Καληνύχτα Αριστερά

Καληνύχτα Αριστερά (μέρος β')

Εκφράζοντας ακραίες διεθνιστικές θέσεις, εφαρμόζοντας κοινωνικά, διασπαστικές πρακτικές προωθούν αποκλειστικά και μόνο, μια διεθνιστική εμμονή. Μια μανία διάσπασης την δομής και της κοινωνικής συνοχής και της Εθνικής ομοιογένειας. Όταν μιλούν για ταξικό πόλεμο, θέτουν άτομα της ίδιας κοινωνίας ( Έλληνες) σε βάρος άλλων ατόμων, της ίδιας κοινωνίας (Ελλήνων) απλά και μόνο επειδή είναι άλλης τάξης. Όσο και εάν ελάχιστοι Έλληνες, έχουν δυνατή αίσθηση της ταξικής τους θέσης, η αριστερά φροντίζει να τους υπονομεύσει. Εδώ δεν συναντά κανείς μια τάση προς την ετερότητα. Συναντά μια τάση προς το μίσος (προς τις ''άλλες'' τάξεις) και προς τον εξισωτισμό (άπαντα κοινά, ίδια, όμοια). Ενώ στην περίπτωση του μετανάστη όλοι ''είμαστε μια γροθιά'', στο ζήτημα της οικονομικής θέσεως, πρέπει να πολεμήσουμε τον ''άλλον'', διότι δεν είναι σαν ''εμάς'' ή εμείς σαν αυτόν. Και ο πόλεμος προς την ''άλλη'' τάξη και ο εξισωτισμός με τον αλλοδαπό, τον αδύναμο, με τον άλλον, οδηγούν στην αίσθηση του φόβου προς το διαφορετικό.

Διότι εάν αποτύχουμε, εάν δεν καταφέρουμε να γίνουμε όπως ο ξένος, ο οποίος είναι θύμα (των καταστάσεων) και αδύναμος, τότε συνεχίζουμε να είμαστε διαφορετικοί. Η διαφορετικότητα στην σκέψη της αριστεράς, είναι πλήρως δαιμονοποιημένη και πηγάζει από ένα φαντασιακό υπόβαθρο και μια ανικανότητα αναγνώρισης της απόλυτης αρχής. Ότι δηλαδή, στην ζωή, επιβιώνει ο δυνατός. Στην διαδικασία επιβίωσης των δυνατών, ο άνθρωπος έχτισε πολιτισμούς, θρησκείες, κουλτούρες, μηχανές και διαρκώς τρέχει σε έναν μαραθώνιο ανόδου, προόδου και βελτίωσης. Αυτόν τον ρυθμό, δεν μπορεί να τον ακολουθήσει, ο έχων την αριστερή σκέψη. Αυτός, ο φυσικός ανταγωνισμός, είναι ο απόλυτος φόβος ατόμων που ασπάζονται, την αριστερίζουσα διαλεκτική.

Είναι ουσίας το ζήτημα των πυλώνων της αριστεράς. Οικονομική ομοιομορφία και πολυπολιτισμικότητα, είναι διαρκώς τα κύρια ζητούμενα. Η δε ποιοτική και ποσοτική ενίσχυση, αναβάθμιση και χρήση, επιχειρημάτων υπέρ της πολυπολιτισμικότητας, αποσκοπεί στη δημιουργία μιας νέας δεξαμενής, μάλλον νέο-προλετάριων. Ο όρος μεταναστευτικότητα, είναι ο όρος που αρμόζει, στο σχήμα που η αριστερά δίνει στις επιδιώξεις της. Η φιλανθρωπία πλεόν, πάει στον κάλαθο των ψευδών απόψεων.

Η οικονομική ομοιομορφία, επιτρέπει στον αδύναμο να έχει όσα και ο δυνατός. Αυτό επιτρέπει στον αδύναμο να φέρει τον δυνατό στην θέση του, να τον κάνει να θεωρήσει ανούσια και ανώφελη την απόδοση του και την ποιότητα του. Και πώς αλλιώς, αφού στο τέλος θα αξίζει όσο και ο αδύναμος; Εκεί ο αδύναμος θα ικανοποιήσει το εγώ του, θα πάψει να αισθάνεται πως είναι αδύναμος. Όχι επειδή πλέον θα είναι δυνατός, μα ίσος. Η φυσική λειτουργία της ανταγωνιστικότητας, πάει βόλτα και η ''ισότητα'' παύει τις διακρίσεις. Εκεί ο μέσος Έλληνας καλείται να αποδείξει πως θέλει ''παραπάνω'' οικονομική ισότητα. Λιγότερη διαφοροποίηση στις οικονομικές απολαβές. Να παραδεχθεί εμμέσως, πως δεν είναι μέλος της Ισχυρής τάξης. Πως δεν διαφέρει. Πως θέλει να είναι όχι διαφορετικός, μα ίσος.

