Ο τελευταίος εθνικός αυτοκράτορας και η τελευταία ελπίδα του Ελληνικού πολιτισμού να διασωθεί από το χριστιανικό σκοταδισμό. Σε μια εποχή που οι χριστιανοί πατώντας πάνω στους βαρβάρους επέβαλλαν τον χριστιανισμό με κάθε τρόπο, προσηλυτίζοντας είτε με τη βια είτε εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια και την αμορφωσιά των κατοίκων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο Ιουλιανός ήταν ο τελευταίος που όρθωσε το ανάστημά του ενάντια στο χριστιανισμό προσπαθώντας -μάταια όπως αποδείχθηκε- να επιστρέψει τους Έλληνες και τους Ρωμαίους στα πατροπαράδοτα και να διασώσει τον Ελληνικό πολιτισμό.
Οι χριστιανοί τον αποκαλούν ακόμα και σήμερα "παραβάτη", "αποστάτη" και "ειδωλιανό" απλά και μόνο επειδή δεν τους άφηνε να συνεχίσουν το "θεάρεστο" έργο τους καταστρέφοντας ό,τι δεν έχει να κάνει με τη Ιουδαϊκή θρησκεία τους.
Πιστεύουμε ότι πρέπει να αναφερθούμε συνοπτικά στη ζωή και το έργο του Ιουλιανού, τόσο γιατί είναι η επέτειος του θανάτου ενός από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη παγκόσμια ιστορία, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη πορεία της βυζαντινής αυτοκρατορίας, όσο και επειδή πιστεύουμε ότι πρέπει να αποκατασταθεί ιστορικά και να σταματήσει να αποκαλείται "παραβάτης", επειδή καθυστέρησε τον μακρύ μεσαίωνα σφαγών και μισαλλοδοξίας που ακολούθησε.
Ο Ιουλιανός ήταν ένας από τους καλύτερους Βυζαντινούς αυτοκράτορες. Ισχυρή προσωπικότητα, ενάρετος και δίκαιος άνθρωπος, άντρας με τεράστιο μορφωτικό επίπεδο και στρατιωτική ιδιοφυΐα, που αναγνωρίστηκε και από τους αντιπάλους του.
Ορίστηκε από τον Κωνστάντιο καίσαρας των Πέραν των Άλπεων επαρχιών γύρω στο 355, εποχή που το Βυζάντιο ήταν περικυκλωμένο από βαρβάρους που έκαναν συνεχείς επιδρομές, αφού τον έπεισε η
γυναίκα του ότι αν τελικά νικήσει τους Γερμανούς η επιτυχία του θα αποδοθεί στον αυτοκράτορα, ενώ αν πέσει σε σφάλμα απλά θα θανατωθεί.
Αφού παντρεύτηκε την αδερφή του Κωνστάντιου, Ελένη, ο αυτοκράτορας τον έστειλε στις πέραν των Άλπεων επαρχίες. Τελικά, αφού τα Γερμανικά φύλα λεηλατούσαν συνεχώς τις περιοχές αυτές και ταυτόχρονα οι Πέρσες εισέβαλαν στην Ανατολική επικράτεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο Κωνστάντιος παραχώρησε στον Ιουλιανό προσωπικά την διακυβέρνηση της Γαλατίας.
Ο Ιουλιανός βρήκε στη Γαλατία τον στρατό διαλυμένο και τους Βαρβάρους να κάνουν επιδρομές στις πόλεις της περιοχής ανεμπόδιστα. Για να τους αντιμετωπίσει στρατολόγησε όσους περισσότερους κατοίκους της Γαλατίας μπόρεσε. Κίνησε τον στρατό του στη πόλη Αργέντορα (σήμερα Στρασβούργο) και συνέτριψε τους Γερμανούς. Εξήντα χιλιάδες αντίπαλοι βρήκαν το θάνατο και άλλοι τόσοι πνίγηκαν προσπαθώντας να περάσουν το Ρήνο για να σωθούν.
Αξίζει να σημειωθεί ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε αυτούς που οπισθοχώρησαν:
Μια ύλη περίπου εξακοσίων πολύ καλά εκπαιδευμένων ιππέων, παρόλο που ο Ιουλιανός είχε στηρίξει σε αυτούς όλες τις ελπίδες του για την έκβαση της μάχης, ενώ όλοι οι οπλίτες όρμησαν στον εχθρό, οι ιππείς εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και οι βάρβαροι προκάλεσαν πολλές απώλειες εξαιτίας τους.
Μολονότι ήταν προδότες και ο νόμος για αυτούς προέβλεπε θάνατο, ο Ιουλιανός αρκέστηκε στο να τους ξεφτιλίσει ντύνοντάς τους γυναίκες και περιφέροντάς τους στα στρατόπεδα. Τελικά στις επόμενες μάχες οι ιππείς αυτοί, για να αποφύγουν τον εξευτελισμό διακρίθηκαν για τη γενναιότητά τους.
