Η οντολογική αστάθεια της έννοιας της ισότητας

Ο κόσμος μας είναι ένα ελάχιστο κομμάτι στη σημειογραφία του όντος.Το ον περιέχει αναμφιβόλως τη διάστασή μας και αυτό το καταλαβαίνουμε από την έννοια της απειρίας που διέπει το ανθρώπινο μυαλό,έννοια η οποία δεν δικαιολογείται μέσα στα στενά όρια του παρόντος χώρου και χρόνου και προϋποθέτει αναμνήσεις και ενοράσεις από ευρύτερο οντικό ζωτικό χώρο.Επιτέλους θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο λόγος της επίσημης διανόησης –ειδικά της μεταπροσωκρατικής περιόδου- επειδή είναι αντιοντολογικός, ομιλεί για αυτή τη διάσταση η οποία είναι το μη ον, καθώς επικαλύπτει και δεν αναδεικνύει τις ιδιότητες καθεαυτές του όντως όντος και άρα οι έννοιες και αξίες που αναφύει καλύπτουν διασπαστικώς μόνο τον υπό το όν κείμενο κόσμο. Μέσα από τη χυδαία αντιστροφή ως μεγάλοι φιλόσοφοι χαρακτηρίσθηκαν όσοι κατάφεραν να αντιστρέψουν την οντική συνέχεια, να την κλείσουν στον παρόντα κόσμο και να φυλακίσουν τον επιλήσμονα άνθρωπο, ο οποίος τότε μάταια αναζητεί μία ωραία ζωή η οποία οντικά ανήκει στον οντολογικό κόσμο των επομένων τελείων υπερανθρώπων.

Μία τέτοια έννοια η οποία οντολογικά υπάρχει με ένα τρόπο και σκεπτικό τελείως διαφορετικό από το χυδαίο διαστασιακό που εδώ τη χρησιμοποιούμε είναι η έννοια της ισότητας. Θα πρέπει από την αρχή να το διατυπώσουμε προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης:σε αυτόν τον κόσμο της λήθης και του μη όντος δεν υπάρχει καμμία έννοια ισότητας,και ευτυχώς που δεν υπάρχει. Διότι εάν υπάρξει εδώ ισότητα τότε η εξισορρόπηση όλων των μεταβλητών που κινούν τον παρόντα κόσμο θα καταδικάσει την παρούσα διάσταση σε αιώνια ανυπαρξία, κατωτερότητα και αντικίνηση προς το Τέλειο όπου οι ανώτεροι Άρειοι οδηγοί κινούν την παρούσα εν λήθῃ διάσταση.

Ας θέσουμε μία σειρά σε ό,τι εδώ προσπαθούμε να διατυπώσουμε. Κατ΄αρχήν θα πρέπει να κινηθούμε διασκεπτικά πίσω από το ορατό σημείο σύμφωνα δήθεν με το οποίο η εξουσία αυτού του κόσμου έχει διακηρύξει ότι έχει αρχίσει η πνευματική ιστορία αυτού του κόσμου. Μέσα από τον θεωρητικό(μυθολογικό)λόγο,αλλά και τον μεταμυθολογικό(ποιητικό)και τον αξιολογικό (μεταηθικό) λόγο ας πάμε σε κάποιες οντικές πρωταρχές αυτού του κόσμου όταν αυτή η διάσταση εμπεριείχετο μέσα στο ον ως καθαρή οντική συνέχεια,ως μορφή αλώβητη από κάθε ιαχβική παραχάραξη και σφετερισμό. Ας προσπαθήσουμε να κινηθούμε πίσω από κάθε φιλοσοφία και θεολογία παραδεδομένη από τις γραπτές και όχι μόνο παραδόσεις αυτού του κόσμου.Μέσα από καθαρές ενοράσεις του ήδη υπάρχοντος ας θυμηθούμε την αέναη οντική ροή και θα διαπιστώσουμε ότι η έννοια ισότητα είναι ανύπαρκτη μέσα στην διηνεκή οντική ροή. Είναι ανύπαρκτη για τον απλούστατο λόγο ότι στα σπλάχνα του καθεαυτού πράγματος οι δυνάμεις και ενέργειες κινούνται σε ένα εννοιακό επίπεδο το οποίο δυστυχώς ο άνθρωπος της παρούσης διάστασης έχει λησμονήσει. Μέσα στην καθεαυτή οντική συνέχεια η ισότητα απουσιάζει διότι το Είναι ταυτίζεται εν στιγμή με την Αυτοβούλησή του να Γίγνεται συνεχώς και όλα πραγματώνονται ως Τέλεια Πίστη και Βούληση πέρα από ανόητες έννοιες όπως είναι αυτές της ισότητας και ανισότητας.

