οποίων είναι η δημιουργία από το εντός του κράτους διαβιούντος έθνος ενός ανώτερου ανθρωπίνου πολιτισμού. Όλα τα έθνη δεν ταιριάζουν εξ ίσου προς την πολιτιστική ανάπτυξι. Από αυτήν την άποψι υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα έθνη, αν και ορισμένες φορές το στοιχείο αυτό βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάστασι εκδηλωνόμενο όμως μόλις το επιτρέψουν οι εξωτερικές συνθήκες.

Εφ’ όσον ένα κράτος δεν έχει την συνείδησι του ανωτέρου αυτού εκπολιτιστικού προορισμού του είναι εκτρωματικό και δεν έχει λόγο υπάρξεως.

Όπως τα διάφορα έθνη είναι άνισα έτσι και τα άτομα ενός έθνους είναι άνισα. Συνεπώς η άσκησις πολιτικής εξουσίας δεν αρμόζει σε όλους. Ναι μεν φορέας της κρατικής κυριαρχίας είναι ολόκληρος ο λαός, η οργάνωσις όμως του κράτους πρέπει να είναι αριστοκρατική, με την έννοια της εξουσίας των αρίστων. Ως αρίστους η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία θεωρεί όχι τόσο αυτούς που είναι κατάφορτοι με γνώσεις, αλλά αυτούς που δείχνουν προς αυτό το ίδιο το έθνος αφοσίωσι, ανώτερη ηθική αποφασιστικότητα, τόλμη.

Αυτοί θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν προς το καλό της ολότητας τις γνώσεις των άλλων, ενώ οι σοφοί των διαφόρων επιστημονικών κλάδων, οι ασταθείς και ανάπηροι ψυχικά, τίποτα καλό δεν μπορούν να προσφέρουν, ως κυβερνήτες, στην χώρα τους.

Ο εθνικοσοσιαλισμός ζητάει να βρη τους αρίστους μεταξύ των όμαιμων πολιτών, οπουδήποτε και αν βρίσκονται, σε οποιαδήποτε τάξι και αν ανήκουν, επιφυλάσσοντας πάντοτε την τελευταία λέξι της κρατικής πυραμίδας, τον άριστο μεταξύ των αρίστων, τον άνθρωπο, αυτόν που συγκεντρώνει μέσα του στον εντονώτερο δυνατό βαθμό όλες τις προαναφερθείσες αρετές, τον ηγέτη του κράτους, τον Φύρερ. Το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς δεν αποτελεί δικτατορία, προ παντός όμως δεν έχει τίποτα κοινό με τον κοινοβουλευτισμό. Ο δημοκρατικός κοινοβουλευτισμός, αυτός που εκυβέρνησε στο παρελθόν τη Γερμανία και ο οποίος κυβερνά ακόμα αρκετό αριθμό χωρών «…είναι το μεγαλύτερο δημοκρατικό ψεύδος περί ικανότητας του λαού προς αυτοδιοίκησι…Είναι εκείνο το κυβερνητικό σύστημα, το οποίο έχει μέσα του το σπέρμα της αναδείξεως των μειονεκτικών και ασυνειδήτων ανθρώπων. Εμφανιζόμενο εξωτερικά σαν το κυβερνητικό σύστημα που περιλαμβάνει πολλά, στηρίζεται εσωτερικά στην χωρίς κρίσι μάζα και φέρνει στην εξουσία κυβερνήσεις οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά η παλαίστρα φιλοδόξων μικροπολιτικών στενοκέφαλων θεωρητικών» (G.Feder)

Ένα από τα βασικά σημεία της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας είναι η ανάπτυξις του συναισθήματος της ευθύνης αρχόντων και αρχομένων. Κατά τους εθνικοσοσιαλιστές, οι παλαιότερες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, καθιστούσαν τους πάντες σχεδόν ανεύθυνους. Ιδιαίτερα η δημόσια ζωή αγνοούσε την έννοια της ευθύνης. Οι ηγεμόνες εκυρύσσοντο από τα συντάγματα των διαφόρων χωρών ανεύθυνοι, τέλος οι κοινοβουλευτικοί άνδρες ήσαν ανεύθυνοι για τις γνώμες τους, πολύ συχνά μάλιστα και για τις πράξεις τους, αν παραβλέψη κανείς τον μόνο κίνδυνο, τον οποίο διέτρεχαν κατ’ ουσίαν, να αντικατασταθούν στην εξουσία από άλλους.

Αντιθέτως, ο εθνικοσοσιαλισμός συνέδεσε την κρατική, όπως θα δούμε δέ και με την οικονομική του οργάνωσι την έννοια της ευθύνης, «γραμμένη με σιδερένια γράμαμτα πάνω στις πύλες του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους» (G.Feder) και παρακολουθεί βήμα προς βήμα την ανάπτυξι του πνεύματος της πρωτοβουλίας και αυτενέργειας και γενικώς την θέσι κάθε ατόμου μέσα στην Πολιτεία, Κοινωνία και Οικονομία.