Το στράτευμα του Ιουλιανού προχωρούσε νικώντας συνεχώς όσο ήταν αυτός καίσαρας, και κατάφερε με πολλά τεχνάσματα να αντιμετωπίσει όλες τις ληστρικές επιδρομές και των Γερμανών και των Κουαδών, πολεμώντας ο ίδιος στη πρώτη γραμμή σαν απλός στρατιώτης.
Τέτοια ζημιά έκανε στους βαρβάρους, που πλέον δεν διανοούνταν να εισβάλουν στη Ρωμαϊκή επικράτεια. Παρά την ηλικία του ο Ιουλιανός είχε αποδείξει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα τις ηγετικές του ικανότητες και όλος ο κόσμος είχε να λέει για τα κατορθώματά του και τις νίκες που είχε πετύχει φτάνοντας στο σημείο να τον συγκρίνουν με τους μεγάλους ηγέτες του παρελθόντος.
Ο Κωνστάντιος, μη μπορώντας να δεχθεί το ότι κάποιος τόσο μικρότερος απ'αυτόν σε ηλικία είναι τόσο ανώτερός του σε ό,τι αφορά τη παιδεία, την ικανότητα να κυβερνήσει, και το πόλεμο, έκανε ό,τι μπορούσε για να μειώσει τη δύναμη του -τότε καίσαρα- Ιουλιανού. Προσπάθησε λοιπόν παίρνοντας του μέρος από το στράτευμα, δήθεν για να πολεμήσει εναντίον των Περσών, να αποδυναμώσει τον στρατό που είχε υπό την ηγεσία του ο Ιουλιανός έτσι ώστε όταν οι βάρβαροι επιτεθούν ξανά ο Ιουλιανός να χάσει τη μάχη και, μετά απ'αυτό, το αξίωμα και τη ζωή του.
Όταν ο Ιουλιανός έμενε στο Παρίσι λοιπόν γύρω στο 360, την εποχή που ήταν ακόμα μια μικρή πόλη που κατοικούνταν από βαρβάρους που "η γλώσσα τους και τα τραγούδια τους έμοιαζαν με κρωγμούς κακόφωνων πουλιών", όπως έγραφε ο ίδιος, οι διοικητές του στρατεύματος που ήταν στην υπηρεσία του Ιουλιανού υποκίνησαν τον στρατό του εναντίον του αυτοκράτορα αποκαλύπτοντας τα σχέδιά του.
Οι στρατιώτες του αμέσως ανακήρυξαν αυτοκράτορα τον Ιουλιανό. Ο ίδιος, παρόλο που αυτό έγινε παρά τη θέλησή του, δέχτηκε τον τίτλο του αυτοκράτορα. Έστειλε πρεσβευτές στον Κωνστάντιο να του αναγγείλουν ότι ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από τους στρατιώτες του ελπίζοντας ότι ο Κωνστάντιος θα καταλάβαινε την κατάσταση που επικρατεί στο στρατόπεδο, και θα έστελνε ο ίδιος πρεσβευτές να διαψεύσουν τις προθέσεις του να σκοτώσει τον Ιουλιανό και στη συνέχεια ο ίδιος ο Ιουλιανός να αρνηθεί τον τίτλο του αυτοκράτορα και να παραμείνει καίσαρας.
Όπως ήταν φυσιολογικό, ο Κωνστάντιος, έξαλλος, ετοιμάστηκε για εμφύλιο. Ο Ιουλιανός όμως δεν ήθελε να γίνει αυτό γιατί πίστευε ότι όλη του τη δόξα τη χρωστάει στον αυτοκράτορα, που τον ανακήρυξε καίσαρα. Τελικά ο Κωνστάντιος πέθανε πριν να γίνει αυτός ο εμφύλιος και ο Ιουλιανός έγινε αυτοκράτορας του Βυζαντίου.
Όταν έφτασε στην Κωνσταντινούπολη ο κόσμος τον υποδέχθηκε θερμά, δείχνοντας του τον θαυμασμό του για τα κατορθώματά του και τις νίκες που πέτυχε. Εκεί είχε όλο το χρόνο να ασχοληθεί με όλα αυτά που δεν ασχολήθηκε όσο ήταν στις πέραν τον Άλπεων περιοχές πολεμώντας, χωρίς όμως να παραμελεί τα ζητήματα του κράτους. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατασκεύασε ένα λιμάνι και άνοιξε μια βιβλιοθήκη στην αυτοκρατορική στοά.
Το καλοκαίρι του 362 άρχισε τις ετοιμασίες για τον πόλεμο κατά των Περσών. Ξεκίνησε για την Αντιόχεια, πόλη που κατοικούνταν κυρίως από χριστιανούς και ανθρώπους μαθημένους στη καλοπέραση. Η στάση του απέναντι στον χριστιανισμό, η προσπάθειά του να ξαναχτίσει τα ιερά που καταστράφηκαν και η αδιαφορία του για τις ανούσιες ασχολίες του πλήθους, προκάλεσαν την αντιπάθεια των κατοίκων της πόλης. Σιγά σιγά ο κόσμος του έδειχνε την αντίθεσή του με το τι ήταν ο Ιουλιανός είτε προσβάλλοντας τον είτε διαδίδοντας κάθε λογής φήμες για αυτόν.