Σε ένα κόσμο προδιαστασιακό του δικού μας, ο οποίος είναι εισηγμένος μέσα στην τέλεια οντική στιγμή του Είναι και συγχρόνως Γίγνεσθαι ,εκεί όπου η Πίστη είναι Βούληση πραγμάτωσης και ταύτισης του νοείν και του είναι δεν υπάρχουν αντιθετικά ζευγάρια –ισότητας και ανισότητας –διότι εν οντική στιγμή (ήτοι, υπερχρόνως) όλα Είναι με τέλειο τρόπο και πορεία. Οι Τέλειοι άνθρωποι αυτής της οντικής περιόδου επειδή απολαμβάνουν την τέλεια ταύτιση λόγου και πράξης είναι ανόητο να σκεφθούμε εάν είναι ίσοι ή άνισοι. Είναι και αυτό είναι πέρα από κάθε έννοια και σχετικότητα, μέσα από τον τέλειο οντικό προσδιορισμό τους ως οντικής συνέχειας,ως οντικής αποστολής.

Μέσα από αυτό το πρωτογενές οντικό υπόστρωμα γεννάται η παρούσα διάσταση. Ας προσέξουμε τον πρώτο εννοιολογικό φλοιό ο οποίος αργά αλλά σταθερά αρχιζει να περιβάλλει τον παρόντα κόσμο. Αυτός ο φλοιός δεν περιέχεται στην παραδεδομένη βιβλιογραφία και θα πρέπει να πάμε πίσω από τα βιβλία για να βρεθούμε μπροστά από αυτά. Ίσως η ιαχβική εξουσία να έχει μόνον επιτρέψει να επιζήσει όση βιβλιογραφία δεν την απειλεί. Ο πρώτος, λοιπόν, εννοιολογικός φλοιός ο οποίος καθαρά ποιητικώς (εκ του ποιώ) και διαφορικώς αρχίζει να περιβάλλει τον παρόντα κόσμο-είμαστε ακόμη σε ένα στάδιο προμυθολογικό-είναι αυτός των δυνάμεων και ενεργειών εκείνων οι οποίες επιθυμούν την επόμενη συγκεκριμενοποίηση ενός νέου κόσμου. Οι Άρειοι που μέσα από τα σπλάχνα του όντος κεντούν τη νέα διάσταση της δίνουν ταύτιση του Είναι και του Υπάρχω, ταύτιση όλων με όλα, ικανότητα αυτοΰπαρξης μέσα από την υπακοή στην οντική συνέχεια. Εδώ η έννοια ισότητα δεν έχει καμμία απολύτως ισχύ διότι μέσα από την οντική υπακοή όλοι Είναι και αυτό τους αυτοτελειοποιεί,μέσα ειδικά από την επαφή τους με τους τελείους Προπάτορες. Είναι αυτοί οι Γίγαντες και οι Τιτάνες οι οποίοι διαφυλάττουν την οντική συνέχεια ,οι οποίοι έχουν ως φύση το σύνολο των τελείων οντολογικών θείων ιδιοτήτων. Της καθεαυτότητας,της αϊδιότητας της αυτο-ύπαρξης.Αυτή η φύση δεν δικαιολογεί καμμία ισότητα διότι είναι ανόητο οι τέλειοι με τέτοια φύση τέτοιων ιδιοτήτων να προσπαθούν όντες εν τω όντι να κρυφθούν πίσω από έννοιες –όπως είναι σήμερα η βλακώδης ισότητα μαζών και λοιπών προλεταρίων οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με το οντικό πρότυπο του ήδη υπάρχοντος.

