Για να έλθουμε όμως στα δικά μας: Η τακτική που χρησιμοποιήθηκε από το γερμανικό εθνικιστικό κίνημα (κυρίως στην Αν. Γερμανία) των “ελεύθερων ζωνών” είναι μια πολυπόθητη ουτοπική όμως για σήμερα κατάσταση για την χώρα μας. Από την γειτονική Ιταλία, μας έρχεται επίσης μια “πολιτιστική ελεύθερη ζώνη” με το παράδειγμα της Casa Pound και των εκεί δραστηριοτήτων. Μία επίσης απόμακρη κατάσταση, καθώς δεν υπάρχει στην χώρα μας κάποια ανάλογη παράδοση αλλά και κοινωνική παρουσία. Έχουμε βέβαια συνηθίσει να “επιρρίπτουμε” στους προηγούμενους, τις ευθύνες για ό,τιδήποτε δεν μπορούμε να πετύχουμε. Και αν σε αυτό υπάρχει αλήθεια, μετά από κάποιο σημείο γίνεται απλά ένα ακόμη σύμπτωμα της διαχρονικής αρρώστιας του έθνους μας. Της τεμπελιάς. Γι' αυτό χρειάζεται μια σοβαρή και εμπεριστατωμένη ανάλυση, ως προς την πορεία που θα πρέπει πλέον να ακολουθήσουμε ως κίνημα αλλά και ως άτομα. Πρέπει εδώ βέβαια, να προσδιορίσουμε κάποιες ακόμη καταστάσεις, οι οποίες είναι τόσο εξόφθαλμα δυνητικά υπέρ μας, και εμείς αναδεικνυόμαστε άχρηστοι να τις εκμεταλλευτούμε. Σύμφωνα με τις μετρήσεις του ευρωβαρόμετρου, εν δυνάμει ένα ποσοστό περίπου κοντά στο 50% των Ελλήνων, συμφωνεί με ένα αρκετά μεγάλο μέρος των αποψεών μας.
Από αυτή την άποψη, έχουμε μία από τις μεγαλύτερες ικανότητες “διάτρησης” της κοινωνίας. Ξέρουμε ότι στο σημείο αυτό πολλοί θα έχουν ήδη αρχίσει να βρίζουν τις μάζες των “ελληναράδων” που αραγμένοι στους καναπέδες τους και λοιπά και λοιπά. Εντάξει σύντροφοι, τα έχουμε ξανακούσει και έχουμε κουραστεί από αυτά. Αυτό το οποίο έχουμε μπροστά μας και παρουσιάζεται με αριθμούς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ενστικτώδης αντιδραστική κίνηση ενός κομματιού του πληθυσμού. Δεν είναι και δεν θα είναι χωρίς παρέμβαση δική μας, πολιτική – ιδεολογική άποψη. Ας πάμε σε ένα άλλο ιστορικό παράδειγμα όμως:
Η πειρατική Ουτοπία
Τον 18ο αιώνα οι θαλασσοπόροι και οι κουρσάροι, είχαν δημιουργήσει ένα “δίκτυο πληροφοριών” που εξαπλωνόταν σε ολόκληρο τον πλανήτη: Πρωτόγονο και αφοσιωμένο στις δικές τους “δουλειές” το δίκτυο παρόλα αυτά λειτουργούσε με αξιοθαύμαστο τρόπο. Διασκορπισμένα μέσα σε αυτό το δίκτυο υπήρχαν νησιά, καταφύγια, όπου τα πλοία μπορούσαν να ανεφοδιαστούν σε νερό και προμήθειες, να ανταλλάξουν τα λάφυρα για χρήματα, απαραίτητα πράγματα ή ακόμη και έργα τέχνης. Μερικά από αυτά τα νησιά υποστήριζαν “σκόπιμες κοινότητες”, ολόκληρες μικρογραφίες κοινωνιών που ζούσαν συνειδητά έξω από τον νόμο, και ήταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν έτσι, ακόμη και εάν επρόκειτο για μια μικρή αλλά χαρούμενη ζωή. Ας ονομάσουμε, για χάριν του παραδείγματος, αυτούς τους σχηματισμούς “πειρατικές ουτοπίες”.