Εκείνος προτίμησε, αντί να τους τιμωρήσει όπως θα έκαναν οι άλλοι αυτοκράτορες, ενώ ηδύνατο να το κάνει, να γράψει ένα κείμενο στο οποίο αυτοσαρκαρκαζοταν. Ο Μισοπώγων ή Αντιοχικός είναι ένα από τα καλύτερα κείμενα που γράφτηκαν κατά την ύστερη αρχαιότητα και το καλύτερο που έγραψε ποτέ αυτοκράτορας. Έκτοτε οι κάτοικοι της Αντιόχειας, έκπληκτοι από αυτά που διάβασαν και τη στάση του αυτοκράτορα απέναντί τους, αλλάξαν τη συμπεριφορά τους και τη γνώμη τους για αυτόν.
Αφού έφυγε από την Αντιόχεια ξεκίνησε η εκστρατεία κατά των Περσών. Ο Ιουλιανός προχωρούσε όλο και πιο μέσα στη Περσία σημειώνοντας συνεχείς νίκες. Και ενώ όλα έδειχναν ότι έχουν τελειώσει για τους Πέρσες, ο Ιουλιανός χτυπήθηκε από λόγχη κοντά στη Φρυγία.
Οι Πέρσες επιτέθηκαν στην οπισθοφυλακή του Ρωμαϊκού στρατού και κατάφεραν να αιφνιδιάσουν τους στρατιώτες του Ιουλιανού, που περιήλθαν σε σύγχυση. Ο Ιουλιανός χωρίς να έχει προλάβει να βάλει ακόμα και τον θώρακά του, αντεπιτέθηκε. Οι Πέρσες χρησιμοποιούσαν και ζώα -κυρίως ελέφαντες- στις μάχες. Όταν τελικά οι Πέρσες άρχισαν να τρέπονται σε φυγή ο Ιουλιανός με τους στρατιώτες του άρχισαν να τους κυνηγάνε χτυπώντας τους από πίσω. Τότε ο Ιουλιανός χτυπήθηκε θανάσιμα από λόγχη.
Λέγεται αυτός που τον σκότωσε ήταν χριστιανός και όχι Πέρσης. Οι εθνικοί χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα το ότι κανένας δεν παρουσιάστηκε στον Πέρση βασιλιά για να του πει ότι σκότωσε τον Ιουλιανό. Όμως οι απώλειες των Περσών στη μάχη ήταν τεράστιες, και ο αυτός που τον σκότωσε, αν ήταν Πέρσης, κατά πάσα πιθανότητα σκοτώθηκε.
Τότε οι στρατιώτες του τον μετέφεραν στο στρατόπεδο. Πέρασε τις τελευταίες ώρες του συζητώντας για την αθανασία της ψυχής. Όταν είδε τους αξιωματικούς του να κλαίνε τους είπε ότι δεν θα έπρεπε να κλαίνε καθώς βλέπουν έναν ηγεμόνα να ενώνεται με τον ουρανό και τα αστέρια και ότι είναι ευτυχισμένος που δεν πρόλαβε το γήρας. Την εξουσία ανέλαβε ο Ιοβιανός.
Ο Ιουλιανός, παρόλο που κυβέρνησε μόνο δυο χρόνια, ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς αυτοκράτορες. Τόσο για τις νίκες που πέτυχε ενάντια στους βαρβάρους, όσο και επειδή ο θάνατός του σήμανε την καθιέρωση του Χριστιανισμού, το τέλος του ελληνισμού και την αρχή μιας μαύρης εποχής για την ανθρωπότητα.
Οι χριστιανοί αμέσως μετά το θάνατό του, έσπευσαν να κάψουν βιβλία του όπως το "κατά Γαλιλαίων", το οποίο διασώζεται αποσπασματικά, τον ονόμασαν "παραβάτη" και άρχισαν να γκρεμίζουν όσους ναούς είχε χτίσει και να απαγορεύουν στους εθνικούς τις τελετές της θρησκείας τους.
Η εκκλησία συνεχίζει μέχρι σήμερα να τον αποκαλεί "παραβάτη" ή "αποστάτη", αρνούμενη τα όσα έγιναν σε βάρος, όχι μόνο των εθνικών, αλλά και ενός πολιτισμού δυο χιλιάδων χρόνων που έσβησε και το μόνο που μας έχει απομείνει σήμερα από αυτόν, είναι μόνο ένα μέρος της γραμματείας του και ορισμένοι ναοί και κτίσματα, που μετά τον Ιουλιανό έγιναν εκκλησίες.
Πηγές:
el.wikipedia.org
Ζώσιμος - Νέα Ιστορία
Λιβάνιος - Θρήνος για τον Ιουλιανό
www.sansimera.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.