Η μυθολογία -σε όλους τους λαούς – εκφράζει την απαρχή ενός νέου εννοιολογικού επιστρώματος ,το οποίο αρχίζει να σκεπάζει τον ακόμη νέο κόσμο ο οποίος εξακολουθεί να παραμένει σε στενή επαφή με το ον ως τέτοιο. Αυτός ο νέος κόσμος έχει κι ένα νέο χαρακτηριστικό σε σχέση με το (κεντρικό) ον. Διαχωρίζει τη μορφή και το περιεχόμενο προκειμένου να συγκεκριμενοποιηθεί και να αποποιηθεί για λίγο την οντική χαότητα-πριν την μεγάλη και πάλι αποκατάσταση. Σε αυτή όπως θα δούμε τη διαφοροποίηση μορφής και περιεχομένου θα στηριχθεί η καταστρεπτική έννοια της ισότητας. Όμως ακόμη και στην εποχή της μυθολογίας, επειδή ακριβώς δεν έχει διαταραχθεί η έννοια της φύσης ως συνόλου των αυθυπάρκτων οντολογικών ιδιοτήτων, η έννοια της ισότητας δεν έχει αρχίσει το καταστρεπτικό της παιχνίδι. Ίσως γιατί όπως είπαμε δεν υπάρχει έντονος ακόμη ο δυαλισμός νοός και σώματος, πνεύματος και ύλης αλλά υφίσταται η ταυτότητα της τελείας ύπαρξης – ο Δίας είναι και σκέφτεται ,πράττει ό,τι Είναι και Γίγνεται,άρα δεν τίθεται θέμα ισότητας αλλά τελείας κίνησης όλων των μεταβλητών σε σχέση με τον Τέλειο οντικό απεσταλμένο-τον Δία ως παράδειγμα.

Η διάσταση της μυθολογίας ευρίσκεται μέσα στα σπλάχνα του όντος άρα δεν έχουμε διάσπαση του οντικού Είναι, ως εκ της ταύτισης λόγου και πράξης. Αυτό κάνει την κάθε αναφορά να γίνεται σε σχέση με τους Τελείους αυτής της στιγμής άρα η ισότητα είναι έννοια ανύπαρκτη διότι η τέλεια κίνηση αυτής της στιγμής του όντος δεν επιτρέπει διαφοροποιήσεις και δήθεν απεξαρτήσεις. Όλοι έχουν το ρόλο τους και μέσα από την τέλεια αεναότητα της οντικής κίνησης –όπως αυτή εκφράζεται στη μυθολογία-όλα είναι ως ρόλοι και γίγνεσθαι πέρα από το περιττόν της ισότητας και λοιπών ανοήτων εννοιών. Όλα είναι το ίδιο μπροστά στην ακόμη υφισταμένη οντολογική στιγμή και ενδελέχεια. Ο Προμηθέας δεν είναι ίσος με τους Θεούς και δεν θέλει να είναι ίσος με τους Θεούς. Ξέρει ότι ως Τιτάν είναι οντολογική δύναμη με άλλη αρχή και τέλος. Κοινός μέτοχος της οντικής σοφίας θέλει να είναι για χάρη δική του και των ανθρώπων-έχουμε οικονομία της ανθρώπινης ανώτερης φύσης. Άρα στα σπλάχνα του όντος αντί για ισότητα έχουμε κοινή φωτισμένη συμμετοχή στην τέλεια οντική πορεία.

Αυτή η έννοια είναι ανώτερη της σημερινής αποκομμένης οντικά ισότητας ενός κόσμου ο οποίος μέσα από την αντιοντική εξωτερικότητά του και μόνο πνέει τα λοίσθια ,μακριά από την οντολογική εσωτερικότητα. Πράγματι η κοινή συμμετοχή στο ον αντικαθιστά την ισότητα και για αυτό σήμερα οι άνθρωποι πολεμούν τόσο για την ψευτοϊσότητα. Διότι δεν έχουν καμμία συμμετοχή στα οντικά αέναα και αιώνια μυστικά τα οποία μέσα από την απειρία τους ως ενδελέχεια όλους τους διαφοροποιούν.