Επιστρέφοντας στην θλιβερή “κινηματική” τώρα πραγματικότητα. Δεν υπάρχει λόγος να αναλύσουμε το γιατί μέχρι σήμερα είχαμε αυτά τα θλιβερά αποτελέσματα. Μέσα από καινούριες προσπάθειες, ας προσπαθήσουμε να χαράξουμε τις μελλοντικές μας κινήσεις. Όπως αναφέραμε και πριν, η σύγχρονη τεχνολογία, με αποκορύφωμα τους δορυφόρους, αποκλείει κάθε τέτοιο είδος αντίστασης. Δεν υπάρχουν κύριοι πια “πειρατικά νησιά”, στην φυσική τους τουλάχιστον μορφή. Είναι όμως η ίδια τεχνολογία, σήμερα που μας επιτρέπει να αναδημιουργήσουμε με σύγχρονους όρους μια μορφή αντίστασης στο κατεστημένο. Για να αναπτυχθεί το οτιδήποτε χρειαζόμαστε έναν “χώρο”, όπου θα μπορέσουν οι ιδέες, οι απόψεις αλλά και οι ίδιοι οι χαρακτήρες μας να δοκιμαστούν. “Χώρος” τέτοιος δεν υπάρχει. Άρα δεν μπορούμε να κερδίσουμε την ύπαρξή μας, ή αλλιώς την αρχή ενός εθνικό-επαναστατικού κινήματος, μέσα σε χωρικά πλαίσια. Αυτά θα πρέπει να τα κατακτήσουμε. Εδώ είναι και μια από τις σημαντικότερες διαφορές μας με το “αριστερίστικο” - “αναρχικό κίνημα”, που έχει εξασφαλίσει μέσα στο άσυλο και τα Εξάρχεια, αυτό ακριβώς τον απαραίτητο, τον “ζωτικό χώρο”. Μέσα σε αυτούς τους χώρους, οι οποίοι πρόσφατα έχουν αρχίσει να καθορίζονται και με πιο “τοπικούς” σκοπούς, οι αντιεξουσιαστο - αναρχο – τάδε, μπορούν να χτίζουν τις βάσεις που χρειάζονται, με βάσεις υποστήριξης, εκπαίδευσης. Δυστυχώς δεν έχουμε αυτή την στιγμή αντίστοιχες ευκολίες. Για εμάς όμως υπάρχει μια θαυμάσια ευκαιρία να υπάρξουμε μέσα στον χρόνο. Χτίζοντας ένα δικό μας δίκτυο “επικοινωνούντων” κάστρων, πειρατικών νησιών ή βιετναμέζικων χωριών. Που θα επικοινωνούν και θα αλληλοϋποστηρίζονται. Ας δημιουργήσουμε το κίνημά μας στον χρόνο.
Προσωρινές Αυτόνομες Ζώνες
Για να το επιτύχουμε αυτό χρειάζεται να πρωτοστατήσουμε στην δημιουργία “στιγμιοτύπων” εθνικών – αυτόνομων ζωνών. “Εθνική Αυτόνομη Ζώνη” είναι ο οποιοσδήποτε χώρος, στον οποίο οι “σύντροφοι” μπορούν να δρουν δημιουργικά – επαναστατικά, δίχως την παρέμβαση του κρατικού μηχανισμού. Είτε ένα σπίτι, είτε ένα καφέ, είτε ένα πάρκο. Ακόμη και ένα τσάτρουμ, ή μια σελίδα στο διαδίκτυο είναι σίγουρα μια “αυτόνομη ζώνη”. Ο οποιοσδήποτε χώρος ο οποίος βρίσκεται εντός των δικών μας ορίων, που είναι χρήσιμος στην προετοιμασία της “χωρικής κατάκτησης” είναι μια αυτόνομη ζώνη. Κατά την διάρκεια της δράσης αυτής θα πρέπει να υπάρχει η επίγνωση ότι για να είναι πραγματικά ελεύθερη αυτή η ζώνη, ο μοναδικός νόμος που θα την διέπει θα είναι αυτός της θέλησης των συναγωνιστών.
