Τηλεοπτική τουρκολαγνεία: προλείανσις μιας νέας περιόδου τουρκοκρατίας;

Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο στην δύσμοιρη, παρηκμασμένη, σύγχρονη Ελλάδα. Φέτος όμως έχει ξεπεραστεί κάθε προηγούμενο! Πρόκειται για την γενικευμένη τηλεοπτική τουρκολαγνεία. Τηλεθεαταί κάθε ηλικίας - κυρίως γυναίκες, τα πιο ευάλωτα, ως συνήθως, θύματα της τηλεοπτικής αποχαυνώσεως - ξημεροβραδιάζονται παρακολουθώντας φτηνές τουρκικές τηλεοπτικές παραγωγές – κακόγουστα ρομάντζα, ταυτιζόμενοι με τους τούρκους «ήρωες» των σεναρίων τους.

Αυτή η «μόδα» κάθε άλλο παρά συμπτωματική με την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα είναι. Την ίδια εποχή λοιπόν κατά την οποία η Ελλάς βρίσκεται στα πρόθυρα της πλήρους οικονομικής καταρρεύσεως, στο ναδίρ της διεθνούς απαξιώσεως, την ίδια εποχή κατά την οποία η νέο-οθωμανική Τουρκία εντείνει την επιθετικά αναθεωρητική της στρατηγική, οδηγώντας κατ’ ουσίαν την Ελλάδα στη θέση ενός υποτελούς, περιορισμένων δικαιωμάτων, δορυφόρου, εντείνεται η διαδικασία της πολιτισμικής αλλοιώσεως των νεοελλήνων οι οποίοι άγονται τεχνηέντως στην υποκουλτούρα της μέσης ανατολής.

Η αισχρά μουσικοχορευτική αλλοτρίωσις των νεοελλήνων έχει προ πολλού επέλθει, με την προοδευτική - συντριπτική πλέον - επικράτηση εντός της Ελλαδικής κοινωνίας της οριενταλικής υποκουλτούρας που εκφράζουν οι αμανέδες, τα τσιφτετέλια, τα μπουζουκο-σκυλάδικα και τα λοιπά συναφή, χθονίας και βαρβαρικής αισθητικής, (κατ’ εφημισμόν μουσικά) υποείδη. Με τον τηλεοπτικό κατακλυσμό των τουρκικών σειρών συντελείται όμως κάτι επίσης βαθύ και άκρως επικίνδυνο, γιατί επιδρά σε λεπτόν ψυχολογικό επίπεδο:

α) η σταδιακή εξοικείωση με τον τουρκισμό ως καθημερινότητα, αφού οι χαρακτήρες των εν λόγω σειρών παρουσιάζονται κάπως «εξευρωπαϊσμένοι» και επιτηδείως παρόμοιοι των Ελλαδιτών ώστε να μην προκαλούν ευθέως την αποστροφή των τελευταίων.

β) η σταδιακή εξοικείωση με την τουρκική γλώσσα, η βαρβαρική ακουστική της οποίας, υπό φυσιολογικές συνθήκες, σε έναν Ευρωπαίο προκαλεί αυτόματη απέχθεια. Ωστόσο, δια του καθημερινού σφυροκοπήματος επέρχεται μοιραίως ενός είδους εθισμός (μιθριδατικού τύπου) στο άκουσμά της, που αμβλύνει την αρχική αίσθηση του αποκρουστικού, ιδίως όταν οι ακροαταί - τηλεθεαταί είναι οι τυπικοί μαζάνθρωποι της δημοκρατικής κοινωνίας, των οποίων η δυνατότης επεξεργασίας και αξιολογήσεως τέτοιων ερεθισμάτων είναι αμβλυμμένη σε σημείου πλήρους αδρανοποιήσεως…

Από:http://www.armahellas.com/