Η επίσημη βιβλιογραφία –και αυτό δεν είναι τυχαίο- καλύπτει με ενάργεια την εποχή του δήθεν λόγου,αρχής γενομένης από την Ανατολική σοφία,η οποία νοηματοδοτεί με φθίνουσα οντολογική αξία την έννοια της ισότητας. Μέσα από την Ανατολική διανόηση ευτυχώς ο λόγος θα διατηρήσει οντολογική χροιά και ψήγματα και Άρειες εκφάνσεις θα δοθούν ως πολύτιμη κληρονομιά σε επομένους πολιτισμούς σαν τον Ελληνικό. Οι διανοητές του Ταό, οι Ινδουϊστές,οι Βουδιστές ανήκουν σε ικανοποιητικό βαθμό εσωτερικά στην οντική εσωτερικότητα η οποία ως μυστικό ποτάμι πλέει κάτω από τη διάστασή μας. Από αυτή την άποψη ο οντικός τους λόγος δέχεται τη διαδοχή των δυνάμεων προκειμένου και μόνο οι οντικές σχεδιάσεις να εξελιχθούν έως την πλήρη αποκατάσταση. Έννοιες όπως η ισότητα απουσιάζουν διότι δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί ένα ψευδές ανθρώπινο Εγώ, το οποίο εγωϊστικά θα αποζητεί την ισότητα απέναντι σε κοινό σημείο αναφοράς. Μέσα στην οντική συνέχεια αυτό το κοινό σημείο ψευδοαναφοράς της ψευτο-ισότητας απουσιάζει διότι η οντική απειρία θέλει και επιθυμεί την δυναμική συνέχεια του όλου μέσα από την συνεχώς εξελισσομένη ενδελέχεια. Έννοιες όπως η ισότητα προϋποθέτουν διαστασιακές εμμένειες όπως το ψευτοεγώ,περιορισμό της οντικής απειρίας και συνέχειας. Οι Ανατολικοί λαοί δεν υποπίπτουν στην ιαχβική αστοχία της διαστασιακής εμμένειας (:παγιώσεως/εγκλωβισμού) και της γένεσης του αδαμιαίου ψευτο-εγώ και διατηρούν την οντική συνέχεια, χωρίς την διαλυτική έννοια της ισότητας η οποία χρειάζεται για να ακινητοποιεί τεχνητά τις οντότητες μπροστά στο δήθεν σωτήρα ιαχβέ. Οι κάστες του Ινδουϊσμού αποδεικνύουν μία οντική συνέχεια η οποία θα υπομνησθεί αργότερα από τους Εθνικοσοσιαλιστές μέσα πάντα από τις Πλατωνικές τάξεις. Οι κάστες δηλώνουν την απόλυτη οντολογική σειρά διότι πολύ απλά αντιμετωπίζουν την παρούσα διάσταση ως κομμάτι και συνέχεια του όντος. Μέσα στο ήδη υπάρχον , μικρό σύμβολο του οποίου είναι η ζωή εδώ, υπάρχουν όλα τα εδώ με έναν άλλο τρόπο. Άρα όλες οι δυνάμεις και οι ενέργειες αυτής της διάστασης υπήρχαν στο ον πριν και θα υπάρχουν μετά. Ως κίνηση που εκτυλίσσει τα οντικά σχέδια. Οι κάστες αυτό υποδηλώνουν. Ότι οι άνθρωποι είναι φορείς δυνάμεων χαμένων στο ον και πρέπει όλες αυτές οι δυνάμεις –διαφορετικές και ξεχωριστές- να προχωρήσουν το οντικό σχέδιο. Ο Βραχμάνας είναι ανώτερος από τον απλό λαό διότι προωθεί οντική δύναμη η οποία θα απορροφήσει τον κατώτερο λαό στην επερχομένη οντική αποκατάσταση. Ο φιλόσοφος είναι ανώτερος του εργάτη διότι προωθεί τις ιδέες που θα αποκαταστήσει το πάν στην οντική τελειότητα.