Ειδική εδώ αναφορά θα πρέπει να γίνει στις αγωνιστικές δράσεις των συναγωνιστών. Η “ανοιχτή” δράση ποτέ δεν δημιουργεί αυτόνομη ζώνη. Αντιθέτως πρέπει να θεωρείται ως επιδρομή σε εχθρική περιοχή και ως τέτοια να αντιμετωπίζεται. Εξαίρεση αποτελούν διοργανώσεις “κοινωνικής δικτύωσης” σε ανοιχτούς χώρους.
Είναι αυτονόητο ότι την συγκεκριμένη στιγμή δεν είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε επιτυχώς την οποιαδήποτε “αυτόνομη ζώνη”. Άρα το σύνολο αυτών των ζωνών είναι “προσωρινή”. Άλλωστε δεν λειτουργούμε με βάση τους αποδεκτούς κανόνες σύγκρουσης, που είναι η προάσπιση του εδάφους. Αντ' αυτού προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο αλληλοϋποστήριξης και προάσπισης της χρονικής διάρκειας του κινήματος. Κάποια στιγμή είναι δεδομένο ότι θα κληθούμε να υπερασπιστούμε κάποιου τέτοιου είδους ζώνη, θα πρέπει όμως να έχουμε φροντίσει μέσω κατάλληλων διαδικασιών να έχουμε μειώσει δραματικά τις δυνατότητες χρήσης υπέρμετρης δύναμης των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών καταστολής.
Ζούμε την Ελευθερία
Η θέλησή μας για συμμετοχή σε μια ανατρεπτική διαδικασία – γιατί αυτό είναι – μας επιτρέπει να βιώνουμε τις δικές μας στιγμές ελευθερίας μέσα στις “αυτόνομες ζώνες”. Έχοντας ξεκαθαρίσει ότι ζούμε σε συνθήκες καταπίεσης, πρόκειται για ένα εκρηκτικό γεγονός. Με δεδομένη μάλιστα μια κοινωνία που βράζει, έστω και αν δεν εκδηλώνεται δεν μπορούμε παρά να πούμε ότι είμαστε σπίρτο στην μπαρουταποθήκη του συστήματος. Άρα το πιο σημαντικό στην υπόθεσή μας, είναι το να φροντίσουμε να αποκτήσουμε την κρίσιμη μάζα “εκρηκτικών υλικών” που θα ανατινάξει τελικά τα θεμέλια του συστήματος. Η ελευθερία όμως, ποτέ δεν ήταν λόγος. Ήταν πράξη. Και εκεί ακριβώς πρέπει να μεταφερθεί η πεμπτουσία της ύπαρξής μας. Στην δράση. Στην πολύμορφη, ανατρεπτική και νεωτεριστική δράση. Η “θεολογία” της επανάστασης, σκότωσε και τους ίδιους τους θεολόγους, μετατρέποντάς τους σε σκυφτά ανθρωπάκια, ανάξια να βιώσουν τα λόγια και τα έργα τους.