Η πολυπολιτισμικότητα, θεωρητικά επιτρέπει εντός της, την συνύπαρξη ανομοιόμορφων εθνοτικών και φυλετικών συνόλων. Σήμερα, πολιτικά και όχι μόνο, έχει αποτύχει παταγωδώς(βλέπε Ε.Ε). Έτσι αν όντως η αριστερά, επιθυμεί και επιδιώκει τον νεωτερισμό και την πρόοδο, ποιος ο λόγος να έχει κάνει σημαία της την πολυπολιτισμικότητα; Ένα μοντέλο καταρρέον και ανίκανο να ζήσει. Αν και ο μεγαλύτερος κερδισμένος, σε κάθε πολυπολιτιστική κοινωνία, είναι ο καπιταλισμός (για χίλιους δύο λόγους), η αριστερά εμφανίζεται παθιασμένα υπέρ. Η ανικανότητα της συμμετοχής σε ένα ισχυρό και δυναμικό σύνολο, όπως είναι το έθνος ή η φυλή, οδηγεί σε μια έκφραση διεθνιστικής εμμονής. Έναν αγωνιώδη αγώνα, εξαφάνισης του Έθνους και της Δύναμης που αυτό συμβολίζει. Διαρκώς ακούμε από την αριστερά, πως τα Έθνη προκαλούν ανούσιες διαφορές και στην συνέχεια πολέμους, οι πόλεμοι πείνα και η πείνα δυστυχία. Όμως παρά τις πείνες, τους πολέμους και τους αναρίθμητους νεκρούς, Έθνη υπάρχουν και μάλιστα πολλά, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η ειρηνική διευθέτηση των Εθνικών θεμάτων και των Φυλετικών διαφορών, δεν μπορεί να επιτευχθεί, δια της εξαφανίσεως των Εθνών. Όμως με την ύπαρξη πολυφυλετικών κοινωνιών, μπορεί να επιτευχθεί (στο φαντασιακό υπόβαθρο της αριστεράς) η εξαφάνιση της ποικιλομορφίας. Παράλληλα η αδυναμία ορισμένων ατόμων, να αποτελέσουν μέρος του συνόλου και να αποδείξουν πως είναι κοινωνικά όντα, εξαλείφεται. Χάνεται τουλάχιστον στην πολυχρωμία! Ο ''άλλος'' θα αντιμετωπιστεί ως ''εγώ''. Δηλαδή ο ισχυρός (πχ ο Έλληνας μεσοαστός) θα πρέπει να μπει στην θέση του αδύναμου (φτωχός και όντως κατατρεγμένος, μετανάστης). Εκεί ο αδύναμος θα χαίρει ισότητας με τον δυνατό, εκεί η διαφορετικότητα εξαφανίζεται. Η ετερότητα θριαμβεύει και ο αδύναμος χαίρει ισοδύναμος με τον δυνατό. Δεν τίθεται θέμα πραγματικού ενδιαφέροντος για τους μετανάστες της τάδε φυλής, που οι πόλεμοι επί παραδείγματι, τους οδήγησαν σε αναζήτηση νέας ζωής. Τίθεται προσπάθεια εξίσωσης του ισχυρού με τον αδύναμο, ο οποίος δεν μπορεί να μπει σε διαδικασία ανταγωνισμού και ακόμα χειρότερα, δεν μπορεί να αντιληφθεί την έννοια της ιεραρχίας, ως φυσική κατάσταση.

Τέτοιου είδους αντιλήψεις, οδηγούν αναπόφευκτα σε καταστάσεις κοινωνικής αποδομής, κλονισμούς της εαυτογνωσίας και σε εαυτοφοβικά σύνδρομα. Καταστάσεις οι οποίες λειτουργούν ως διαβρωτικά στοιχεία, διασπαστικά οξέα και σε συνδυασμό με τις οικονομικές αλυσίδες, που μας φορέσανε, ωθούν την κοινωνία σε αποδόμηση. Οι λαοί είναι σαν τα χρώματα. Όμορφοι και ο καθένας με την δικιά του ομορφιά. Όλοι μαζί συγκροτούν ένα ουράνιο τόξο. Εάν τους βάλουμε στον πολυπολιτισμικό κουβά, θα πάρουμε αυτό που θα μας έδιναν και όλα τα χρώματα μέσα σε έναν κουβά. Το μαύρο χρώμα, το χρώμα του θανάτου.

Αυτόνομος Λίθος

Πηγή: Αυτόνομο Δίκτυο