Άρα από καθαρά οντική σκοπιά, και επειδή πάνω από όλα υπάρχει το οντικό σχέδιο, όλα Είναι πέρα από -διαστασιακά αντιϋπερβατικές και εμμενείς– έννοιες όπως η ισότητα αλλά γίγνονται μέσα από την οντική διαφοροποίηση και ανωτερότητα πριν την μεγάλη αποκατάσταση.Η ισότητα προϋποθέτει λήθη του όντος και θεοποίηση της παρούσης, εκπτωτικώς επιγενομένης κοσμικής καταστάσεως. Ενώ η Πίστη (ήτοι, Πίστη ως οντική/νοητική εποπτεία, ως επιτευκτή Βούληση πραγμάτωσης και ταύτισης του νοείν και του είναι) στην ανωτερότητα και στην οντική διαφοροποίηση δηλώνει πίστη στην οντική συνέχεια η οποία αντιμετωπίζει τα πάντα όχι ως εγώ πρόσκαιρα αλλά ως οντικές καταβολές οι οποίες προχωρούν διαφορετικά μέσα στο εκτυλισσόμενο οντικό σχέδιο. Ο άριστος είναι ανώτερος του ανοήτου διότι θα εκτυλίξει το οντικό σχέδιο απορροφώντας τον κατώτερο.Κάθε έννοια για ισότητα σημαίνει λήθη και οντική αντιεξέλιξη, οντική αντιστροφή.

Τέτοια σαν και αυτή που διακήρυξε ο ιαχβέ. Ο εσχατολογικός ιουδαϊσμός χρησιμοποίησε κατά χυδαίο τρόπο την εννοια της ισότητας διότι πολέμησε λυσσωδώς την οντική καθεαυτή ελευθερία και μετα-αιώνια αποκατάσταση διά των Αρείων, προκειμένου στον κλειστό κύκλο του παρόντος κόσμου-ο οποίος αρχίζει από τον αδωναΐ και τελειώνει σε αυτόν-να μαζοποιήσει τα πάντα έναντι του ιαχβέ. Η ισότητα του ιαχβέ δεν έχει ίχνος οντικότητας –όλα θα γίνουν «ίσα»όταν οντικά αποκατασταθούν-αλλά είναι μία διαστασιακή ανοησία και εμμενής διαδικασία μαζοποίησης του ανθρώπου. Η ιουδαϊκή ισότητα που έγινε προάγγελος για την ισότητα που σήμερα κυβερνά τον κόσμο μέσα από τα ιουδαϊκά και σιωνιστικά πολιτικά συστήματα του κομμουνισμού και του καπιταλισμού στηρίζεται στην αντιοντική δάσπαση και καταθρυμματισμό της οντικής συνέχειας και της διαπερατότητος του “υλικού” από τον πνευματικό κόσμο.Ενώ εν τω όντι όλα είναι εν στιγμή, ο άνθρωπος μπορεί να ταυτίσει το νοείν και το είναι εν στιγμή,στον ιαχβικό υπόκοσμο όλα διασπώνται και καταθρυμματίζονται, προκειμένου ο κυβερνήτης ιαχβέ να ξέρει και οι δούλοι να αγνοούν. Αυτή η αντιοντική αφαιρετική διάλυση της οντικής συνέχειας επέφερε τελικώς και την ισότητα των πολλών έναντι του ενός ιαχβέ.