Ο Έλληνας, τα τελευταία 30 χρόνια έχει υποστεί μια τρομακτική μετάλλαξη. Έχει χάσει την δυνατότητα ανεξάρτητης σκέψης. Ο,τιδήποτε μπορεί να σκέπτεται ή να λέει, πρέπει να έχει την σφραγίδα έγκρισης του συστημικού μοντέλου εξουσίας. Για να κάνει το οτιδήποτε πρέπει να έχει την σιγουριά ότι είναι αποδεκτό από ένα τουλάχιστον κομμάτι του πληθυσμού. Πώς μπορούμε να το πολεμήσουμε αυτό, ειδικά όταν μια μεγάλη πλειοψηφία του υποκειμένου μας, απαξιωτικά αντιμετωπίζει τις “μάζες”, με βάση μια φεουδαρχική λογική; Δεν μπορούμε. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε έναν εναλλακτικό τρόπο κοινωνικού γίγνεσθαι. Έτσι ώστε οι αυτοί που διστάζουν να συμπεριφερθούν ελεύθερα λόγω της κοινωνικής απομόνωσης, να έχουν αυτή την εναλλακτική. Πρέπει κύριοι να μεταμορφωθούμε στους “κλέφτες” του νέου αιώνα. Φυσικά όπως προείπαμε, δεν μπορούμε να πάρουμε τα βουνά. Μπορούμε όμως να αρνηθούμε να είμαστε αντικείμενα του συστημικού τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς. Θα μεταφέρω κάτι από προσωπική εμπειρία. Κρατώντας την ίδια - από το σχολείο – παρέα, που κινείται εκτός χώρου, έχω παρατηρήσει κάποια πράγματα στην συμπεριφορά τους. Ότι όταν κινούνται εντός ενός διαφορετικού κύκλου από τον “δικό” μας, είναι εντελώς διαφορετικοί από ότι όταν είμαστε μεταξύ μας. Είναι τομάρια; ίσως! Είναι δειλοί; ίσως! Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι αρκεί ένας, για να απελευθερώσει, έστω και για λίγο τον πραγματικό εαυτό των διπλανών του. Εμείς πρέπει να φροντίσουμε, αντί να υπάρχει “ένας” να υπάρχει μια εναλλακτική κοινωνική ομάδα, που θα μπορεί ο καθένας να πλησιάσει, ώστε να νιώσει ελεύθερος έστω και για λίγο. Και η ελευθερία κύριοι, είναι εθιστική. Εθιστική έτσι ώστε, αυτός που θα την γευτεί μία φορά, δύο φορές, να θέλει να την ξαναζήσει.
Αυτός ακριβώς είναι και ο ρόλος των “προσωρινών αυτόνομων ζωνών”. Να διασφαλίζουν μια “προσωρινή” έστω αίσθηση ελευθερίας. Αν διασφαλίσουμε αυτό, διασφαλίζουμε στον χρόνο, τον απαραίτητο “ζωτικό χώρο” που δεν μπορούμε να έχουμε στον χώρο.
Η “προσωρινότητα” βέβαια, των “αυτόνομων ζωνών” δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση τις μη προσπάθειες επέκτασής τους. Ας δανειστούμε εδώ λίγη από την Σπεγκλεριανή σκέψη. Νομοτελειακά, ο κάθε πολιτισμός – σύμφωνα τουλάχιστον με τον Σπέγκλερ – πρέπει να επεκτείνεται έτσι ώστε εκεί ακριβώς να εξωτερικεύονται οι δυναμικές που αναπτύσσονται σε αυτόν. Αυτή η επέκταση είναι “χωρική” στο τελευταίο στάδιο του πολιτιστικού γίγνεσθαι. Πριν φτάσει σε αυτό το σημείο, που είναι και το τελικό ζητούμενο πρέπει να αναπτυχθεί προς κάθε άλλη κατεύθυνση. Η δική μας διεύρυνση λοιπόν, καθώς βρίσκεται ήδη στον χρόνο, έχει μπροστά της ένα απεριόριστο πεδίο. Πρέπει όμως κάθε ίχνος ενέργειας που υπάρχει, να εξωτερικεύεται, να προσπαθεί να θέσει νέα όρια. Η “εσωστρέφεια”, η αναζήτηση ... διαφορών, η καθαρολογία, η προσπάθεια δήθεν να ...καθαρίσουμε το δικό μας σπίτι, πριν αρχίσουμε να σώζουμε την χώρα, είναι μια μπούρδα η οποία λειτουργεί ως ένα θαυμάσιο άλλοθι, για να μην κάνουμε τίποτε το ουσιαστικό.