Σε αντίθεσι με τον μπολσεβικισμό, ο οποίος εδημιούργησε μια μόνιμη τυρρανία της προνομιούχου εργατικής τάξεως σε βάρος των άλλων τάξεων, κατ’ αντίθεσι επίσης προς τον κοινοβουλευτισμό, ο οποίος φέρνει πάντα στην εξουσία τους εκπροσώπους ορισμένων ταξικών ή απλώς κομματικών συμφερόντων, η εθνικοσοσιαλιστική κρατικής οργάνωσις εξασφαλίζει την μεγαλύτερη δυνατή αντικειμενικότητα και αμεροληψία της πολιτείας έναντι όλων των πολιτών, όλων των τάξεων. «Ο εθνικοσοσιαλισμός, λέγει ο Α. Χίτλερ, έχει μπροστά στα μάτια του ολόκληρο το λαό και όχι συγκεκριμένες τάξεις. Ποτέ δεν σκέφτηκε να εμπιστευθή την εξουσία σε ορισμένη τάξι αποζημιώνοντας άλλες. Ο σκοπός της εθνικοσοσιαλιστικής επαναστάσεως δεν ήταν να στερήση στο μέλλον κάθε ίχνος δικαιώματος στις πρώην προνομιούχες τάξεις, αλλά να δημιουργήση ισότιμες από τις μέχρι τούδε εστερημένες δικαιωμάτων. Δεν εξαφανίσαμε εκατομμύρια πολιτών για να τους υποβιβάσωμε στη χαμηλότερη βαθμίδα των αγγαρευμένων, όπως έκαναν άλλοι. Ο σκοπός μας υπήρξε και είναι να ανυψώσομε τέτοιους εργάτες, σε Γερμανούς πολίτες. Γι΄αυτό και είχε η επανάστασίς μας τόση θριαμβευτική επιτυχία. Αυτός που εκτοπίζει τάξεις με επαναστατικό τρόπο για να δημιουργήσει νέες, βάζει το σπόρο νέων επαναστάσεων.»

Η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία αποκλίνει προς το λεγόμενο «κοινωνικό αξίωμα» και μάλιστα με την εθνικιστική του μορφή. Τα δικαιώματα της μέσα στο κράτος βιούσης εθνικής ολότητας εμφανώς αναγορεύονται ανώτερα των ξεχωριστών ατόμων, ατομικά δέ και δικαιώματα αναγνωρίζονται, μόνο αν και εφ’ όσον το επιτρέπει το συμφέρον της ολότητας. Μπροστά στα συμφέροντα του λαού ωχριά οποιοδήποτε άλλο συμφέρον. Το «εμείς» προηγείται του «εγώ». «Gemeinnutz geht vor Eigennutz» είναι ο υπέρτατος νόμος του εθνικοσοσιαλισμού. Όταν όμως ο εθνικοσοσιαλισμός κάνει λόγο περί «λαού» δεν εννοεί όλους όσους κατέχουν την υπηκοότητα του γερμανικού κράτους. Τον γερμανικό λαό αποτελούν, μόνο οι με γνήσιο γερμανικό αίμα πολίτες, τα μέλη της γερμανικής εθνικής κοινότητας, τα οποία και απολαμβάνουν το μάξιμουμ των πολιτικών, αστικών και ατομικών δικαιωμάτων. Οι με χωρίς γερμανικό αίμα υπήκοοι είναι απλώς ανεκτοί στο γερμανικό έδαφος ως «φιλοξενούμενοι».

Μεταξύ των ανωτέρω αρετών, με τις οποίες πρέπει να γεμίσουν οι ψυχές των πολιτών για την πραγματοποίησι του κοινωνικού αξιώματος, την πρώτη θέση κατέχουν η φιλοπατρία και η εθνική υπερηφάνεια, οι οποίες εκδηλώνονται όχι με κενές λέξεις, αλλά με θυσίες οι οποίες προσφέρονται στο βωμό της Πατρίδος. Οι ψυχικές αυτές αρετές δεν αρκεί να τις κατέχουν μόνο ορισμένα άτομα της εθνικής ολότητας, πρέπει να εξαπλωθούν ευρύτατα μεταξύ και των λαϊκών μαζών.

Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτό και για να σφυρηλατηθούν άρρηκτοι δεσμοί μεταξύ των μελών του έθνους, οφείλει το κράτος να είναι ο πραγματικός φορέας της κοινωνικής δικαιοσύνης, ακοίμητος φρουρός της απολαυής εκ μέρους κάθε κοινωνικής τάξεως του ανταλλάγματος των, προς την εθνική ολότητα, υπηρεσιών της. Πρέπει με άλλα λόγια, να εξοβελισθεί ή τουλάχιστον να χαλαρωθή το κοινωνικό ζήτημα το οποίο συνταράζει άλλες, διαφορετικά οργανωμένες κοινωνίες και εμποδίζει την προς τα εμπρός εξέλιξί τους. Για να κατανοήσωμε όμως καλλίτερα τις γύρω από το κοινωνικό αντιλήψεις του εθνικοσοσιαλισμού, πρέπει να γνωρίσωμε προηγουμένως παράλληλα προς τα κύρια σημεία της πολιτικής οργανώσεως του λαού και την μέσα στο εθνικοσοσιαλιστικό κράτος θέσι της οικονομίας και γενικά των οικονομικών συμφερόντων.

Πηγή