Τώρα λοιπόν καταλαβαίνουμε γιατί οι νικητές του Β Παγκοσμίου πολέμου τόσο εύκολα κατηγόρησαν τους Εθνικοσοσιαλιστές ως δήθεν αρνητές του ανθρωπισμού. Η ισότητα των πολλών τράφηκε με την καπιταλιστική και κομμουνιστική τροφή της δυτικής δήθεν παραδεισένιας κατάστασης προκειμένου οι πολλοί να νοιώθουν ίσοι απέναντι σε ό,τι ιαχβικό τους πούλησαν ως ζωή,και όχι άνισοι απέναντι στην οντική συνέχεια που ως εσωτερικότητα περνάει ανάμεσα στους ανθρώπους και τους καλεί να τρέξουν να συνεχίσουν τις οντικές δυνάμεις που άπειρες μέσα από το χθές προσπαθούν να προβληθούν στο αύριο. Σε αυτό το οντικό ταξείδι υπάρχει μόνο ο καλύτερος ενώ στον ιαχβικό κόσμο της δύσης, της ύλης και της παροδικής απόλαυσης,υπάρχει η ψευτοϊσότητα απέναντι στη ζωή του ιαχβέ , έναντι του ιδανικού της ζωής του ιαχβέ υπάρχει μόνο η εξισωμένη και ισοπεδωτικά ανύπαρκτη μάζα.Μάζα που αντί να ανοίγεται οντικά, κλείνεται (εγκλωβίζεται) διαστασιακά.

Ενώ λοιπόν οι Πλατωνικές τάξεις και πριν οι Ινδουϊστικές κάστες οδηγούν σε οντικό συγκρητισμό,οι μαρξικές τάξεις οδηγούν στην κοινωνική πολεμική διάλυση(δήθεν). Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Δυστυχώς η απάντηση φαντάζει τόσο απλή που είναι απορίας άξιον πώς απάτες τύπου Μάρξ δεν έχουν ακόμη στερρώς απορριφθεί από τη δύστυχη Ελλάδα.

Μέσα στα πλαίσια της οντικής συνέχειας οι Ινδουϊστές και ο Πλάτων δεν θέλησαν να προπαγανδίσουν καμμία ανοησία τύπου ισότητας διότι πολύ απλά ήξεραν ότι έναντι του όντος δεν υπάρχει καμμία ισότητα αλλά ένα συνεχές γίγνεσθαι δυνάμεων και ενεργειών. Αυτό το Γίγνεσθαι όταν συναντήσει το Είναι ηρεμεί και αποκαθίσταται. Όσοι είναι μύστες της πορείας είναι ψηλά στην οντική ιεραρχία, οι άλλοι χαμηλότερα. Όλοι έχουν σκοπό την πορεία προς το Είναι του Όντος και αυτός ο στόχος ενώνει τα διεστώτα και επιβάλλει το σεβασμό. Οι φιλόσοφοι στας νήσους των μακάρων είναι ανώτεροι –ένεκα παιδείας-των εργατών αλλά μέσα από την γνώση,την αξία και την ανάμνηση όλοι θα οδηγηθούν ως φωτισμένοι στη Φθία που τόσο ωραία προανήγγειλε ο Σωκράτης. Συζητάμε πάντα για τους φωτισμένους οικιστές.

Η πορεία του όντος ενώνει, φανερώνει τους ανώτερους και τους κατώτερους ως ποιοτικές διαφοροποιήσεις έναντι του Είναι αποτελώντας ασφαλές κριτήριο αυτογνωσίας και αυτοϋπέρβασης προς το Όν.Μέσα από την τέλεια οντική αποκατάσταση οι τάξεις αυτοαναιρούνται και η κοινωνία του όντος αποκαθιστά την προαιώνια τάξη των δυνάμεων και ενεργειών. Όσο και να μας ενοχλεί, το πρόσωπο ως χριστιανικό εγώ είναι ανύπαρκτο μπροστά στο ον. Μπροστά στο ον ο άνθρωπος υπάρχει ως αφηρημένη εσωτερική δύναμη Πίστης και Βούλησης, προώθησης δυνάμεων και ενεργειών ως μεταβαλλομένων μορφών και ενεργειών εξελισσομένων οντικά, τοιουτοτρόπως υπάρχει και έχει αξία αποκατάστασης.