Μη δρώντας αυτή την στιγμή ως αμφισβητητές της “χωρικής” ύπαρξης του κράτους και του συστήματος, έχουμε την πολυτέλεια να μπορούμε να χτυπήσουμε απευθείας, όχι τις κατασταλτικές του δυνάμεις, αλλά τους πυλώνες του, που είναι ο έλεγχος της σκέψης (ΜΜΕ), η “πολυπολιτισμική κουλτούρα” και το δεδομένο ότι “όλα είναι όπως πρέπει ή όπως μπορούν να είναι”. Σκοπός της πρώτης φάσης του αγώνα πρέπει να είναι εξίσου αυτοί οι τρεις πυλώνες. Την στιγμή, που όλο και περισσότεροι συμπατριώτες μας θα ξέρουν ότι “δεν είναι όλα ήρεμα”, “δεν σκέφτονται όλοι το ίδιο” και “δεν δέχονται όλη το ίδιο “στάρ – σύστεμ”, θα μπορούμε να πούμε ότι έχουμε εδραιώσει συγκεκριμένες βάσεις. Το μόνο που θα έχει να αντιτάξει το σύστημα – για να διατηρήσει την βιτρίνα της δημοκρατίας του – σε αυτή την στρατηγική, θα είναι ένα απόλυτο όργιο ψεύδους και αλλοίωσης της ταυτοτητάς μας. Και είναι βέβαιο ότι θα καταφέρει να κρατήσει τα περισσότερα πρόβατα στο μαντρί. Εμείς όμως δεν σκοπεύουμε να πείσουμε τις μάζες να μας “ψηφίσουν” ή ότι είμαστε “καλά παιδιά”. Σκοπός μας είναι το να δημιουργηθεί μία κρίσιμη μάζα. Πάντα υπάρχει η κρίσιμη μάζα, που θα θελήσει να κοιτάξει λίγο πιο κοντά. Και αν δεν το κάνει, θα πρέπει είμαστε εκεί για να τους τρίψουμε στην μούρη την αλήθεια.
Αναλυτικά όμως: Πώς χτυπάμε τον “έλεγχο της σκέψης”; Αντιτάσσοντας τις “αυτόνομες ζώνες μας”. Όπου θα υπάρχει η ελευθερία έκφρασης “ανατρεπτικών” ιδεών. Αναπτύσσοντας τα δικά μας μέσα πληροφόρησης. Δεν έχει νόημα να “γκρινιάζουμε” γιατί δεν έχουμε ισότιμο χρόνο στα κανάλια με τους “άλλους”. Ποτέ δεν θα έχουμε τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο έκφρασης. Οι δράσεις μας – σε αντίθεση με τους μέχρι τώρα “συναφείς ιδεολογικούς σχηματισμούς” δεν θα πρέπει να έχουν ως κριτήριο, το “να παίξουν στις ειδήσεις”. Θα πρέπει να κρατούν τις γραμμές της δικής μας αισθητικής και να προβάλλονται από τα δικά μας μέσα. Επιπρόσθετα θα πρέπει να μπορέσουμε να κινηθούμε σε ένα επίπεδο παρεμβάσεων, που θα αμφισβητεί την επίσημη “κρατική γραμμή”, οσμιζόμενοι τα σημεία στα οποία υπάρχει τριβή μεταξύ κοινωνίας και ΜΜΕ. Θα πρέπει πρώτα να χτυπήσουμε εκεί ακριβώς, όπου οι “λαϊκιστές” πολιτικοί και τηλεπαρουσιαστές σφίγγονται να μιλήσουν. Αρκετοί από τους συντρόφους θέλουν να επικεντρωθούν π.