Η απάντηση στις ανιστόρητες φήμες που θέλουν την αρχαία Αθήνα πολυφυλετική και πολυεθνική:

1. Ο Ευριπίδης δια του στόματος της Ιφιγένειας («Ιφιγένεια εν Αυλίδι» 1400) διακηρύσσει ότι: Είναι φυσικό οι Έλληνες να άρχουν των βαρβάρων και όχι οι βάρβαροι των Ελλήνων.

1. Ο Πλούταρχος («Θεμιστοκλής» 6) αναφέρει ότι επαινείται η πράξη του Θεμιστοκλέους να θανατώσει, δια ψηφίσματος, τον διερμηνέα των Περσών, που εζήτησαν την παράδοση των Αθηναίων, διότι ετόλμησε να μεταχειρισθεί την Ελληνική γλώσσα, για να εξηγήσει τις προσταγές των βαρβάρων.

1. Ο Πλάτων («Πολιτεία» 469 – 470) συμπέρανε μετά από διαλεκτική έρευνα, ότι από τη φύση οι Έλληνες είναι εχθροί των βαρβάρων.

1. Θεμελιώδης πολιτική αρχή του Ισοκράτους ήταν ότι πρέπει να πολεμούμε τους βαρβάρους και να ευεργετούμε τους Έλληνες. Ο ίδιος ρήτορας επαινεί ως προτέρημα του κράτους των Αθηνών το γεγονός ότι ο πληθυσμός του δεν ήταν ανάμικτος εκ πολλών εθνών.

1. Ο Ηρόδοτος διαβεβαιώνει ότι το Ελληνικό έθνος διεκρίθη ως ευφυέστερον του βαρβαρικού.

1. Ο Όμηρος («Ϊλιάς» Ι, 648), φέρει τον Αχιλλέα να λέγει: «οργίζεται η καρδία μου σαν θυμηθώ πόσο προσβλητικώς μου εφέρθη ο υιός του Ατρέως, ωσάν να ήμουν κάποιος μετανάστης δίχως τιμή».

1. Ο Δημοσθένης θεωρεί τους βάρβαρους όχι πια μόνον μη Έλληνες, αλλά όντα αγροίκα, ακαλλιέργητα, όντα κατώτερα και γεννημένα για τη σκλαβιά.

1. Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία μιλά με περισσή εχθρότητα για τους ξένους: «οι βάρβαροι είναι «φύσει» εχθροί μας. Το μίσος που νιώθουμε γι’ αυτούς είναι «φυσικό», πρέπει να τους πολεμήσουμε και να τους συντρίψουμε».

1. Για τον Αριστοτέλη, το δάσκαλο του Αλέξανδρου, οι βάρβαροι είναι «φύσει» τέτοιοι αλλά και «φύσει» δούλοι και συμβούλευε τον Αλέξανδρο «να συμπεριφέρεται στους Έλληνες σαν ηγεμόνας ενώ στους βάρβαρους σαν αφέντης, στους πρώτους σαν σε φίλους και οικείους και να μεταχειρίζεται τους δεύτερους όπως μεταχειρίζονται τα ζώα και τα φυτά». Κατά τον ίδιο, («Πολιτικά» Γ, 14, 32) το Ελληνικό Γένος ενωμένο έχει την δύναμη να εξουσιάσει τους πάντες.

Και σύγχρονοι διάσημοι Ελληνιστές ενισχύουν την αντίληψη ότι η Αρχαία Ελληνική Κοινωνία ήταν μία κοινωνία βασισμένη στα εθνοφυλετικά πρότυπα, αυτό που χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ηρόδοτος (Ιστορία Η 44) ως«όμαιμον». Είναι δε επί τούτου χαρακτηριστικές οι αναφορές:

1. Των Victor Hanson και John Heath στο βιβλίο «Ποίος εφόνευσε τον Όμηρο;» «Οι κεντρικές αξίες της Ελλάδος είναι μοναδικές, αμετάβλητες και μη πολυπολιτισμικές».

1. Στο λεξικό LAROUSSE (16 ed. 1953, p. 97) ορίζεται, ότι οι Έλληνες, θεωρούν τον κάθε ξένο ως άνθρωπο κατώτερου πολιτισμού: «tout stranger tennu pour home de civilization inferieure».
   
   

   

   Σε άρθρο του στον Πολιτη της Κυριακής 14/11/10, ο κ. Διονύσης Διονυσίου σύμβουλος έκδοσης του «Πολίτη της Κυριακής» επιχείρησε να θεμελιώσει τις απόψεις του υπέρ των μεταναστών, ανατρέχοντας στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία της οποίας παρέθεσε μεμονωμένα αποφθέγματα, τα οποία όχι μόνο δεν απηχούν αλλά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα σχετικώς με την αντίληψη που οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν για τους αλλοεθνείς λαούς.

   Εν πρώτοις παρέθεσε απόσπασμα από τον Θουκυδίδη (Περικλέους Επιτάφιος), στον οποίο ο Περικλής αναφέρει ότι οι Αθηναίοι διατηρούσαν την πόλη τους ανοικτή σε όλους, δεν έδιωχναν τους ξένους και δεν τους εμπόδιζαν να γνωρίσουν τον πολιτισμό της Αθήνας. Η πραγματικότητα είναι ότι με τον όρο «ξένοι», ο Περικλής εννοεί τους υπόλοιπους Έλληνες, πλην των Αθηναίων και όχι τους αλλοεθνείς. Γι’ αυτό τον λόγο οι μέτοικοι στην Αρχαία Αθήνα, οι οποίοι βεβαίως δεν είχαν την ιδιότητα του Αθηναίου πολίτη, ήσαν Έλληνες από άλλες πόλεις και όχι αλλοεθνείς (βάρβαροι, κατά την αρχαία ελληνική ορολογία). Ο Περικλής αναφέρεται στα ως άνω για να καταδείξει την αντίθεση των Αθηνών με την αρχαία Σπάρτη, στην οποία δεν γίνονταν δεκτοί οι ξένοι, ούτε Έλληνες ούτε αλλοεθνείς για να μην τεθεί σε αμφισβήτηση το καθεστώς των Ομοίων, που θέσπισε ο Λυκούργος. Χαρακτηριστικό είναι ότι για να εδικαιούτο κάποιος την Αθηναϊκή ιθαγένεια έπρεπε να είναι Αθηναίος και από τους δύο γονείς του. Ο ίδιος δε ο Περικλής δεινοπάθησε να παραχωρήσει στην εταίρα του Ασπασία (Ελληνίδα από την Μίλητο) την Αθηναϊκή ιθαγένεια κατ’ εξαίρεση. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο μεγάλος ρήτορας Δημοσθένης, εάν κάποιος νυμφευόταν μη Αθηναία έχανε τα πολιτικά του δικαιώματα, ενώ η περιουσία του δημευόταν. Την ίδια σημασία έχουν και οι αναφορές περί ξένων από τον Όμηρο στην Ιλιάδα.

   
   
   Από: http://antistasi.org/?p=11936