Ο Μάρξ-σιωνιστής και λάτρης του ιαχβικού εγωϊσμού-απομονώνοντας το υλικό εγώ, φυσικώ τω λόγω κηρύσσει την ισότητα των προλεταρίων διότι μπροστά στο ιαχβικό υποκατάστατο του υλικού του παραδείσου ήταν εύκολο να εξισώσει προκρούστεια τα πάντα και τους πάντες. Είναι μικρός αυτός ο κόσμος και εύκολο είναι οι μάζες να εξισωθούν με βραχεία σειρά και τάξη. Έναντι του όντος όλα απελευθερώνονται και η ισότητα αυτοαναιρείται μέσα από την υποχρέωση που πλέον έχει το διευρυμένο οντικό εγώ –που ανήκει και σε άλλες διαστάσεις πέρα από αυτή-να προωθήσει ποικίλες οντικές δυνάμεις. Η διαφοροποίηση αυτού του ανθρώπου είναι μεγάλη για να κλεισθεί κάτω από έννοιες όπως η ισότητα. Αλλά σήμερα ο άνθρωπος ζεί σε σχέση με τη μικρή του διάσταση και όχι το άπειρο όν.

Τα τελευταία βήματα της εξαθλιωτικής ισότητας τα βιώνουμε στη σημερινή εποχή του ηλεκτρονικού θαύματος. Ο άνθρωπος ως ένα Εγώ εξαθλιωμένο αλλά προστατευμένο από τις διεθνείς συνθήκες των νικητών επιδιώκει την ισότητα όχι μπροστά στο ον και στην οντική συνέχεια αλλά μπροστά στα καλούδια και τα γλυκίσματα του καπιταλισμού και του αδελφού αυτού, του κομμουνισμού. Όλοι εξισώνονται ως μάζα, άρα γίνονται εύκολη βορά στην ηλεκτρονική ελεγξιμότητα των πάντων. Η κάμερα ως αόρατος χείρ του Άνταμ Σμίθ,ως αόρατος ιαχβέ της γένεσης κυβερνά άνετα την εξισωμένη υπόδουλη μάζα.

Ο Διαφωτισμός ολοκλήρωσε την απάτη της ισότητας αλλά και οι ντόπιοι θιασώτες του όπως ο Ρήγας Φεραίος. Ο Ρήγας στην χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του αναφέρει ότι όλοι γεννιούνται ίσοι. Θεωρεί αυτό ως μέγα φυσικό δίκαιο.

Το λάθος του Ρήγα είναι πρωταρχικά οντολογικό και μετέπειτα βέβαια αξιολογικό. Επειδή ακριβώς ο ντετερμινιστικός διαφωτισμός είδε τον άνθρωπο ως μηχανή ,ως συγκεκριμένη εξωτερίκευση μηχανικών δυνάμεων ενός μεγέθους τόσο παραχαραγμένου όπως η φύση, τον έκλεισε στην παρούσα διάσταση και θεώρησε ότι η ζωή του ανθρώπου αρχίζει από τη στιγμή κατά την οποία η ύλη του σώματός του εμφανισθεί στην παρούσα διάσταση. Από αυτή την άποψη θεωρείται ότι όλα τα σώματα που γεννώνται είναι ίσα ,η φύση της αίσθησης είναι η φύση και του ανθρώπου και όλοι ξεκινούν από την ίδια γραμμή εκκίνησης. Δεν σκέφθηκε όμως ο Ρήγας και οι άλλοι διαφωτισμόπληκτοι ότι με αυτόν τον τρόπο αναιρείται το όν πριν και το ον μετά. Δεν σκέφθηκε ότι με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος γίγνεται προβλέψιμο και εύκολα ελέγξιμο μέγεθος διότι παραιτείται από το οντικό παρελθόν του και μέλλον και δίνεται βορά ως πρόσκαιρος αδυνατισμένος κελυφώδης “εαυτός” στους προσκαίρους σφετεριστές αυτού του κόσμου. Διότι ο οντολογικός άνθρωπος είναι οι δυνάμεις πριν το σώμα και μετά από αυτό, οι άνθρωποι δεν γεννούνται ίσοι διότι προϋπάρχουν της γήϊνης υπόστασής τους επιφορτισμένοι με διαφορετικές οντολογικές αποστολές οι οποίες τους κάνουν ποιοτικά άνισους μπροστά στο ον. Μόνον οι Τέλειοι είναι ίσοι έναντι του όντος αλλά αυτό είναι περιττή αλήθεια διότι είναι απόλυτα αυτονόητη.