χ. στην οικολογία. Σωστή, καλή και άγια η οικολογία. Θα μπορέσουμε όμως ποτέ να ανταγωνιστούμε τον Σκάι; Γιατί να μην επικεντρωθούμε σε άλλα ζητήματα; Όπως στην παιδεραστία; Γιατί να μην ζητήσουμε την θανατική ποινή για τα τέρατα αυτά; Κάτι που και ο πιο “λαϊκιστής” θα διστάσει να πει; Ή σε ο,οτιδήποτε ανά εποχή μας ταιριάζει. Σε γενικές γραμμές, για να χτυπήσουμε τον έλεγχο της σκέψης, θα πρέπει να παίξουμε το παιχνίδι της επικαιρότητας, με τον δικό μας όμως τρόπο. Καλύτερα να μιλήσουμε σε πέντε ανθρώπους, στους οποίους θα ενσταλάξουμε ίσως απλά αμφιβολίες, στο περιορισμένο κοινό που μπορούμε άμεσα να απευθυνθούμε. Πολλές προσπάθειες μέχρι τώρα είχαν ως στόχο το να βγουν στις “ειδήσεις”. Αυτό πρέπει να το απορρίψουμε εξ' αρχής ως σκεπτικό. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να βρεθούμε σε οποιαδήποτε σχέση συνδιαλλαγής με τα καθεστωτικά media. Αντ΄ αυτού ας επικεντρωθούμε στο να δημιουργήσουμε τις βάσεις για μια συνεχιζόμενη και παρεμβατική παρουσία στην κοινωνία. Η δική μας λογική θα πρέπει να είναι αυτή του “κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει”.
Πολυπολιτισμική κουλτούρα: Η κυριαρχία της παγκοσμιοποιημένης αριστεράς, στο γήπεδο της διανόησης και της μαζικής κουλτούρας στην χώρα μας, είναι δεδομένη. Το ίδιο και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Σημαίνει αυτό, ότι η παραγόμενη κουλτούρα ή διανόηση είναι αποκλειστικά αριστερίστικη και συστημική; Σε ένα τεράστιο ποσοστό ναι. Δυστυχώς ναι. Εδώ τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Υπάρχουν και στην χώρα μας, αντισυστημικοί, πατριώτες διανοούμενοι. Επηρεασμένοι όμως από το συνολικό γίγνεσθαι, διστάζουν να μιλήσουν. Σκοπός μας θα πρέπει να είναι να τους παρακινήσουμε να το κάνουν. Ό,τι καταφέρουμε καλό είναι. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να εργαστούμε έτσι ώστε να θέσουμε τις βάσεις για μία εκ της βάσης αμφισβήτηση. Ταυτόχρονα με το κτίσιμο των δικών μας εναλλακτικών, πρέπει να αμφισβητήσουμε το 'θεμελιακό δικαίωμα” της μαζικής παραγωγής κουλτούρας, να είναι η μοναδική. Η βάση της αριστερής – συστημικής θεωρίας της κριτικής, ήταν ότι η μαζική κουλτούρα θα μετουσιώσει τις κοινωνικές δομές. Και αυτό πέτυχε. Κατάφεραν να μετατρέψουν μια ολόκληρη γενιά σε παιδιά του MTV. Χαρακτηριστικό όμως του κάθε εξουσιαστικού συστήματος είναι το ότι σπέρνει τους σπόρους της αυτοκαταστροφής του. Το ίδιο το MTV σήμερα έχει γίνει ένα σύμβολο καταπίεσης της σκέψης σε αυτούς που προσπαθούν να στοχαστούν ελεύθερα. Και δικιά μας δουλειά είναι να αμφισβητήσουμε το δικαίωμά του να καθορίζει το τι είναι το κοινωνικά αποδεκτό και το τι όχι.
Από: http://www.ediktyo.gr/
Πολλά συγχαρτήρια σε αυτόν που το έγραψε, καλοσχεδιασμένο και βγαλμένο από τις τοπικές συγκυρίες έτοιμο να τις αντιμετωπίσει επιτυχώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.