Εθνικισμός και ακροδεξιά.

Δεν σκοπεύω να αφιερώσω πολλά άρθρα στους δεξιούς και τους ακροδεξιούς. Επειδή όμως ρωτήθηκα θέλω να παραθέσω συνοπτικά τις απόψεις μου πάνω στο θέμα.

Υπάρχει τεράστια παρεξήγηση γύρω από το θέμα και για αυτό πολλοί εθνικιστές θεωρούν τους εαυτούς τους ακροδεξιούς και αντίστροφα.

Τόσο ο εθνικισμός όσο και ο εθνικοσοσιαλισμός είναι πέρα και πάνω από το πολιτικό φάσμα και τα όρια του. Ο εθνικισμός είναι κοσμοθεωρία. Θέλει το καλό του έθνους. Ούτε του παπαδαριού, ούτε της αστικής τάξης, ούτε της κομματοκρατίας. Αυτά ισχύουν και για τον εθνικοσοσιαλισμό καθώς και για άλλα ιδεολογικά κινήματα (π.χ. εθνικός μπολσεβικισμός).

Οι ιδέες αυτών των κινημάτων δεν υπάγονται στα "δεξιά" και στα "αριστερά".

Τι είναι αυτό που κάνει τον δεξιό ; Ο δεξιός δεν είναι άλλος από τον καπιταλιστή και παλιότερα είχε συνδεθεί - και όχι τυχαία - με τον Αμερικανόφιλο. Ο δεξιός ιδεολογικά αν και φαίνεται ότι έχει ανησυχίες για το έθνος του και την πατρίδα του, δεν είναι άλλος από τον θρήσκο, αμερικανόφιλο καπιταλιστή.

Η δεξιά στην οικονομία είναι ο καπιταλισμός. Ιδεολογικά συνοψίζεται στο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" ακόμα και αν δεν το εννοούν.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ακροδεξιού είναι ο Καρατζαφέρης: Χριστιανός, υποκριτής, αντιφασίστας και αντιρατσιστής, που κάποτε παρίστανε τον εθνικιστή. Αυτή είναι η ακροδεξιά.Ο εθνικιστής δεν είναι ούτε θεούσα, ούτε καπιταλιστής ούτε υποκριτής ούτε κομματόσκυλο όπως ο αντιφασίστας δεξιός.

Ούτε θεωρεί επανάσταση το να πάει στη συγκέντρωση του κόμματος που ψηφίζει. Ούτε θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο απλά και μόνο επειδή ανήκει σε ένα σύνολο εκφυλισμένων που έχουν Ελληνική καταγωγή.Ο εθνικισμός δεν είναι να σέρνεσαι πίσω από το παρελθόν αλλά να θες το καλύτερο για το μέλλον.

Ο ακροδεξιός ψηφοφόρος του λα.ο.ς ή της Χ.Α. αρκείται σε ένδοξους προγόνους και ενώ ο ίδιος δεν έχει κάνει τίποτα στη ζωή του θεωρεί ότι αξίζει κάτι επειδή κάποιοι, κάποτε, που έζησαν σε αυτά τα εδάφη, μιλούσαν μια παλαιότερη μορφή της γλώσσας μας και των οποίων εμείς είμαστε απόγονοι, έκαναν σπουδαία πράγματα.

Πάρτε ως παράδειγμα τον μέσο ψηφοφόρο του Άδωνη ή τον μέσο χρυσαυγίτη.

Ή τον μέσο αναγνώστη και τηλεθεατή του Πλεύρη.

Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Υπάρχουν άτομα που όντως θέλουν ένα καλύτερο μέλλον. Όμως αυτοί δεν είναι ο "μέσος". Αυτοί δεν είναι ο γραφικός λιακοπουλικός ελληνάρας που θεωρούν όλοι εθνικιστή - άλλο ένα κατόρθωμα της ακροδεξιάς. Αυτό είναι που θέλουν οι εθνικιστές.

Από τη στιγμή που οι ακροδεξιοί - οι πραγματικοί ακροδεξιοί - τηρούν όλους αυτούς τους "κανόνες" οι εθνικιστές δεν μπορούν παρά να διαχωρίσουν τη θέση τους απ'αυτούς. Η ακροδεξιά, που εμφανίζεται με τη μάσκα του "εθνικισμού" και του "πατριωτισμού" δεν είναι παρά ένα δημιούργημα των συμμάχων.

Σε κάποιους μπορεί να ακούγεται γελοίο αυτό αλλά είναι αρκετό για να καταλάβει κάποιος ότι το πολιτικό φάσμα είναι μια μπούρδα: Από τη στιγμή που δεξιός ήταν ο Καραμανλής και που η δεξιά χαρακτηρίζονταν από την Αμερικανοφιλία, τον καπιταλισμό και τον χριστιανισμό, πώς γίνεται ο ΑΚΡΟδεξιός να είναι ακριβώς το αντίθετο απ'αυτά; Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η δεξιά ιδεολογικά (φαίνεται να) έχει και τον πατριωτισμό.

Αλλά για ποιον πατριωτισμό μιλάμε όταν είσαι αμερικανόφιλος και καπιταλιστής ΚΑΙ βοθρόδοξος ;

Πολύ απλά όταν μιλάμε για ακροδεξιό μιλάμε για όλα αυτά. Από τη στιγμή όμως που είναι έτσι ο εθνικισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός ΔΕΝ είναι ακροδεξιά.

Ο Καρατζαφέρης θεωρείτο εθνικιστής. Είδαμε πόσο εθνικιστής είναι όταν μπήκε στη βουλή. Το ίδιο θα συμβεί και με τον Μιχαλολιάκο.

Η ακροδεξιά δεν είναι παρά εχθρός που εμφανίζεται ως φίλος.

Μια καρικατούρα του εθνικισμού που έλκει μόνο ανθρωπάκια που η ζωή τους δεν θα είχε καμία αξία χωρίς το αντιφασιστικό είδος εθνικοφροσύνης αλά Άδωνη και που αν δεν υπήρχε το κόμμα τους θα ήταν ανύπαρκτοι.

πηγή