Το όλο θέμα έχει τεθεί στον Πλατωνικό Πρωταγόρα, όπου η αποκτηθείσα έλλογη φύση του ανθρώπου δεν θεωρείται έμφυτη. Αυτή η Πλατωνική παρατήρηση είναι σωστή. Ο άνθρωπος επιλέγει τον εαυτό του και θα πρέπει να επιλέξει το βαθύτερο και πιο οντολογικό Εγώ. Ο Οντολογικός υλοζωισμός των προσωκρατικών αποδεκνύει ότι ο ανθρώπινος εαυτός είναι ως το ύδωρ, το άπειρο και ο αήρ.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Η φύση είναι ο ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στο ον και τον άνθρωπο. Εάν η φύση μεταφέρει ον τότε ο άνθρωπος είναι το άπειρο Θάλειο ύδωρ,το Αναξιμάνδρειο άπειρο και ο Αναξιμένειος αήρ. Είναι ποτέ δυνατόν το ύδωρ να κοπεί σε κομμάτια του Εγώ επιζητούντα ισότητα. Μα ως ύδωρ όλα είναι τέλεια έναντι του όντος. Άρα η πρωταρχική φύση του ανθρώπου ως όλον, Είναι η κίνηση έναντι του όντος χωρίς να έχει καιρό για χάσιμο και για επιδίωξη ψευτοϊσότητας. Η ισότητα γεννάται όταν σταματάει η ολότητα και η αυτοαναφορά έναντι του όντος και αρχίζει η διάσπαση και η αβλεψία της τέλειας οντικής πορείας, προς όφελος μιας εγωποιητικής αποκοπής, ομφαλοσκοπικής-ειδωλολατρικής εξωστρεφείας, σκιάσεως, αποκελυφώσεως, θανατογονίας.

Εάν λοιπόν ορίσουμε την φύση ως σύνολο των μεταφερομένων προς τον άνθρωπο οντικών ιδιοτήτων τότε η ισότητα αυτοαναιρείται ως έννοια καθώς όλα εν στιγμή αποκτούν τη φύση του Εϊναι έναντι του όντος.Αυτή η αλήθεια δίνει αξία σε όλους και σε όλα πέρα από αρχές ισότητας κ.λ.π. Ο άνθρωπος που δέχεται τον οντικό φωτισμό ως Είναι υπάρχει ως έννοια έναντι του όντος και αυτή η ολότητα και η τέλεια οντική αυτοαναφορά κάνει την έννοια της ισότητας των πολλών εγώ περιττή κι επικίνδυνη (πονηρή) σύγχυση. Τα πολλά εγώ φέρουν το ψεύδος της ισότητας, το ένα οντικό εγώ την αναιρεί οντικά.

Η ποσότητα γεννά την ισότητα ενάντια στο ενικό της ποιότητας. Η ποιότητα των Τελείων δεν χρειάζεται την πανάκεια της ισότητας διότι Είναι ως αρμονική οντική συνέχεια της Πρωταρχής, του Όντος.Οι Άρειοι Είναι, εφ᾿όσον πια η ενδελέχεια της Αριανικότητος έχει πραγματωθεί σ᾿ αυτούς, ώστε όχι μόνον δυνάμει αλλά και ενεργεία να Είναι Άρειοι· και αυτό πέρα από κάθε ισότητα αφορά στην συνάντηση με το μέλλον των εκλεκτών αυτών, που θα συνεχίσουν το ταξίδι του καθ᾿εαυτό υπάρχοντος.

Β.Δ.Μ.

Απο τις "ΟΝΤΙΚΑΙ ΑΝΤΗΧΗΣΕΙΣ" του Άρματος