Πατριώτες, μην αφήσετε τον λαό χωρίς την καθοδήγηση μας

Σας εμπιστεύτηκα, τότε που κοινωνήσαμε αντίδωρο Λευτεριάς από το χέρι του Γέρου του Μοριά.
Δεν ήμουν Εθνικιστής!

Σας εμπιστεύτηκα, όπου χρειάστηκε να κρατήσω ψηλά την Ελληνική σημαία.
Είδα τα καθαρά πρόσωπά σας να λάμπουν, έτσι όπως μόνο των Ελλήνων λάμπουν...και είπα είσαι σε σωστό δρόμο.
Δεν ήμουν Εθνικιστής

Κάτω από τον ήλιο, μέσα στην βροχή, με φως και με σκοτάδι, η Γαλανόλευκη μου έδειχνε πως να ξεφεύγω από τα χημικά και να αναπνέω τον αέρα της Λευτεριάς.
Δεν ήμουν Εθνικιστής

Κοίταζα το αίμα που έβραζε και αυτήν την ζέση, την κοινωνούσα στους χώρους εργασίας, στις παρέες,
στα όνειρα των χλιαρών, των αβέβαιων Πατριωτών.
Δεν ήμουν Εθνικιστής

Περίμενα καρτερικά αυτές τις ημέρες, όπου ο Ελληνικός λαός θα αντάμωνε με την Ελπίδα και ήξερα...νόμιζα ότι ήξερα, ότι δεν θα ήμασταν μόνοι μας πια.
Δεν ήμουν Εθνικιστής

ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ ΗΛΘΑΝ

Οι Έλληνες πια, φωτίζουν τα πιο βαθιά σκοτάδια της αμφιβολίας, της μιζέριας, του φόβου.

Οι Έλληνες πια, αφαίρεσαν από πάνω τους την ρετσινιά του καναπέ, όχι μόνο για την Πατρίδα μας, μα για ολάκερη την οικουμένη.
Ποιος θα τους κατηγορήσει πια;
Ποιος θα τους περιγελάσει πια;

Ποια πολιτική σκέψη οδηγεί το μικρό παιδί στο Σύνταγμα; Τους σεβάσμιους γέροντες και γριούλες, τους ηλικιωμένους, την νεολαία, τους ανάπηρους που, καθισμένοι στα αναπηρικά τους καροτσάκια βροντοφωνάζουν για την Λευτεριά ;;
Δεν δακρύζετε εσείς μωρέ Εθνικιστές ;;
Δεν ριγάτε;;

Ποια πολιτική σκοπιμότητα σας αφαιρεί την Ζωή;;
Ποια πολιτική αβεβαιότητα σας αφαιρεί τα δεδουλευμένα ;;
Δεν χρειάζομαι πολιτική σκέψη για να ανασάνω, δεν χρειάζομαι πολιτικά λάβαρα για να ερωτευτώ, να γιατρέψω, να πεθάνω.

Δεν είμαι Εθνικιστής αλλά και να μπορούσα να γίνω, δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ δίπλα μου για να με οδηγήσει.

Εγώ δεν αντέχω δεύτερο Πολυτεχνείο...ΕΣΥ ;;